رادیو تمام نمیشود
بهروز رضــوی گوینــده رادیو، ترانهســرا و بازیگر ایرانــی ســال6231 در یزد بــه دنیا آمــد. رضوی آنطور که خــود میگوید همــکاریاش با رادیو را از ســال ۷۴31 شروع و طی پنجاه ســال حضور در رادیو، سینما، تئاتر و شــعر در قالب ترانهســرا را هم تجربه کرد. امــروز بهبهانه پنجاهمین سال فعالیت رضوی، مراسم نکوداشتی برای او برگزار میشود.
رادیــو از کودکــی بــرای من جــذاب بــود و بههمین دلیــل وقتی بــرای اولین بار از طــرف مرحوم پوران فرخــزاد و همایون نوراحمد برای شــرکت در برنامهای ادبی به شبکه دو رادیو دعوت شدم. وقتی قرار شد بهعنوان یک جوان بیستســاله برای اولین بار پشت میکروفن رادیــو بنشــینم تمــام حسهای عجیــب و متناقــض جهان در وجودم نشســت. از دلهره تا هیجان و خوشــحالی و مجموعهای از ایــن حــاالت به من دســت داد اما خوشــبختانه از عهــده کار برآمــدم و از همانجــا کار من بــا رادیو در ســال ۷٤۳1 شــروع شــد. همانطور که آمد از کودکی شنونده پروپاقرص رادیو بودم و همیشه آرزو داشــتم کــه آدمهایــی کــه در این جعبه کوچــک حرف میزنند را ببینــم و جای آنها باشــم و آنهــا را ببینم. این عالقــه ادامه پیدا کرد تا بزرگتر شــدم. یکــی از برنامههایی که خیلی دوســت داشتم برنامهای بود که آقای مانی اجرا میکرد و چیزی بود مثل «ســالم صبح بهخیر» امــروزی و یــک برنامــه دیگــر که بــا فروزنــده اربابی همــکاری میکردنــد و البتــه «قصهشــب» جایــگاه ویژهای برایم داشــت. رادیو رســانه یگانهای اســت و بهعقیــده مــن هیچوقــت جایــگاه خــودش را در
جامعه از دســت نداده و نخواهد داد و حتــی روزبهروز این جایگاه و عالقه مردم نســبت به رادیو بیشتر و بیشتر شد. رادیو در دسترسترین وسیلهای اســت که هر کســی میتواند با آن در هر جایی که باشــد ارتباط برقرار کند و از آن بهعنــوان رســانه گرم یاد میکنیم که به دل مخاطــب ورود میکند و جهــان رؤیایی برای او تصویر میکند و شــنونده این تصویــری که از طریق گوینده به گوشش میرسد را در ذهن خودش تجسم میکند و با آن پیش میرود. پس این تعامل باعث میشــود رادیو گیرایی بیشــتری نســبت به رسانههای دیگر داشته باشد؛ حتی زمانی که تلویزیون وارد کشور شد ما فکر میکردیم که رادیو فراموش خواهد شد اما چنین اتفاقی نیفتاد و امروز هم با وجود گستردگی اینترنت و پادکست و کتاب صوتی ...و رادیو باز هم جای خــود را حفظ کــرده و من فکر نمیکنم به این زودیهــا رادیو از بورس بیفتد. آنچه رادیو را از تلویزیون متفاوت میکند آن است که مخاطب بهعنوان مخاطب مجبور نیست دستوپا بسته جلوی رادیو بنشیند و تماشا کند اما بیننده تلویزیون حتماً باید چشماش با نقطههای نورانی درگیر شــود و گرنه هیچچیز متوجه نمیشود. رادیو اما داستان ویــژهای دارد و شــما را آزاد میگذارد کــه هرجا در هر حال و کاری هستید آن را بشنوید؛ تلویزیون وقت آدم را میگیرد و ایجــاد مزاحمــت میکند امــا رادیو نــه. تجربهگرایی و کنجکاوی باعث شــد من طی این پنجاه ســال ســینما را هــم تجربــه کنــم و بــا چهرههــای مطرحــی مثل آقای کیانوش عیاری در آبادانیها و چند فیلم دیگر از دههپنجــاه شــروع بــه همــکاری کنــم. بعــد از این تجربهها، احســاس کردم که همچنان رادیو برایم از همه چیــز جذابتر اســت و چیزی نمیتواند جــای آن را بگیرد. به هر صورت بیش از پنجاه سال از فعالیت من در رادیو گذشت و حال که به این نیم قرن نگاه میکنم باور میکنم که هر کسی بایــد فقط و فقط دنبال عالقهاش برود تــا حداقل کاری انجام بدهد که آن را دوست داشته باشد.