موزیسین های نوجوان رقابت نمیکنند

میالد کیایی در گفتوگو با «ایران» از اهمیت جشــنواره نوای خرم و داوری در آن میگوید

در این سالها با وجود بیمهریهای بسیار به موسیقی، این هنر متعالی توانســته در دل مردم و بویژه نســل جوان جای بگیــرد و همچنــان طرفداران مشــتاق خود را داشــته باشــد. البته در این بین برگزاری جشنوارههای متعدد هم در جهت کشــف و شکوفا شدن اســتعدادهای موسیقی بیتأثیر نبوده اســت. جشــنواره و جایزه همایــون خرم نیز مســتثنی از این موضوع نبوده و در این شــش دوره با حضور داوران برجسته و مطرح موسیقی ایران توانسته عملکرد بسیار خوبی داشته باشــد. این جشــنواره بهمدیریت بردیار صدر نوری و دبیری ناصــر ایــزدی از 30 آبان ماه آغاز شــده و 21 آذر ماه به پایان میرســد. میالد کیایی یکی از داوران این جشنواره از اهمیت برگزاری آن و ساز و کار کارآمد آن میگوید. میالد کیایی نوازنده پیشکســوت ســنتور و از داوران ششمین جشــنواره و جایــزه همایون خرم (نــوای خرم) دربــاره تأثیر جشــنواره نوای خرم بر نسل جدید دوســتداران موسیقی به «ایران» گفت: «در این جشــنواره نوجوانهای بااســتعدادی میبینم که امیدهای بسیار روشن و درخشانی برای موسیقی کشــورمان خواهند بود. آنها میتوانند از فرهنگ و هنر ایران پاسداری کنند و آن را اشاعه دهند». کیایی با اشــاره به زمینههای آشنا شــدن کودکان و نوجوانان بــا بــزرگان موســیقی ملــی ایــران در جشــنواره نــوای خــرم افــزود: «اضافــه شــدن آثار هنرمنــدان و آهنگســازان بزرگ دیگــری عالوه بر همایــون خرم به این رویــداد یکی از نکات حائزاهمیت است. به همین دلیل این رویداد توانسته تاکنون موفق باشد چرا که نام و آثار بزرگ موسیقی ملی را بار دیگر احیا کرده است؛ هم برای نسل جدید و هم برای نسلی که در حال فراموش کردن نام این بزرگمردان هســتند». به گفته کیایی، «نســل کنونی در 40 ســال اخیر، فقط چند هنرمند را میشناســند؛ بهگونهای که حتی برخی از دانشــجوهای رشته موسیقی نام حبیباهلل بدیعی را نشنیدهاند و این جای بسی تأسف است. هنرمنــدی بــزرگ و شایســته کــه در نوازندگی ویولــن یکی از مفاخر بود و چه در حوزه آهنگســازی و چه از نظر شخصیتی از اسطورههای فرهنگ و هنر ایران بهشمار میروند. نام این بزرگان حتی برای آن افرادی که آنها را میشــناختند نیز، در حال فراموش شدن بود. بنابراین برگزاری چنین برنامههایی و جشــنوارههایی باعث میشــود تــا نام هنرمندهــای بزرگ این کشــور همیشــه زنده بماند و نسلبهنســل نام و آثارشان ماندگارتر شــود. وقتــی رادیو و تلویزیــون بهعنوان مهمترین رســانه کمتــر از بزرگان موســیقی یــاد کند، طبیعی اســت که نسل فعلی با نام علی تجویدی یکی از مجتهدهای موسیقی ملی ایران ناآشــنا باشــد. بنابراین برگزاری چنین برنامهها و جشنوارههایی بیتردید در زنده نگاه داشتن نام و آثار بزرگان موسیقی بیتأثیر نخواهد بود».

کیایــی درباره بهبــود روند برگزاری جشــنواره نــوای خرم هم بیان کرد: «از قدیم گفتهاند تجربه پدر علم اســت و پدر تجربــه هم تاریخ. بــا مطالعه تجربههای تاریخی جشــنواره میتوان نقاط قوت و ضعف را پیدا کرد. یکی از مواردی که از روز اول همکاریام با این جشــنواره وزین، به شرکتکنندهها

مطــرح کــردم ایــن بود کــه ، هیــچ وقت به فکــر اول یــا دوم شدن نباشــند و فقط مورد تشــویق و تقدیر قرار گیرند. وقتی یــک نوجوان کــه تــازه در ابتدای راه اســت عنوان اول شــدن را دریافــت کنــد، ممکــن اســت این تصــور برایش بــه وجود بیاید که اول شــده اســت و دســت از تالش و کوشــش بردارد و خداییناکــرده دچــار غرور شــود. یا کســانی که دوم و ســوم میشوند این تصور برایشان به وجود بیاید که حق ما خورده شــده اســت؛ بنابراین ایــن برنامه فقــط باید جنبه تشــویقی داشته باشد که خوشبختانه دست اندرکاران جشنواره همین کار را هم میکنند.»

کیایی در ادامه با اشاره بهخاطرهای از زندگــی شــخصیاش افــزود: «مــن در تابســتان 1342 در اردوی هنــری رامســر بهعنــوان ســنتورنواز مقــام اول را آوردم؛ جالــب اســت بدانید از گرگان محمدرضا لطفی در رشــته تار، از اهواز محمد موســوی در رشــته نی، از کرمانشــاه مجتبی میــرزاده در رشــته ویولــن، از تهــران فریــدون شــهبازیان ...و هــم آمــده بودنــد. زمانــی کــه مــدرک اول شــدنم را بــه پــدرم نشــان دادم و گفتم «من در مســابقات کشــوری در ســاز ســنتور اول شدم»،

پدرم مدرک را نگاه کرد، در نگاهشــان خوشــحالی دیدم اما با خونســردی تمــام گفــت: «رقبایــت ضعیف بودنــد!» آن روز چون در ســن نوجوانی بودم، شــاید کمی ناراحت شــدم ولــی با گذشــت زمان متوجه شــدم پدرم چقــدر حکیمانه با من رفتار کردند. تشــویق باید در جای درســت باشــد که فرد دچار غرور نشــود». کیایی در پاســخ به این سؤال که مالک و معیار شــما برای قضــاوت بهعنوان یکی از داوران جشــنواره نــوای خرم چیســت بیــان کــرد: «هر یــک از بچهها کــه روی ســن میآیند من خــودم را میبینم؛ با آن هیجان و اشــتیاق به موســیقی. بههمین دلیل وقتی کســی هول میشود و نتی را خــارج میزند قابل درک اســت. همچنین تأکیدی بر برگشــتهای یک یا چنــد میزان در قطعــهای که فرد انتخاب کرده نیســت، چرا که زمان اجرا باید تا جای امکان کوتاه باشــد ولی در همــان زمان کوتاه قطعه را درست بنوازد. همچنیــن آداب صحنــه و تکنیــک کار (آموزشهای معلم به شرکت کننده) یکی دیگر از مالکهای بسیار مهم داوری است». او افزود: «به یاد دارم مرحوم استاد حسین تهرانی که سعادت همکاری با ایشان را داشتم، همیشه آراسته و شیک و کالمشان به نهایت ادب و احترام آمیختــه بود. معلم بهصورت مستقـــــیم و غیرمستـــــقیم روی شـــــــاگرد تأثـــــــیر میگذارد».