عشرت کردستانی: شبانه روز در فکر طال بودم
گفتوگوی «ایران» با بانویی که در 2 رشته مختلف در 2 دوره بازیهای پاراآسیایی مدال گرفت
اینکه ملیپوش مطرح تیم والیبال نشســته بانوان باشــی اما تغییر رشته بدهی، یک ریســک بــزرگ اســت اما اینکــه در رشــته جدیــد هم بــه موفقیت برســی، توانمندی باالیی میطلبد. اتفاقی که برای عشــرت کردستانی افتاده و جایگاهی جالب و کم نظیر را برای او رقم زده اســت. این بانوی کرمانی که در سال 81 و در ســن ۹1 ســالگی در منطقه شــلمچه پایش روی مین رفت و با قطعی پای راست دچار مجروحیت شــد، بــه والیبال نشســته روی آورد و بعدها کاپیتــان تیم ملی بانوان شــد. او بــا این تیم، مدال نقــره بازیهای پاراآســیایی 2014 اینچئون را به دســت آورد و پس از آن هم پرچمــدار کاروان ایران در پارالمپیک ریو 201۶ شــد و حتی در بازی حســاس ایران و امریــکا در پارالمپیک ریو عنوان بهترین بازیکن زمین را هم به خود اختصاص داد. اینها سقف آرزوهای ورزشکار با اراده کرمانی نبوده اســت. او تغییر رشــته داد تا این بار شــانس خــود را در رشــته دوومیدانی امتحــان کند. کردســتانی در بازیهای پاراآســیایی 2018 جاکارتــا در ماده پرتاب وزنــه بانــوان کالس F ۶۵/7۵ وزنــه را ۹ متر و ۹3 ســانتیمتر پرتاب کــرد و با این رکورد عالوه بر کسب مدال طال، موفق شد رکورد قهرمانی آسیا را هم از آن خود کند. این موفقیت شــگفتانگیز باعث شــد خبرنگار «ایران» به ســراغ عشرت کردســتانی برود و با او گفتوگویی انجام دهد. مصاحبهای که کردستانی در آن صحبتهــای جالبی درخصــوص انگیزههایش برای تغییر رشــته و آیندهای که پیش روی خود میبیند، مطرح کرده است. دو واژه مهم «امید» و «خودباوری» که همان شــعار کاروان ایران در بازیهای پاراآســیایی بود، در مسیری که عشرت کردستانی پیموده، نقش پررنگ و غیرقابل انکاری دارد. ■گفتوگــو را از حضورتــان در بازیهای پاراآسیایی جاکارتا که منجر به کســب مدال طال توســط شــما شد، شروع کنیم. مــن در ایــن دوره از بازیهــا، رقیبانی از چیــن و تایــوان و حتــی از کشــور خودمــان داشــتم که ســابقه 10 ســاله در پرتاب وزنه داشــتند. در مســابقات کالس6۵/7۵ F هــم رقابــت بســیار نزدیــک بــود. مــن هــم در شــرایطی بــه ایــن رشــته آمدم کــه میدانســتم کار بســیار ســخت اســت و مهمتریــن مشــکلی هم که داشــتم، کمبود زمان بــود. چــون مــن دیــر شــروع کــردم و شــرایطم بــرای ایــن کــه کارم را در دوومیدانــی آغــاز کنــم صــد درصــد نبود و 7 6، ماه بیشــتر وقت نداشــتم امــا انــدازه چنــد ســال کار کــردم و روزی 8 7، ســاعت تمریــن میکردم. خوشــبختانه مربی خوبی هــم به نام آقــای ســید محســن شــاهرخی پیــدا کــردم و بــا برنامهریــزی خوبــی کــه داشــتیم، توانســتم خودم را برســانم و در مســابقات انتخابی کشور شرکت کــردم و حداقــل ورودی را بــه دســت آوردم. 2 مــاه بعــد، بــه مــدال طالی جهــان رســیدم. البتــه در حالــی در مســابقات جهانــی شــرکت کــردم کــه رقیــب اصلــیام نبــود اما ایــن پرتابگر چینی در بازیهای پاراآسیایی جاکارتا حضــور داشــت. کســی کــه 10 ســال در پرتــاب وزنه فعالیت داشــت اما من با انگیزه و باوری که داشتم، در مسابقات شــرکت کــردم و نــه برای کســب مدال نقــره یا برنــز و فقط برای کســب مدال طــال به میــدان رفتــم. به لطــف خدا و توســل بــه اهــل بیــت(ع) توانســتم به مدال طال و قهرمانی برسم. ■ یعنی مطمئــن بودید کــه میتوانید طال بگیرید؟ بله من این باور را داشتم که میتوانم طال بگیرم و هر شــب با این احســاس میخوابیــدم و بیــدار میشــدم. تنهــا ترسی هم که داشــتم زمان بود. برای همیــن در یــک هفتــهای هــم کــه بــه جاکارتــا رفتم، خیلی ســنگین تمرین کــردم تــا خــودم را بــا شــرایط آب و هوایی آنجا وفق دهم که خوشبختانه نتیجه داد و به موفقیت رسیدم. ■شــما در حالــی در بازیهــای پاراآســیایی جاکارتا شــرکت کردید که در پارالمپیــک ریــو 201۶ کاپیتــان تیم والیبال نشسته بانوان بودید. اص ًال چه شد که تغییر رشته دادید؟ مــن دبیر هیأت جانبــازان و معلولین اســتان کرمــان بــودم و همیشــه بــه دنبــال ایــن بودم کــه چطور میشــود رشــتههای دیگــر را هــم در شــهر خودمــان فعال کنیــم و یــاد بگیریم، چون رشــتههای ورزشــی جانبــازان و معلولیــن و کم بینایــان و نابینایــان تنوع بســیار زیادی دارد. ما در اســتان از این پتانســیل اســتفاده نمیکردیم. در بیــن این رشــتهها، من تنوع رشــته دوومیدانــی را زیــاد دیدم و از ســویی فقــط آقــای پیمــان نصیــری بــود که دوومیدانی کار میکرد. ■ از حضــور در والیبال نشســته راضی نبودید؟ چــرا اتفاقــاً خیلــی راضی بــودم. من بهتریــن والیبالیســت دنیا شــدم. هم در اســپک، هــم در ســرویس و هــم در دفــاع امــا آرزویــم ایــن بــود که در دوومیدانــی هم مــدال بگیــرم. ما در والیبــال نشســته روی ســکو رفتیــم و همبازیانــم هــم خیلی به مــن لطف داشــتند امــا میخواســتم فضــای دیگــری را هــم تجربه کنم و این شــد که بــه دوومیدانی و مــاده پرتاب وزنه آمدم. ■ نگــران نبودیــد کــه در ایــن رشــته نتوانید به موفقیت برسید؟ وقتــی یک ورزشــکار از لحاظ روحی - روانــی در آمادگــی خوبی قرار داشــته باشــد، میتواند با خودبــاوری، ایمان و تــوکل بــه خــدا بــه موفقیت برســد. مــن هم خودم را باور داشــتم و برای همین میدانستم میتوانم در پرتاب وزنه هم به مدال طال برســم و البته تا کســب طــالی پارالمپیــک هــم پیش بروم. ■ عالوه برای شــما، یک بانوی کرمانی دیگــر یعنــی زهــرا نعمتــی بــه مــدال طــالی پارالمپیــک رســیده کــه اولین بانــوی طالیــی پارالمپیکی ایــران هم محســوب میشــود. بــه نظر میرســد در کرمــان خیلــی اســتعداد ورزشــی وجود دارد! بلــه کرمــان ورزشــکاران خیلی خوبی دارد. به غیــر از خانم نعمتی، آقایان پیمــان نصیــری در دوومیدانــی و منصــور پورمیرزایــی در وزنهبــرداری جــزو ورزشــکاران صاحــب عنــوان کرمانی هستند. ■ شــما پرچمدار ایــران در پارالمپیک ریــو 201۶ ریــو بودیــد و حــاال هــم در بازیهای پاراآســیایی جاکارتا به مدال طــال رســیدهاید و رکــورد شکســتهاید. احســاستان از این افتخــارات بزرگی که به دست آوردهاید، چیست؟ واقعیــت ایــن اســت کــه از جایــی بــه بعــد در زندگی، انســان از ســر وظیفه کار میکنــد. مــن هــم حــاال بــا این که بــرای خــودم مشــغول هســتم امــا دوســت دارم یــک آکادمــی بــرای جانبازان و معلولین بســازم که سالن بدنســازی داشته باشــد و امیدوارم که بتوانیــم بــا کمــک خیریــن ایــن کار را در کرمــان انجــام بدهیم. مــن دنبال خوشــحالیهای باالتری بــرای خودم هســتم کــه بیشــتر از مــدال گرفتــن برایــم ارزش دارنــد. ورزشــکاران جانبــاز و معلــول ما جایگاهشــان این نیســت. ما وقتی به چین رفته بودیم، دیدیــم کــه 6 شــهر بــرای معلولیــن ســاخته بودنــد کــه همه چیز داشــت و یــک دهکده کامــل بود اما بــرای ما بــه غیــر از مجموعــه آفتــاب انقــالب کــه البتــه ایــن مجموعــه هــم جــای چنــدان مناســبی بــرای معلولیــن نیســت و همــه بچههــای ما بــا همت و غیــرت خودشــان کار میکنند مکان دیگری نیســت. در بخــش جانبازان و معلولین، اســتعدادهای ورزشــکاران ما بسیار باالست اما نیاز به این داریم که دیده شــوند و از آنهــا حمایتهای بیشــتری صــورت بگیــرد. در حــال حاضــر، مــا ورزشــکارانی داریــم کــه حتــی برای ایاب و ذهاب هم مشــکل دارنــد و امیــدوارم کــه این مشــکالت برطرف شود تا ورزشکاران ما با خیال راحتتری کارشان را دنبال کنند. ■ شما یک ملیپوش موفق در والیبال نشســته بودیــد و حــاال هم یــک بانوی طالیــی در پرتاب وزنه هســتید. امکان دارد کــه در آینــده بــه یک رشــته دیگر بروید تــا نامتان در کتــاب گینس ثبت شود؟ (میخنــدد) مــن بــه دنبــال گینــس نیســتم اما قطعاً تالش میکنم که تا پارالمپیک 2020 خودم را در شــرایط عالــی حفــظ کنــم. مــن االن بــرای مربــیام ماهــی 7 6، میلیــون تومــان دارم هزینــه میکنم. آقای شــاهرخی از خرمآبــاد بــه کرمــان آمــده و مــن مجبورم برای ایشــان خانه اجاره کنم و ایشــان هم بــه صــورت اختصاصی بــا مــن کار میکنــد. اگــر فدراســیون و مســئوالن ورزش از مــن حمایــت کننــد، مطمئنم کــه میتوانــم یکی از طالییهــای پارالمپیک 2020 باشــم. مــن باز هم تأکید میکنم که امکانات بایــد درخور شــأن ورزشــکاران جانباز و معلــول باشــد و مســئوالن ورزش و کمیته ملی المپیک باید آنها را بیشتر از ایــن مد نظــر قرار دهنــد و حمایت کنند تــا آنها هم دیده شــوند و انگیزه بیشتری برای ادامه کار داشته باشند. ■ این همه عالقه به ورزش و حضور در دو رشته مختلف چگونه در شما ایجاد شد؟ مــن در دوران مدرســه و تحصیل، در سطح مدارس والیبال بازی میکردم تا این که ســال 81 که به شلمچه رفته بــودم، پایــم روی میــن رفــت و قطع شــد. همیــن موضوع باعث شــد تا به والیبال نشسته روی بیاورم و به عنوان تنهــا بانــوی جانبــاز ایــران پرچمــدار کاروان ایــران در پارالمپیک 2016 ریو شدم. ■ خانواده هم همراهیتان میکنند؟ بلــه. من متأهل هســتم و یــک دختر 13 ســاله دارم و پســرم هم 10 سالش اســت. مــن بــرای اینکــه در بازیهای پاراآســیایی مدال بگیــرم، یک همراه ویــژه داشــتم و آن همســرم بــود کــه همیشــه کنــارم بــوده و کمکــم کرده. آنقدر کــه حاال نقش یک کمک مربی را بــرای من دارد که هم در بدنســازی و هم در پرتابها کمکم کرده است. ■ با این همــه عالقــه و موفقیتی که در ورزش داشــتهاید، فرزندانتــان هــم ورزش میکنند؟ نــه و فکر هــم نمیکنم کــه این اتفاق بیفتد! (میخندد) من خودم دوست نــدارم که آنها ورزشــکار شــوند! چون خــودم در ایــن ســالها خیلــی اذیت شدم و واقعاً زجر کشیدهام! ■ اما شــاید آنها خودشان بخواهند که ورزشکار شوند! (میخندد) نه نمیشــوند! ما با اینکه اســتعدادهای بســیار زیادی در کشــور داریــم امــا بایــد بگویــم کــه ورزش کــردن بــه صــورت حرفــهای در ایران خیلــی ســخت اســت و مرارتهــای زیادی دارد. من به واسطه مسئولیت اجرایــی کــه در ورزش و معلولیــن استان کرمان داشــتم، این موضوع را بــه وضوح حس کردم و همین طور با مســئوالن ورزش در حال چک و چانه زدن بــودم و در این ســالها هم فقط عشق به ورزشــکاران جانباز و معلول باعث شــده کــه در کنــار آنها باشــم و کارم را دنبال کنم.