مساوی با کمی هیجان
اول اینکه زندگی مدرن، کالً چون با ماشین و ابزارهای راحتکننده کار و زندگی سر و کار دارد، باعث ایجاد یک فقر حرکتی گسترده شده است؛ در همه جای جهان و از جمله ایران. در گذشته، نیازی به ورزش نبود، چرا که تحرک و حرکت کردن، در دل زندگیهای سنتی وجود داشت. اما حاال، نیاز به چنین کاری حس میشود. دوم اینکه،ایناتفاقدرشهرهایبزرگیاهمانابرشهرها،بیشترمیافتد؛جاییمثلتهران.سوماینکههواهمکه سرد میشود، دیگر همه ما میدانیم که حتی بیرون آمدن از جای گرم و نرم و سر کار رفتن هم چقدر سخت است، چه برسد به برخاستن از جای گرم و نرم و رفتن به باشگاه یا بوستانها برای ورزش کردن؛ خاصه اگر این کار، صبحها هم اتفاق بیفتد. خاصه اینکه بیشتر ما هم در آپارتمان زندگی میکنیم و امکان ورزش در خانه هم به سختی برایمان فراهم است. اینها را گفتم که بگویم «ورزش» برای همه یعنی ســالمتی و تحرک و حفظ تناســب اندام و شــاداب بودن و این جور چیزها، اما ورزش برای من بیشتر مساوی است با «کمی هیجان». بله هیجان! چرا که نه؟ چرا فکر میکنیم هیجان، چیز چندان خوبی نیست؟ چرا تعریفمان از هیجان چیزهای عجیب و غریب است؟ چرا وقتی که نام هیجان را میشــنویم، بیشــتر یاد جوانهایی میافتیم که بهطور لجامگســیختهای سوار موتور و ماشینمیشوندوخیابانهایشهررا،میهمانویراژهاوسرعتهاوهیجانهایناسالمخودشانمیکنند. اگر تعریفمان را عوض کنیم، اتفاقاً «هیجان» چیزی است که ما شهرزدهها در این روزگار بشدت به آن نیاز داریم. گام اول هم به نظرم به رســمیت شــناختن احساس هیجان در انسان است؛ احساسی که تا نامش را میشــنویم، بعضی از ماها، واکنشهایی نشــان میدهیم و فکر میکنیم که اینقدر کار جدی داریم که اصالً وقت فکر کردن به این جور چیزها را نداریم. اما تبعات نپرداختن به چنین احساساتی را، باید در خیابانها و سطح شهر و آسیبهای اجتماعی و حادثهای ناشی از تلنبار شدن آنها پرداخت کنیم. خب بهترین ارمغان ورزش کردن برای ما میتواند همین «هیجان» باشــد، به شــرط اینکه اساســاً آن را به رسمیت بشناسیم و بهعنوان یک واقعیت مورد نیاز در جامعه قبول کنیم، وگرنه غیر از این اگر باشد، هر چه بگوییموبنویسیم،بادهواستودیگرهیچ. فکر کنم از گفتن این واقعیت هم که بخش زیادی از جمعیت کشور و تهران ما را جوانان تشکیل میدهند، حال خوبی به شــما دســت ندهد؛ چون پیش ما، هزاران بار این واقعیت، مورد تأکید و تمجید و تحســین و چیزهایی از این قبیل قرار گرفته است. هیجان،برایماالزماست؛چراکهبخشیازسالمتروانیماشهروندانکالنشهرهاراتشکیلمیدهد،چراکه رفتارهای اجتماعی، فرهنگی و فردی و جمعی ما را تحت تأثیر خودش قرار میدهد. اگر هیجان الزم است و همیشه جوانها دنبال هیجان هستند، جزو واقعیتهای انکارناپذیر زندگی ما باشد، پس چرا با آنها سر و کله بزنیم و وقتی که با آنها روبهرو شدیم، خودمان را به آن راه بزنیم؟ چرا به آن بیتوجهی کنیم؟ چرا هیچ برنامهایبرایشنداشتهباشیم؟ اگر الزم است، پس مدیریتش کنیم، اینطوری بهتر نیست؟ از روزگاران قدیم، گفتهاند که انرژیهای انسان، خنثی هستند؛ این ما هستیم که تکلیف خوب و بد بودنشان را روشن میکنیم. به نظر شما، نمیتوانیم در مقابل هیجان منفی، که قســمتهایی از آن را در ســطح شهر و میان شهروندان مشاهده میکنیم، هیجان سالم را ترویج کنیم؟ هیجانی سالمی که ورزش کردن میتواند یک گزینه مناسب و دم دستی برای رسیدن به آن باشد.