دوربرگرداِنفرهنگی

در واقع به جای نگاه ریشــهای به مســأله، وارد فرآیند دوربرگردان میشویم. اینها جملگی نشاندهنده آن اســت که کارکرد مجازات و فلســفه حقوق با آنچه که ما مدعی هســتیم تطابق ندارد. باید قضیه را ریشــهایتر حل کرد. نگاه ما به موضوع حقوقی و جرم باید مبتنی بر نظر اجتماعی باشد و گناه را باید از طریق دیگری جلوگیری کرد. همچنان که پیش از انقالب انجام میشد. این نگاه در همه امور فرهنگی باید جاری و ســاری باشد. از هنر و ادبیات و فیلم و رســانه گرفته تا رفتارهای دیگر. مســأله محوری این است که قانون بایــد متکی بــر عدالت و فرهنگ جامعه و با هــدف تأمین نظم اجتماعی باشــد. قانون ابزاری نیســت که حکومتها بتوانند هر طور که خواســتند از آن استفاده کنند. متأســفانه برخی افراد میکوشند که راههای ُ میانبررا در جامعه طی کنند. به جای کوشــش برای نفــوذ در وجدان و ذهن مــردم، آن را رها کردهاند و میخواهنــد بــا اتکا به قانون همه امور را درســت کنند. ُبرندگی ابزار قانون محدود اســت هنگامی که آن را برای هر هدفی اســتفاده کنیم، به ناچار از ُبرندگی آن کاســته میشــود. اگر میخواهید به آن طــرف بزرگراه فرهنگی بروید بهتر است هزینه کنید و پل بزنید، در غیر این صورت با دوربرگردان فرهنگی مشکلی حل نمیشود. هنگامی که دامنه موضوعات تحت کنترل افزایش مییابد و از قانون برای کنتــرل تغییرات فرهنگی و اجتماعی اســتفاده میشــود، نه تنها کارآمدی قانــون را در ایــن زمینههــا کاهــش میدهد بلکــه از وجاهت و مشــروعیت قانــون در مــوارد دیگــر نیــز کم میکنــد. بــرای نمونــه هنگامی کــه از ابزار قانــون برای کنترل تغییرات فنــاوری چون ماهواره یا تلگــرام و مانند آنها اســتفاده میکنیــم بدگمانــی جامعــه را بــه اهــداف قانون دامــن میزند. ایــن بدگمانــی فقط به این کاربــرد محدود نمیماند بلکــه کلیت قانون را در بر میگیرد.