مسافر ثابت قدم راه گفتوگو

هادی خانیکی، از آن چهره هاســت که به هر عرصــه و حــوزهای اعتبار میبخشــد؛ به بیان شــیواتر جایگاهها از او اعتبار میگیرند. مردی نســتوه و یکرنگ از جنس ســاکنان آرام کویر و اســتادی نکتهســنج و صاحبسخن از جنس سخنوران بیشــمار خراسان در امتداد تاریخ. و چــه صعب اســت قلم راندن در ســتایش و پاسداشت اینچنین بزر ِگ نیکنامی. آنکه بوم زندگانــیاش آمیختــه به رنگهــای گوناگون افتخار، دغدغه و شکوفایی است. اغراق نیست اگر او را برجستهترین شخصیت حــوزه ارتباطــات ایران بنامیم. او به کنشــگران این عرصه آموخت که ارتباطــات را نــه به عنــوان یک حرفه و پیشــه اقتصادی، که به چشــم یــک دغدغه و مســأله بنگریــم و در آن تعمق کنیــم. هیچکس جز او نتوانســت باهمــت و اراده خــاص و مثالزدنیاش، «گفتوگــو» را به ســطح جامعــه مدنــی آورده و نهادینــهاش کند. بیدلیل نیســت که نام این اســتاد گرانقدر تداعیکننده آیین «گفتوگو» اســت. مجموع ایــن خصوصیات و فضایل اســت کــه او را بهعنوان یکــی از مؤثرترین نظریهپــردازان بنیاد پیشــرو گفتوگــوی تمدنهــا و تأثیرگذار در ســخنرانی جهانــی و جریانســاز رئیس جمهــوری اصاحات در ســازمان ملــل مطرح میکنــد؛ نهادی کــه ســالها از آرای «خانیکی» در زیرمجموعههای فرهنگی خود چون یونســکو بهرههــا برد. او تنها شهســوار عرصه ارتباطات نبوده و شــعاع تــاش و نیکنامی اش محــدود به این میدان نیســت. «دکتــر هادی خانیکــی» در تاریــخ روزنامه نگاری پس از انقاب، پرکار، صاحبسبک و پژوهشگری جامعنگر در عرصه اندیشه و فرهنگ نیز است. برگ برگ نشــریات «آیین» و «آیین گفتوگو» میتواننــد بــر ایــن مقولــه شــهادت دهنــد. او زیرآسمانهای جهان، مسافر راه گفتوگو است. در جهان پر از ســوءتفاهم و پیشــداوریها، بهگفتوگو و دگرپذیری به مثابه شــیوهای از زیســتن مینگــرد. «خانیکــی» در گفتوگو بهدنبال گمشدهای از حقیقت است. انسانهایی با چنین مختصات و روحیات ناب، در دام هیچ حوزه خاصی گرفتار نمیآیند و هیچ میدانی نمیتوانــد آنان را در تنیدگی خود محصور کند. او نســبت به وقایــع اجتماعی و سیاســی عصــر میهن خود نیــز بیتفاوت نبود و از پیشآهنگان انقاب اســامی و مبارزه در راه آزادی، اســتقال و عدالتخواهی در برابر خودکامگی است. کوچههای مبارزه هنوز صدای گامهای او را به یاد دارند. و او امروز در ایستگاه شصت و هفتم زندگانی خود همچنان اســتوار بر زمین علم و فرهنگ گام برمیدارد و امیــد و زایــش کشــت میکند. گرچه شــاید از نامایمات خســته باشــد و از نامهربانیها رنجــور، امــا این شکســتگی ارزد بــه صدهزار درست...