یکی از داستان نویسان نامدار روزگار

روانشــاد علی اشرف درویشــیان یکی از داستان نویسان نامدار روزگار حاضــر ا ســت. او در داســتانهای خویــش نویســندهای اســت واقعگــرا، آنچــه را در جامعه پیرامــون خویش میدیده اســت در داســتانهایی که مینوشته اســت به نمود میآورده اســت. از ســوی دیگر نویســندهای اســت کــه با نگاهــی تلخ به پیرامون خود مینگرد، بیشتر آنچه را ناپسند است، نکوهیده و آزارنده در داســتانهای خود برجسته میدارد. این شیوهای در داستاننویسی واقعگرایانه است که بیشتر، نویسندگان چپگرا از آن بهــره میبرنــد زیرا میخواهند بدین گونه نشــان بدهند آن ســامانهای که در روزگار آنان بر جامعه چیره شده و سامانه فراگیر است نمیتواند کارآمد باشد، بهروزی و نیکبختی را برای مردمان به ارمغان بیاورد. ما این نگاه تلخ و تیره را در پیشــینه داستانهایی که این نویسنده نوشته است آشکارا میبینیم. در داستانهای کوتاهی که قهرمان آنها نوجوانی است بینوا به نام «نیازعلی» که در نام او هم نیازمندی و بینواییاش آشکارا دیده میشود. در داستانی بلند که درویشیان با نام «آبشوران» نوشته است که یکی از بهترین مجموعه داستانهای او است از دید پیکره و ساختار، زیرا براستی قهرمان یا چهره برتر در این داستان «آبشوران» است. «آبشوران» رودی است که در گذشته نه چندان دور آشکارا شهر کرمانشاه را درمی نوردید، از میان شهر میگذشت و هنگامی که بارانی سیل آسا میبارید برمی آشفت، فرا میآمد و پارهای از خانههای کنارین خود را میُرفت و ویران میکرد. درویشیان با نگاهی کم و بیش نمادگرایانه این رود را در داستان «آبشوران» زندگی هنری بخشیده است. رود در این داستان نماد جامعه کرمانشاهی یا از نگاهی فراخ تر، جامعه ایرانی در سالیانی است که داســتان در آن میگذرد. در این داســتان و اغلب نوشتههای درویشیان، میتوان نگاه تیره نویسنده را به جامعه پیرامونش دید.