ایرج؛ همبازی خوب، رفیق بی کلک

اگــر درباره ایــرج بخواهم صحبت کنــم، حرفهای گفتنی زیادی وجود دارد. یک بچه خوب و بی حاشیه که آنقدر هم در فوتبال غرق نبود که بخواهد دنبال ریاست باشد. بعد از فوتبال هم بیشــتر دنبال زندگیاش بــود و هر وقت هم که بــه ایران میآمــد، با هم در ارتباط بودیم و هر وقت هم که در امریــکا بود، با هم به صورت تلفنی صحبت میکردیم. ایــرج زمانی به تیم تاج آمد که بازیکنی جوان بود و پدرش هم مربیگری تیم را برعهده داشــت. در آن تیم بازیکنانی مانند اکبر افتخــاری و داریوش مصطفوی بازی میکردند. او یک مدافع و گوش چپ خوب و بااســتعداد بود که بهتر از خیلیها فوتبال بازی میکرد. در این شرایط، پدرش هم باید او را بازی میداد ولی چون نمیخواســت بگویند پســرش را با پارتی بازی آورده، به او گفت که به تیــم عقاب برود و هم ســربازیاش را آنجا بگذراند و هــم فوتبالش را بازی کند. او هم در حالی که حقش بود بازی کند، به عقاب رفت و در همان جا هم افســر شــد. پس از آن هم به پاس رفت و وقتی پدرش رفت، به تیم تاج برگشــت و به فوتبال خود ادامه داد. با این حال، شاید خیلیها ایرج را با گلزنی در جام جهانی مقابل اسکاتلند به یاد آورند. قبل از آن بازی، فرانک اوفارل که قبالً در تیم ملی هم سرمربی بود، نکاتی را به ما یادآور شد که اسکاتلندیها چطور فوتبال بازی میکنند و شما باید چطور کار کنید. ما در آن دوره از مسابقات، فقط با اسکاتلند مســاوی کردیــم ولــی چون تنهــا 16 تیــم در جام جهانــی حضور داشــتند، به ما احترام زیادی میگذاشتند و جزو 16 تیم برتر دنیا بودیم و برای همین گل ایرج هم خیلی برای ما مهم بود و همه از گلزنی او خوشحال بودند. از هر تیمی که در جام جهانی بود، 2 بازیکن را به تیم منتخب جهان برای بازی خداحافظی پهله دعــوت کردند کــه از تیم ما هم ایرج دانایی فرد و آندرانیک اســکندریان دعوت شــدند کــه هر دو هم بعد به امریــکا رفتند و در آنجا ماندگار شــدند. در کل ایرج یــک دوســت و همبــازی خوب و بدون کلک و خوش مشــرب بــود که خیلی هم ایران و استقالل را دوست داشت. هم پدرش برای تیم زحمت کشیده بود و هم خودش، امیدوارم روحش شاد باشد.