دوران دانشجویی؛ شیرینی دفاع مقدس و تلخی 18 تیرش

دو مقطــع تحصیــل من در دانشــگاه بــا دو حادثه مهــم روبرو بود. دانشــجوییام در دوره کارشناســی بــا جنــگ تحمیلــی و دفاع مقــدس همزمان بــود و به همین دلیــل من یک دانشــجو-رزمنده به شــمار میآمــدم که میان جبهه و دانشــگاه در رفت وآمــد بــود. این به معنــای آن بود که به صــورت متواتر دو عالــم متفاوت را تجربه می کردم، عالم آمیخته به جنگ و شهادت که دانشجویان آن آمده بودند از آرمانها و سرزمینشان دفاع کنند و در کنار آن عالم درس و علم که در آن رشد و توســعه و تقویــت بنیادهای رفاه جامعه پیگیری میشــد. ایــن دو گانگی همواره برایم لذتبخش بود و در عین حال میان آنها پیوستی ناگسستنی برقرار بود. بویژه آنکه در آن دوران نوعی همدلی میان اقشــار مختلف وجود داشــت. دانشــگاه هم در جنــگ نقــش ویژهای داشــت چنــان که امــروز فهرســت بلندباالیی از شــهدای دانشــجو وجود دارد. کســانی که به هر دلیلی امکان حضور در جبهه ها را نداشتند نوعی احســاس همدلی را بروز می دادند. چنانکه بســیاری از اســاتید خوبم وقتی الزم می شــد به جبهه اعزام شــوم با روی باز و اشــتیاق برخورد می کردند و شــاید معتقد بودند که حضور در جبههها مهمتر از حضور در کالس درسشــان اســت. بنابراین بر خالف تصور دوگانگی فرهنگی در آن زمان وجود نداشــت و همدلی و همدردی اساتید پشتوانه دانشجویانی بود که به جبهه می رفتند. ســالها بعــد مــن همزمــان هــم دانشــجوی دکتــرا بــودم و هــم در وزارت علــوم مســئولیتی داشتم و این دوره همزمان شــد با حادثه تلخ 18 تیر سال 8۷۳1 . کام من هنوز از آن حادثه تلخ اســت. زیرا با ندانمکاری کســانی که محیط دانشــگاه را نمی شــناختند، حادثه تلخــی رخ داد. در کمیته حقیقتیابی که پس از حادثه 18 تیر تشــکیل شــد حضور داشــتم. آن کمیته هم به کاهش آالم دانشــجویان کمک میکرد و هم وظیفه جســت وجوی دالیل واقعه را داشــت. تالش همه کنشــگران سیاســی از دانشــجو تا استاد و دستگاههای مختلف اجرایی و حتی دانشجویانی که از آن حادثه آسیب دیده بودند بر آن بود که آثار این حادثه تلخ کمتر شود و کشور بــا بحران روبرو نشــود. با این حــال آن اتفاقات و مســائل پیرامونــیاش همچنان ذائقه ذهنم را تلخ میکند.