انتقام تصویری از یک مغفرت تاریخی
او هنوز نایســتاده اســت؛ در میدانی که به یادش نامگذاری شده و یادبودی که صدراعظــم زانوزده مقابل یادمان گتوی ورشــو را در قاب آجری محصور کرده است. یادبود ویلی برانت زانوزده در میدانی به همین نام در ورشو، صدراعظم آلمان را در ۷ دســامبر ۰۷۹۱ از ســمت راست نشــان میدهد؛ دستهگلی حک شــده روبهرویش با المان قربانیان یهودی در باالی سر سمت راست. به لطف حلقه عکاســان دور و پشــت ویلی، این «لحظه بزرگ» به تعبیر آلفرد گروسر، جامعهشناس سوسیال دموکرات آلمانی – فرانسوی، از چند زاویه ثبت شده؛ اما در این عکس که یک سوم آن سرباز ایستاده در مقابل یادمان گتوها را نشان میدهد؛ نه دســته گل دیده میشــود، نه یادمان و نه حتی سرباز؛ زمینی نیمه خشــک اســت و مــردی زانوزده از ســرزمین هیتلــر آمده که گویی اســیر جنگی دســت بســته و به زمین کوفته شــده را در بارگاه ســاطین در لحظه اول تداعی میکند؛ برانت که سال بعد صلح نوبل را برای رهبری این سمفونی فلش دوربینها برد، به تنهایی مؤمن زانوزده در پیشگاه محراب کلیسا را به یاد میآورد؛ آیین مغفرت مخالف سرسخت هیتلر که «بار – و نه تقصیر – گذشته را به گردن گرفت.» (گروســر) عکاس اما از این زاویه گویی خواســته انتقام تاریخی خود را بگیرد؛ اقتدار لهستانی در مقابل عجز آلمانی را به تصویر کشد؛ تعظیم ویلی را تسلیم برانت معنا کند. آن سرباز با اســلحه؛ آن میکروفون باال رفته پشــت ســر، روبهرو کودکی در آغوش مادر وسط آن همه عکاس شاهد یک مغفرت تاریخی؛ برانت به تعبیر موالنا اینجا «موقوف فرمان» نیست؛ «اسحاق قربان» است و در اینجا «ســلطان میدان». برانت با زانوانش تاریخ ســاخت؛ ۵۲ سال پس از پایان هیتلر؛ اما هنوز حقد و کینه مانده بود؛ این عکس نمونهاش. سرباز قد افراشته و دست ساح برده برشته در مقابل صدراعظم زمین ساییده دست بسته.