مردم از مطالبات دست برنمیدارند اما هیچ وقت سوریه نمیشویم

علــی شــکوریراد، دبیــرکل حــزب اتحــاد ملت ایــران، از کاهش ذخیره «ژنی» در پی مهاجرت دانشــجویان نخبه انتقاد کرد. وی در گفتوگو با شفقنا، با بیان اینکه «شرایط اقتصادی کشور به گونهای است که امید به آینده را برای جوانها بسیار کاهش داده اســت»، گفــت: ما بــا عارضه هجرت بســیار گســترده دانشــجویان نخبه مواجهیم؛ به این معنا که تقریباً هر دانشــجویی اگر بتواند، حتماً میرود. غیر از جنبههای معنوی ...و ارزش وجودی هر دانشــجویی که از کشــور میرود، به لحاظ اقتصادی بســیار باالســت. در حقیقت میزان هدیــه اقتصادی که ما هر

اصالً در اعداد و ارقام نمیآید. ســالًبه این کشــورهای مهاجرپذیر میدهیم، بعضا ممکن است این هزینه از بودجه ساالنه کشور هم باال بزند و عدد خیلی بزرگــی دارد اما اصالً حســاب نمیشــود و هیچ کســی هم خم بــه ابروی خود نمیآورد. در حالی که این میزان خسارت اقتصادی که به کشور وارد میشود، از جمع این اختالسها هم بیشــتر است. اما اختالسها را همه میبینند ولی این خسارت را نمیبینند. عالوه بر این از این طریق، ذخیره ژنی مملکت روز به روز در حال کاهش است و در بسیاری از مواقع، بهترینهای کشور میروند. میرونــد و در آنجا تبدیل به یک ذخیره ژنی مطلوب برای آنها میشــوند؛ در حالی که ذخیره ژنی ما در کشور هر روز در حال رقیق شدن است. شکوری راد در بخش دیگری از سخنانش بــا بیــان اینکــه «مطالبــات دانشــجویان معطــوف بــه ســبک زندگــی اســت»، تصریــح کرد: در حقیقــت خالصه حرف مــردم ایــن اســت کــه اگــر بــه مــا خیری نمیرســانید، شر هم نرســانید و بگذارید زندگــی خودمــان را داشــته باشــیم. نمیخواهــم بگویــم ایــن حرف درســت اســت یا بخواهم ارزشــگذاری کنم، بلکه تنهــا در حــال توصیف واقعیت هســتم. جامعه به جایی رسیده است که حرف آن با حاکمیت، همین است که گفتم. این مطالبه شاید بعضاً در دانشجوها صدایی رساتر هم داشته باشد. وی همچنیــن بــا اشــاره به حوادث دی ماه ســال گذشــته، گفت: حــوادث دی ماه ســال گذشته دو پیام داشت؛ یکی اینکه شدت نارضایتی در جامعه بسیار شدید و فراگیر است و دوم اینکه مردم به حرکتهای کور که نتیجهاش معلوم نیســت، نمیپیوندند. آن موضوع یک پیام برای حاکمیت داشــت که بشدت اعتراضات در مردم متوجهتر باشد و پیام دیگرش برای حاکمیت این بود که عقالنیتی در مردم به وجود آمده اســت و نســبت به کاری که انجام میدهند وقوف و آگاهی و به نتیجه کار خود توجه دارند. به دلیل عقالنیتی که در ایران هــم در مــردم و هم در حاکمیت وجود دارد، به نظر میرســد ما نه هیچ وقت ســوریهای میشــویم و نــه مــردم از مطالبات خود دســت میکشــند و خســته میشــوند. در حقیقت مردم بتدریج با اســتمرار مطالبــات خود به حاکمیت فشار میآورند و حاکمیت نیز بتدریج عقبنشینی میکند و به این مطالبات تن میدهد. به همین دلیل برخالف کسانی که فکر میکنند ما متوقف شدهایم و حرکت اصالحات به بنبست رسیده است، باید گفت که این حرکت، کند اما رو به جلو همچنان ادامه دارد.