در «روسيه »2018 چه بايد كرد؟

برای اينكه بتوان در ارتباط با مسابقات جام جهانی فوتبال 2018 در خاك روسيه يك برنامهريزی دقيق داشت و خط و ربط كارها را در مرحله نهايی تعيين كرد بســيار زود است اما در اين مساله شكی نيست كه قدری كمتر از يك سال بعد در شهرهای مختلف روسيه شرايط و رقبايی كامال متفاوت انتظار ما را میكشــند و از حاال بايد برای تقابل با ســطح بسيار باالتری از بازی و رقابتجويی مهيا شد. اين 32 تيم حاضر در آوردگاه روســيه تا اين لحظــه فقط 3 تيم (برزيل، ايران و روســيه ميزبان) چهره نشــان دادهاند و در نتيجه بايد تا اواخر آبان امســال كه تمامی 29 تيم ديگر هم به تدريج هويدا میشــوند و حتی تا زمان قرعهكشی مرحله نهايی در ميانه آخر ماه صبر پيشه كرد اما تجربيات جامهــای جهانی قبلی از حاال به وضوح به ما میگويد كه چه بايد كرد و از چه چيزهايی دوری جست. اينكه چرا تيم ملی ايران در مسابقات مقدماتی اين جام در قاره آسيا دايما جنبــه احتياط را در پيش گرفته و مجری يك بازی تدافعی و ضد حمالت بــوده، انتقاداتی صــورت گرفته اما چون هدف صعود به شــكلی مقتدرانه حاصل آمده و تيم ايران به دســتاوردهای فوقالعادهای مانند گل نخوردن در هيچ يك از 8 ديدارش در مرحله نهايی «انتخابی» نايل شده االن زمان كوبيدن اين سيستم نيست و بعيد است كارلوس كیروش در مرحله نهايی جام جهانی بيست و يكم نيز روش متفاوتی را در پيش گيرد و او مربی است كــه ذاتا به خوب دفاع كردن و قوی عمل كردن به لحاظ جســمانی بهای زيادی میدهد و معتقد است تا وقتی گل نخوردهايد، هميشه اين شانس و امكان را داريد كه حتی در حمالت كم شمارتان به تك فرصتهای گلزنی مورد نظر خود دســت يابيد و كار را تمام كنيد و چون با اين سيستم آمار درخشان سالهای اخير برابر تيمهای آسيايی به ثبت رسيده، رد كردن اين ايده و سيستم نه طريق عقل است و نه يك سرمايهگذاری تاكتيكی مناسب برای ميدانهای سختتر پيشرو. در نتيجه كارلوس كیروش بايد در مدت باقیمانده با بسيط كردن طرحهای تدافعی تيمش و ايجاد زمينهای تازه، از قابليتهای تهاجمی تيمش بيش از پيش بهره گيرد، بخصوص كه بازيگرانی چون سردار آزمون، مهدی طارمی، عليرضــا جهانبخش، كريم انصاریفرد و رضا قوچاننژاد توانايی گل زدن به تيمهای بسيار بزرگتر از ازبكستان را هم دارند. مهمتر از تدوين سيستم بازی تيم ملی در مرحله نهايی جام جهانی، تعيين اهداف كلیمان در اين مســابقات است زيرا سيستم را میتوان براساس آن اهداف تعريف و مترســم و ايجاد كرد و سپس به راههای مختلف اجرای آن انديشيد. وقتی تيم ملی در ســطح آسيا قريب به چهار سال در هيچ مسابقه رسمی تســليم رقيبی نمیشــود و طی اين مدت فقط يك بار در ديدار دوستانه مغلوب عراق میشود، اين بدان معنا است كه روی روشهای دفاعی ايران با وسعت و به شكلی موفق كار شده و چون دور نهايی جام جهانی در راه است و آنجا، جای بررسی و آزمون و خطا نيست كه به هم ريختن روال فعلی نه كاری عقالنی است و نه چيزی كه كیروش به آن تن بدهد. اما در 11 ماه و اندی باقیمانده تا آن مســابقات میتوان با انجام بازیهای تداركاتــی متعدد برابر تيمهای درجه اول و دوم جهان ســطح كارآيی تيم ملی را باال ببرد و آنها را با طيف بيشتری از قابليتهای فنی موجود در نزد حريفان آشنا كرد. اگر ايران مثال با ايتاليا و اســپانيا بازی تداركاتی داشــته باشد، از تقابل با هيچ حريف درجه يك ديگر جهان در دور نهايی جام جهانی 2018 پرهيز نخواهــد كرد و چنانچه انواع مهارتها را روبهروی خود ببيند و برای بیاثر كردن آن بكوشد، در «روسيه »2018 با كمتر چيزی غافلگير خواهد شد و هدفش كه صعود از گروه مربوطه و رســيدن به مرحله حذفی است، امكان پذيرتر خواهد شد. اين بهترين قابليتی اســت كــه میتوان به تيم ملی افــزود و اين برترين توصيهای اســت كه میتوان برای مردان شــجاع تيم ملی و سرمربی نكته ســنج آنها داشت اما آيا فدراســيون فوتبال و سران درجه اول ورزش برای فراهــم آوردن امكانــات تداركاتی كه اين قابليتها را بــه تيم ملی اضافه میكنند و جور كردن اردوها و بازیهای دوســتانه مورد نياز آمادگی الزم را دارند؟