گفتوگو با دشمن آری با دوستان نه!
انجـــام گفتوگـــو بین احزاب، تشـــکلهای سیاســـی و یـــا فعـــاالن این بخـــش، بحث مهـــم و در عیـــن حال پیچیدهایاست.قاعدتاًبرایپیشبرداینکاراولازهمه باید بر سر مدالیتهای برای گفتوگو به توافق رسید که در چند بخش ذیل قابل بحث و بررسی است. افرادی که خواهان انجام مذاکره هســـتند پیش شـــرطی برای گفتوگو قائل نشـــوند، موضوع گفتوگو باید فراگیر و ملی باشـــد، مذاکرهکنندگان نمایندگانـــی تام االختیار از طرف جناح خاص خود باشـــند و این گونه نباشد که یـــک جناحی با چند نماینده و چنـــد موضوع متفاوت بخواهند وارد صحنه شـــوند. موضـــوع مهمتر اینکه زمان ایـــن گفتوگو باید مشـــخص باشد. این گونه نباشد که گفتوگوها چندین سال به طول بینجامد و به نتیجهای هم نرســـد. هدف از گفتوگو باید کامالً شـــفاف بوده و نتیجه آن مشـــخص باشـــد. داور مرضیالطرفین باید حضور داشته باشـــد تا بتواند اگر اختالفی بین دو طرف پیش آمد حل و فصل کند و در نهایت اینکه مذاکرات از ضمانت اجرایی برخوردار باشد. ممکن است که ما گفتوگو کنیم و به نتایجی هم برسیم ولی راهی برای اجرای تصمیمات حاصل از آن وجود نداشته باشد. با وجود همه این الگوها که باید در ســـرآغاز گفتوگوها مورد توجه قرار بگیرد، ایراد کار اینجاســـت که خود جناحها و گروههای سیاســـی حتـــی در درون خود هم به گفتوگو نپرداختهاند. همین امر ســـبب شـــده که شـــاهد تشـــتت آرا و حتی کشمکشهایی در درون جناحهای سیاسی باشیم. اگر اینها نتوانند طی گفتوگو بین خود مسائل به وجود آمده را حل کنند، قطعاً نمیتوانند با جناح رقیب و مخالف گفتوگویی انجام دهند تا مشـــکلی را حل کنند. مسألهای که در گفتوگوی ملی مهم اســـت اینکه ما باید دنبال مطالبات مردم باشیم نه جناحی و حزبی و به این فکر باشیم که با این گفتوگوها مشکلی را از کشور حل کنیم. به نظر میرسد که چون این شرایط و آن مدالیتهای که برای این گفتوگو الزم است، وجود ندارد گفتوگوهای ملی هم شکل نمیگیرد. البته آن گونه که از ســـوی دوســـتان اصالحطلب عنوان میشود، گویی مقصر عدم شـــکلگیری گفتوگو، اصولگرایان هســـتند. در حوادث دی ماه پارسال خود من در جلسهای که در وزارت کشور با حضور احزاب و گروهها و جناحهای مختلف بپا شد حضور داشتم، موضوع گفتوگو را مطرح کردم و همه از اینکه گفتوگوی ملی شکل بگیرد استقبال کردیم. اما در مقابل اصالحطلبان بحث آشـــتی ملی را مطرح میکنند که ما اصولگرایـــان برای آن معنی و مفهومی از لحاظ سیاســـی قائل نیســـتیم. مردم با نظام قهر نکردند که بخواهند آشـــتی کننـــد. تقاضای ما اصولگرایان هم این بوده که باید درهای مذاکرات برای حل اختالفات باز باشـــد. مرحوم حبیباهلل عســـگراوالدی همواره پیشـــگام برای مذاکره با جناح چپ و اصالحطلب بود. اما اینکه دنبال این باشیم که به معنی مذاکـــره کردن طـــوری وانمود کنیم که ملت از نظام قهر کـــرده و آنان را با هم آشتی بدهیم قبول نداریم. وقتی که ما توانایی این را داریم که با دشمنانمان مذاکـــره کنیم و با آنان دور یک میز بنشـــینیم و حرف بزنیم و حرف یکدیگر را بفهمیم و به توافق برسیم قطعاً با دوستان بهتر میتوانیم به نتیجه برسیم. تعجب میکنم از جناحهای سیاسی که در رابطه با گفتوگو و مذاکره با دشمن راه را بـــاز میکنند اما وقتی صحبـــت گفتوگو با داخـــل و جریانهای خودی میشود برخی تندروی میکنند و برخی هم منکر هرگونه مذاکره میشوند.