هرگز مسي را عصباني نكنيد

چنــد ماه پيش با تيري آنــري مصاحبه ميكردم و بحث به ليونل مســي كشيده شد. او هم مثل خيلي از ما موقع تماشاي بازي همتيمي سابق نفسش بند ميآيد. او به جادوي مسي حتي در تمرين اشاره كرد و اينكه چيزي مثل بروس بنر يا هالك باورنكردني در او وجود دارد: «او را عصباني نكنيد، باورتان نميشــود او در عصبانيت چه شكلي ميشود.»

نســبت جلســات تمرين به بازي حدود پنج به يك اســت و اگر مســي حدود 600 بازي انجام داده باشــد نزديك به 3000 جلسه تمرين داشته. زماني كافي براي اينكه خسته و كسل شوي، يا اينكه به خودت بگويي براي موفقيت بس است.

امــا آنطور كه آنري ميگفت، اين درباره مســي صدق نميكنــد. كافي بود در تمرين كســي كــه داوري ميكرد يك خطا نميگرفت يا يك آفســايد بد اعالم ميكرد. مسي عصباني ميشد و واكنشــش به اين بي عدالتي پس گرفتن توپ، دريبل زدن چند نفر و گل زدن اســت. آنقدر اين كار را ميكند تا آرام شود.

رســانهها و مردم از اين چيزها بي خبرند اما بازيكنان نه. صدها و شــايد هزاران بار اين اتفاقات را ميبينند. وقتي غبار باخت رئال مادريد در ال كالسيكو فرو بنشيند، مارسلو متوجه ميشود.

فوتبال يك ورزش پربرخورد است و بازيكن برزيلي اگر ميدانست با زدن آرنج به صورت مسي چه باليي سر خودش و تيمش ميآيد، هرگز اين كار را نميكرد. البته نميخواهم مارسلو را مجرم جلوه دهم و مطمئنا تيم داوري اين صحنه را نديــد نه اينكه آن را ناديده بگيرد. بعد از آن نوبت بروس بنر شد، مسي آمد با عصبانيت و ميخواست غرامت بگيرد.

از شما ميپرســم. آيا وقتي روي زمين افتاده بود و از دهانش خون ميآمد يا باند اســتريل را روي زخم ميفشرد، به كســي بي احترامي كرد؟ داور، كمك داور يا اينكه تالش كرد به مارسلو لگد بزند؟ ابدا.

وقتي سرخيو راموس آن ضربه به سبك بروس لي را به مسي زد كه ميتوانست يك مصدوميت واقعا جدي را به زانو يا قوزك نابغه ادوار بارســا وارد كند، آيا مسي در برابر كسي كه قبال هم ســابقه اخراج دقيقا به همين دليل را داشــت، عصباني شــد؟ آيا به سمت داور رفت و فرياد زد: «آخر چند بار؟ » يا «مگر كوريد؟ » يا «شما طرفدار آنها هستيد؟ » نه فقط عصبانيتش را ذخيره كرد تا به موقع از آن استفاده كند.

اولين مصاحبه من با مســي در تابســتان 2006 بود. به مــن گفت اگر دقايق اول بازي لگــد بخورد خيلي اذيت ميشــود اما به خودش ميگويد: «من درگير بازي هستم و همه چيزي كه ميخواهم اين است كه با بازي خوب خودم آنها را مجازات كنم.»

يكشنبه شب همينطور شــد و گل بعد از آرنج مارسلو فوقالعاده بود؛ يكي از گلهايي كه در كارنامه ال كالسيكوي او ميماند. دني كارواخال فوتباليســت خوبي اســت، شايد بهترين دفاع راســت حال حاضر جهان اما وقتي مســي او را بازي داد و كارواخــال جاي خالي را زد، از ذهن فراموش نميشود.

دربــاره راموس هم همينطــور. او خودش يك جادوگر اســت با آن گلهاي دقيقه آخري كــه زده و حاال از همان جا مســي به رئال ضربه زده. اين دو شــبيه هم هســتند با اين تفاوت كه لحظه بروس بنر، راموس دليل خاصي ندارد، گاهي خون به مغز به اندازه كافي نميرسد و بعد يك كارت خوشرنگ از جيب داور در ميآيد. فكر ميكنم تا حاال 22 تا بوده شايد هم بيشتر.

رئال مادريد ميخواست اين بازي اوج دوران مربيگري زين الدين زيدان باشد. تقصير او نبود كاري كه راموس كرد يا اينكه كاسميرو براي دومين بازي متوالي با خوششانسي از اخراج گريخت.

خامس به بازي آمد اما وقتي رئال گل تساوي را زد، بي دليل جانب احتياط را رها كرد و توفان بارسلونا مادريد را در نورديد. بعد از اخراج راموس، رئال با سه مدافع بازي ميكرد، 3-3-3 اما از ســه مدافع تيــم دو تا مارســلو و كارواخال هستند كه موقع زدن گل خامس، در بال چپ و راست بازي ميكنند. تنها ناچو باقي ميماند. زيدان ميتوانست كسي را بياورد كه كمي اوضاع را كنترل كند، لوكاس، آلوارو موراتا يا ايسكو و اين بازي براي او جاودانه ميشد.

اما وقتي سرخي روبرتو آن كورس طوالني و هوشمندانه را آغاز كرد، نميدانم كاســميرو كجا بــود. او روي نيمكت بــود چون زيدان به خاطر اخراج نشــدن او را تعويض كرد. وقتي اوورلپ بارسلونا در محوطه جريمه به مسي رسيد، اگر راموس بود، آن را بلوكه ميكرد. شايد هم ميتوانست قبلتر جلوي پاس روبرتو را بگيرد...

ما نميدانيم اما اين را ميدانيم كه او و مارسلو خواستند با قلدري، مســي را متوقف كنند اما بــا اين كار او را از يك نابغه عاقل به يك سوپراستار ويرانگر تبديل كردند كه با زدن گل لحظات آخر پيراهنش را در سانتياگو برنابئو درآورد و به هواداران رئال نشــان داد؛ ژستي كه حاال به يكي از لحظات به يادماندني ورزش اسپانيا در يك قرن اخير تبديل شده.

پس اين درس را به ذهن بســپاريد، مســي را عصباني نكنيد. وقتي عصباني باشد، دوستش نداريد.