مرد خوش لباس کاخ سفید

13 ماه ژوئن، نوبت جف سشنز بود که در کمیته اطالعات سنا شهادت بدهد. وظیفه او این بود که تالش کند درباره تماسهایی که با ســفیر روســیه داشــته توضیح دهد، تماسهایی که بعداًباعث شد او خود را فاقد صالحیت قضاوت معرفی کند – و به کیســه بوکس رئیس جمهوری تبدیل شود. برخالف کومی که به سنا دعوت شده بود تا فضایل خود را به نمایش گذارد – و از این فرصت، خوب استفاده کرده بود – سشنز برای دفاع از دروغها، فریبکاریها یا حماقت خود دعوت شــده بود. دادستان کل در اظهاراتی اغلب خشمگینانه دیدگاهی عجیــب از امتیــازات اجرایــی ارائه داد. هرچنــد رئیس جمهــوری در واقع پای امتیازات اجرایی را به میان نیاورده بود، سشنز مناسب دانست سعی کند از آن محافظتکند. بنــن کــه از تلویزیون بخش غربی کاخ ســفید جریان شــهادت دادن سشــنز را تماشا میکرد خیلی زود خسته شد و گفت: «زود باش دیگه، بوریگارد.» بنن، با صورت اصالح نکرده، در باالی میز کنفرانس چوبی درازی که در دفتر رئیس دفتــر رئیــس جمهوری بود نشســت و با دقــت به تلویزیون صفحــه تخت آن سوی اتاق چشم دوخت. گفت: «آنها فکر میکردند اگر کومی را اخراج کنیم، جهان-وطنها خوشــحال خواهند شــد» و منظورش از «آنها» جــارد و ایوانکا بود. «جهان-وطنها زمانی ما را تشویق خواهند کرد که مردی را که هیالری را شکست داد، خراب کنیم.» درحالیکه رئیس جمهوری سشنز را علت و عامل افتضاح کومی میدانست، از نظر بنن سشنز قربانی این رسوایی بود. کوشنر باریک اندام با کت شلوار خاکستری تنگ و کراوات مشکی باریک آهسته وارد اتــاق شــد. (اخیــراً این جوک دهان به دهان میگشــت که کوشــنر خوش لباسترین مرد در واشــنگتن اســت، که البته منظور کامالً عکس این تعریف اســت.) گاهی به نظر میرسید جنگ قدرت میان بنن و کوشنر شکل فیزیکی پیــدا میکند. طــرز رفتار بنــن به ندرت تغییر میکرد اما کوشــنر میتوانســت گســتاخ، مغرور و خودپســند باشــد و دیگران را تحقیر کند – یا مثل اآلن مردد، خجالت زده و متین باشد. بنن حضور کوشنر را نادیده گرفت تا آنکه مرد جوان گلــو صاف کرد و گفت: «اوضــاع چطوره؟» بنن به تلویزیون اشــاره کرد، گویی میگویــد: خودت ببین. باالخره بنن به حــرف آمد و گفت: «اونها نمیفهمن اینجا مسأله مؤسسات است نه آدمها.» بنظر میرسید منظور از «اونها» همان گروه جاروانکا باشد – یا حتی در سطح وسیعتر به همه آن افرادی اشاره میکرد که بیخردانه جانب ترامپ را میگرفتند. بنن ادامه داد: «این شهر تقریباً در دست مؤسسات است. ما مدیر اف-بی-آی را اخراج میکنیم یعنی کل اف-بی-آی رااخراج میکنیم. ترامپ مردی علیه مؤسسات است و مؤسسات این را میدانند. فکر میکنی آخرش چی بشه؟» این خالصه ترجیعبند محبوب بنن بود: در جریان مبارزات انتخاباتی، دونالد ترامپ در واقع همه مؤسسات فعال حیات سیاسی امریکا را تهدید کرده بود. او نسخه احمق جیمی استوارت در آقای اسمیت به واشنگتن میرود بود. ترامپ ضمن نمک پاشــیدن بر زخم خشم و رنجش عمیق امریکاییها معتقد بود یک نفر میتواند بزرگتر از کل سیستم باشد. طبق این تحلیل، مؤسسات فعال در حیــات سیاســی به اندازه مؤسســات موجــود در حیات بازرگانــی که ترامپ هــم به آن تعلق داشــت پاســخگو بودند – و مشــتاق بودند وارد بازار شــوند و روح زمان را بیابند. اما اگر این مؤسســات – رسانهها، سیستم قضایی، جامعه اطالعاتی، خود شــاخه بزرگتر اجرایی و «دایره خودیهای کاخ ســفید» همراه بــا شــرکتهای حقوقی آن، مشــاوران، واســطههای نفــوذی و افشــاگران – به هیچ وجه نمیخواستند سر سازگاری داشته باشند چه میشد؟ اگر آنها، ذاتاً، مصمم بودند پایداری کنند در آن صورت این رئیس جمهوری که تصادفاً به این مقام رسیده، دچار دردسر میشد. به نظر میرسید کوشنر قانع نشده است. گفت: «از نظر من اینطور نیست.» بنن، ضمن نادیده گرفتن کوشنر گفت: «فکر میکنم درسی که برخی از افراد در دور بر اینجا از یکصد روز اول گرفته باشند همین است. اوضاع بهتر نخواهد شــد. این تصویــری از آینده اســت.» کوشــنر گفت: «نمــی دانــم.» بنن گفت: «بدان.» کوشنر گفت: «فکر میکنم سشنز درست عمل میکند.»