آلبرکامو و آندره مالرو

«آلبرکامــو و آنــدره مالــرو، نامههــا و متــون دیگــر» عنــوان کتابی اســت که بــا گــردآوری و ویرایــش ســوفی دوده و ترجمه شــبنم سنگاری از ســوی بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارســه منتشــر شــد. نامههای رد و بدل شــده بیــن آلبرکامو و آنــدره مالــرو که نزدیک به 15 ســال از 1941 تــا 1959 ادامه داشــت، نشــان میدهــد کــه آنها اگــر چه در خلــق و خو کامــاً متفــاوت بودند و خط ســیر سیاســی و ادبیشــان جز در زمان جنگ جهانی دوم کاماً همسو نبود و پــساز جنــگ هر یک راه خود گرفتند، اما این نامهها نشــان میدهد که این دو در مســائل اساســی با یکدیگر هم عقیده بودند. وفاداری روشنفکرانه و صداقتی که رویدادهای سیاسی و زندگانی هیچگاه نتوانست ارزشها و تعهدات مشترک را که به گفته مالرو بهراســتی مایه مباهات هر دو نفرشــان بود، زائل کند. کاترین کامو تأکید داشــت که نوعی حس وفاداری ناشــی از قدرشناســی کامو را به مالرو پیوند میداد. این نامهها انگیزهای میشــود برای مطالعــه دوباره تمام آثار این دو نویسنده متفکر و به این ترتیب مکاشفه مکالمهای عمیقتر آغاز میشود. از کتابی به کتاب دیگر، صنایع ادبی، نقل قولها و افسون دوجانبه آنها را بازخواهیم شناخت. این دو نویسنده بزرگ با کلماتی کم و بیش مشابه و جماتی یکسان، لزوم تغییر ماهیت تجربیات گرانبهای خود را به شناخت مورد بحث قرار دادهاند و مهمتــر اینکــه به نقش هنــر و خالــق آن در باور موقعیــت تراژیک و وضعیت انســان در جهان معاصر میپردازند. آخرین نامههای مبادله شــده کامو و مالرو حاکی از آن است که آن دو نه تنها مرتب همدیگر را ماقات میکردند، بلکه در موقعیتهای مهم رسمی هم دیدار داشتند. رشتهای که تاروپود آن از احترامی عمیق و متقابل و وفاداریای ماندگار تنیده شده بود. مانند نامهای که مالرو پساز کنفرانس مطبوعاتی کامو و در پی دریافت جایزه نوبل ادبیات برای وی فرستاد. کنفرانســی که کامو طی آن بهصورتی تأثیرگذار مراتب احتــرام و قدردانیاش را نسبت به مالرو بیان کرد. سیوشش نامه، دیدارها و تبادل نظرها، احترام و توجه متقابلــی که در این نامه نگاریها و نوشــتههای کامو و مالرو به چشــم میخورد حاکی از نقش کلیدی آنها در تکوین مقالهنویسی و ادبیات است.