یاد باد آن روزگاران...
این روزها که به قول خبرگزاری فارس«خانه نشین شدهام»؛ البتــه چند صباحی! فرصت بیشــتری را بــرای وقت گذرانی بــا دخترم و جبــران مافات پیدا کــرده ام. چنــد روز پیش که به مناســبت سالگرد درگذشــت مادربزرگش با هم به سراغ آلبــوم عکسهــای ســالهای دور رفتیــم، عکســی از دوران دانشــجوییام توجهمــان را جلــب کرد؛ بمانــد که یک نکته دیگــر هــم ذهنــم را درگیر کــرد و آن اینکــه با رواج عکاســی دیجیتال دیگر اثری از عکسها و خاطرات سالهای نزدیک در آلبومهــا به چشــم نمیخورد که باید به حســاب مواهب یا تهدیــدات دهکده کوچــک جهانی و دنیای جهانی شــده گذاشــت، نمیدانــم! ایــن عکس مرا بــا خود به آن ســالها برد؛ سالهای۳۶تا۷۶که در دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشــتی و در اوج دوران جنگ تحمیلی گذشت: غیبتهای مداوم یا متناوب همکالسیها برای حضور در جبههها، آژیر قرمز، درس خواندن زیر موشــک باران تهران و پناه بردن به جان پناهها در دانشگاه یا خوابگاه، مشارکت در فعالیتهای پشــت جبهه و شــهادت گاه و بیگاه همکالســیها ...و حال و هوایی خاص که شرح آن برای نسل جوان در عین جذابیت، عجیب و بعید و دور از ذهن مینماید. عکس مربوط به ســفر به شــهر بابل به مناســبت شــهادت یکی از همکالســی هایمان، شهید مسعود شعبانزاده است کــه بهتازگی دختر دومش متولد شــده بود کــه در عکس در بغل همسر شهید دیده میشود و دختر اول شهید که کمی بزرگتر اســت در بغل من نشسته است. این سفر برای من از وجه دیگر هم خاطره انگیز هست و اینکه بعداً اسم دختر بزرگم«طهورا» را با الهام از اســم خواهرزاده شهید که در آن مراسم برای اولین بار به گوشم خورد، انتخاب کردم. با خود میاندیشم انتظاری که از دانشگاه و دانشجو و جنبش دانشجویی میرود موقعیت شناسی است تا بهعنوان نبض تپنــده و میزانالحراره جامعه در هر مقطعی و متناســب با اقتضائات و شــرایط خــاص آن دوره برای خــود نقش قائل شــده و مأموریــت تعریــف کنــد، از ســوی دیگــر الزم اســت مقدمــات و الزامــات این نقش آفرینی و کنشــگری از ســوی متولیــان بدرســتی فراهم شــود تا ایــن جنبش از خاســتگاه شــکلگیری خود بیــش از این فاصله نگیــرد و دور نیفتد. به بهانــه مناســبتهایی کــه میآینــد و میروند، قــدردان این ســرمایههای انســانی و فرهنگی کشــور باشــیم؛ آنها تهدید نیســتند، فرصتهایــی طالیی بــرای تأثیرگــذاری بر فضای سیاســی و اجتماعــی در تأمین منافع ملی و ســتون محکم جامعه مدنی اند.