دیوار کوتاه پریبوس

همــه معتقــد بودند کــه بخش بزرگــی از تقصیر برگــردن رینس پریبوس اســت که نتوانســته کاخ ســفیدی درســت کند که از رئیس جمهوری در برابر خودش – یا بنن یا بچههای خودش – محافظت کند. درعین حال، باور کردن اینکه مشــکل اساسی فقــط پریبــوس بود اگــر نگوییم حرفــی برای شــوخی اســت، بهانهای راحــت برای انداختن گناه به گردن دیگری بود: رئیس دفتر با چنین قدرت اندکی نمیتوانســت ترامپ یا اطرافیانش را هدایت کند. پریبوس خودش، نه چندان از روی خیرخواهی، میتوانســت فقط این را بگوید که هیچکس نمیدانســت بدون میانجیگریهای او بین خویشــان رئیس جمهوری، اغواگرانش و غرایز شخصی خود ترامپ، همه این اوضاع ممکن بود چقدر بدتر باشــد. احتمال داشــت روزی دو یا ســه افتضاح پیش بیاید اما بدون عزم صبورانه پریبوس و ضربههای ترامپ که به او وارد میشد، شاید روزی 10 افتضــاح پیــش میآمــد. روز 8 ژوئــن، از تقریبــاً 10 صبح تــا نزدیک به یک بعــد از ظهــر، جیمــز کومی بهصورت علنــی در کمیته اطالعات ســنا شــهادت داد. شــهادت این مدیر ســابق اف-بی-آی، کامالً شاهکاری از صداقت، جایگاه اخالقی، شــرافت شــخصی و جزئیــات محکومکننده بــود و یک پیام ســاده برای کشــور در بر داشــت: رئیــس جمهــوری یک احمــق و قطعاً یک دروغگوســت. در عصــر نزاکت رسانههای مدرن، تعداد کمی از رئیس جمهورها اینقدر مستقیم در برابر کنگره مورد چالش قرار گرفته و زیر سؤال رفتهاند. نکته اینجا بود، نکتهای تلخ در اظهارات کومی: رئیس جمهوری فکر میکند رئیس اف-بی-آی مستقیماً برای او کار می کند، کارش را مدیون لطف اوســت و حاال هم میخواهد کاری را که به او داده پس بگیرد. کومی گفت: «عقل سلیم، باز هم میگوید ممکن است من در اشتباه باشم، اما عقل سلیم من به من میگفت واقعیت این است که او میخواهد در برابر موافقت با تقاضای من برای باقی ماندن در شــغلم، چیزی بهدســت آورد.» بنا به اظهار کومی، رئیس جمهوری از اف-بی-آی میخواست مایکل فلین را به حال خود بگذارد. همچنین میخواست اف-بی-آی از تعقیب تحقیقات مربوط به جریان روسیه دست بکشد. نکته از این واضحتر نمیشــد: اگر رئیس جمهوری مدیر اف-بی-آی را تحت فشــار میگذاشت چون بیم داشت تحقیقات درباره مایکل فلین ممکن است به او لطمه بزند، در این صورت این تالشــی برای ایجاد مانع در راه عدالت بود. تضاد میان این دو مرد، کومی و ترامپ، در اصل تضادی بین دولت خوب و خود ترامپ بود. کومی در ارائه جزئیات آنچه که فاش شــد و ماهیت مســئولیت خود کامالً دقیق، منظم و با وســواس جلوه کرد – شــخصی مقرراتیتر از او پیدا نمیشــد. ترامپ، در تصویری که کومی ارائه کرد شــخصی معلوم الحال، بیمالحظــه، بیتوجه به قوانین و حتی بیاطالع از آنها، فریبکار و به فکر منافع خود بود. بعد از پایان گرفتن جلسه، رئیس جمهوری به همه گفت آن را ندیده است اما همه میدانستند که اینطور نیست. از نظر ترامپ از آنجایی که این، مبارزه و اختالفی بین دو مرد بود، وجود تقابلی کامالً مستقیم، طبیعی بود. محور اصلی شهادت کومی این بود که اظهارات و توئیتهای خشمگین و دفاعی رئیس جمهوری را در قالب جدیدی بیاورد و با آنها مخالفت کند و کارها و انگیزههای او را در سایه تردید قرار دهد – و اینطور القا کند که قصد رئیس جمهوری این بود که مدیر اف-بی-آی را به کار خالف اغوا کند. حتی در میان وفاداران ترامپ هم که مثل ترامپ معتقد بودند کومی آدم متظاهری است و همه این جریانها توطئه است، این احساس تقریباً جهانی وجود داشت که در این بازی مرگبار، ترامپ کامالً بیدفاع است.