سالطيننوسان
ليگ جهاني واليبال 2017 به بدترين شكل براي ايران تمام شد
ليگ جهاني واليبال 2017 كه بيســت و هشــتمين دوره اين مســابقات به حســاب ميآيد، به بدترين شــكل براي ايران به پايان رســيد. شكســت 3 بر صفر يكشنبه شــب برابر تيم به شــدت جوان شده و تغييريافته روســيه در خاك لهســتان به اين معنا بود كه ايران در هفته ســوم (و پاياني) پيكارهاي مرحله گروهي (سطح جهاني) اين رقابتها نه تنها هر ســه بازياش را باخته بلكه حتي يك ســت هم نگرفته اســت. ايران ميتوانست آن تك ست را همان پريشــب برابر روسها بگيرد، اگر برتري 24
22 خود مقابل روســيه در ســت اول را مفت و آســان از دســت نميداد يا دو شب پيش از آن با فتح ست ســوم ديدارش با آمريكا دســت به اين كار بزند. موقعي كه از آمريكاييها 20-24 پيش افتاد و فقط يك امتياز ميخواســت تا كار را تمام كند اما حريف شــش امتياز متوالي كســب كرد تا كار را به نفع خودش به پايان برســاند.
شكل عقالیي شركت
سه شكســت 3 بر صفر مقابل آمريكا، لهستان و روسيه ميتوانست منطقي و قابل تحمل باشد، مشــروط به اينكه در روندي متفاوت به دســت ميآمد، شكل عقالييتر شــركت اكثر رقباي ما در ليگ جهاني اين است كه تيمشان را به شكلي بالنسبه جوان و با تكيه و تاكيد بر نفراتي تازهتر ميبندند تا چهرههاي تازه كشــف شدهشان در اين مســابقات امتحان پس بدهند و مشــخص شــود كه براي پيكارهــاي بزرگتر از ليگ جهانــي بــه كار ميآيند يا خيــر. اوج اين روند را در برخورد امســال روســيه با ليگ جهاني به چشم ديديم كه تيمش را به كلي جــوان و متفاوت كرد و بــا تركيبي تازه و بدون ســتارههايش و فقط با دو بازيكن كه سابقه شركت در ليگ جهاني را داشتند، به ميدان آمد و به ســبب كمتجربگي آنها بد آغاز كرد اما وقتــي آنها به تدريج دريافتند كــه قضايا از چه قرار اســت، به آرامي اوج گرفتند و برخالف ما هر سه بازي هفته آخر خود را بردند. برد 3 بر صفر روسها در شب آخر رقابتهاي سطح اول برابر تيم ايران در حالي شكل گرفت كه آنها يك شب پيشتر طــي پيروزي 3 بر 2 برابــر آمريكا جان به لب و كامال تخليه انرژي شــده بودند اما در طول مســابقه مقابل ما آني كه سرحالتر و خواهندهتر بود، نه ما بلكه آنها بودند.
از هميشه بدتر
ايران طبق رسم و رسوم قديمياش در هر جامي با بهترين نفراتش به ميدان ميآيد تا در هر جاي ممكن به قهرماني برســد و نگاهش به ليــگ جهاني اصال چيزي نيست كه برشمرديم. در اين دوره كار از هميشــه بدتر بود زيرا نفهميديم كوالكوويچ اصال به دنبال چيست. اگر به مســنتر و معروفها اعتقاد دارد چرا در 50 درصد موارد آنها را بيرون ميگذارد و اگــر خواهان آزمايــش كردن جوانها اســت، چرا بدون برنامــه و نظم به آنها ميدان ميدهد. شــب آخر مقابل روسيه نيز اين بيبرنامگي به چشــم ميخورد. او البته به بســياري از جوانترها شامل رضا قرا كه قبــل از افول كلي تيم ايران در ست اول توپهاي زيادي را در زمين روسهــا خواباند، بــازي داد اما وقتي 9 بــازي تيم ملي در اين دوره را بررســي كنيد، ميبينيد كه نه ما «اين» بودهايم و نه «آن».
تعویضهاي كم تاثير
تيم ما در هر ديدار ســيمايي متفاوت داشت اما تعويضهاي وسط مسابقهاش كم تاثير بود. كوالكوويــچ در جاهايي كه بايد بــا زرنگي حرفهاي تيم ايران را از مخمصه نجات ميداد، منفعل بــود و آنجا كه بايد پاي جوانهايش ميايستاد، تركيب ديدار بعدي را بيشــتر با نفرات مســنتر شكل ميداد. شايد فدراسيون با اين نگاه كه اين جام و ميــدان اول براي كوالكوويچ بود، با او كاري نداشــته باشد اما حقيقت امر اين است كه او حتي با احتساب توقعات مرتبه اول نيز بســيار بد و مبهــم كار ميكرد و معلوم نبود در افكارش چه ميگذرد. او در روز پاياني به سال افزون و فائزي هم بازي داد و سعي داشت جوانترها و تركيبهاي مختلف را بســنجد اما به خاطر كيفيت و فاصله زياد روسها با ما در دو ســت آخر پيش از آنكــه روحيهاي بــراي ما بخرد، جوانهاي خود را ســرخورده و حرفهاي منتقدانش را رســاتر كرد. اظهارات افرادي كــه ميگوينــد در ميان چهار ســرمربي خارجي اخير ما (والســكو، كواچ، لوزانو و كوالكوويچ) او بدترين شــروع را داشته و گرفتار ترديدهاي خود است. چرا ما هنوز به يك اوج واقعي نرسيده طريق سقوط را در پيش ميگيريم و سالطين نوسان و پادشاهان فراز و فرود جلوه ميكنيم؟ فدراسيون واليبال كه حتي خودش از انتخابهاي بعد از خوليو والسكويش راضي نبوده است، بايد پاسخ اين سوال را بگويد.
تيم ناشناخته
بدترين چيز در واليبال ايران بخصوص در دو ســه ســال اخير اين است كه وقتي مســابقه شــروع ميشــود، نميدانيــد با كدام چهــره تيم ايران طرف هســتيد؟ با آن روزهايــي كه ايران حريــف ميطلبد و ميتواند هر رقيبــي را درهم بكوبد و حتي عقبماندگيهــاي 2 بر صفر را به برد 3 بر 2 تبديل كند و يا مواقعــي كه جان ندارد كاري انجام بدهد و بد جوري ميبازد و پيدا كردن داليل فنــي و حتي روحي براي اين باختها كاري بســيار سخت جلوه ميكند. اين همه نوســان از كجا ميآيد؟ هيچكس جواب علمي دقيقي را بــر اين پديده ارائه نــداده و داليل بديهــي و توضيحات رايج درباره اينكه تيم ايران در ســالهاي اخير اشباع شده، همه ماجرا نيست. اين باختها بيشــتر از آن رو تلخ است كه واليبال ايران در 10 سال اخير واقعا خوب و توانمند شده و جوانهــاي بالندهاي را پرورانده اســت و واقعا يكــي از 10 «قدرت» اول اين ورزش شده است. براي ناكاميهاي اين دوره حتي ميتوان به غيبت امثال غالمي و موســوي اشاره كرد و معنوينژاد مصدوم هم در هفته ســوم تيم را تنها گذاشت اما آنها كه حاضر بودند، نه كم شــمار بودند و نه كم توان و شكل بازي تيم ما و نتايج حاصله بيشتر اين نكته را گواهي داد كه روي گنج نشستهايم و آن را نميبينيم. ثروت بزرگي در دســت ما اســت اما بعضي روزها مثل تهيدستان زندگــي ميكنيــم. جوانهايمــان درياي شهامت و ميانساالنمان اقيانوس فناند اما طوري نمايش ميدهيم كه انگار يك بازنده بدون روحيه و فاقد تكنيكيم.
اگر ميزبان نبودیم
حاصل 9 بازي ايــران در ليگ جهاني واليبال 2017 شــش شكســت و فقط سه برد بود و از اين ســه برد دو پيروزي فقط با نتايــج پر زحمت 3 بــر 2 و در هفتهاي به دســت آمد كه در تهران ميزبان بوديم و شرايط كامال گواهي ميداد كه اگر ميزبان نبوديم، بلژيك و آرژانتين را هم با آن فاصله انــدك نميبرديم. به رغم تمامي اوجگيري مجدد صربستان باخت 3 بر صفر ما مقابل اين رقيب در تهران صريحترين نشانه وجود بيماريهاي روحي و فني در تيمي بود كه ديگر طراوت گذشته را ندارد. بخش مهمي از اين طــراوت را كوالكوويچ به تيم تزريق نكرد اما بخشــي هم از سردرگمي خودمان و برنامهريزان واليبال ميآيد. آيا ســهميه پيكان در ميان فهرست نفرات مليپوش به سبب حضور ســرمربي اين باشگاه در كادر فني تيم ملي بيش از حد نبود و آيا يكي دو بازيكن اين باشــگاه در جريان اين 9 ديدار در سطح و ردهاي بازي كردند كه به فراخور تيم ملي باشد.
رها شدهها
طــي 5 دوره حضــور ايــران در ليگ جهاني رتبه چهارم در دوره سوم حضورمان باالترين مكان بوده است و حضور صرف در سطح يك اين پيكارها كه 12 تيم نامدار را در بر ميگرفــت به خودي خود يك اعتبار بــود. اما اعتبــار دوم كه بايد توســط تيم ملي و زحمــات و نتايجش حاصل ميآمد اصال كســب نشــد. جوانترهاي ما هر يك در برخــي بازيها بعضي درخشــشها را داشــتند اما تيم رها شده به نظر ميرسيد و در فصلــي كه كاناداي ظاهرا درجه دوم و بلژيك تازه بپا خاسته و روسيه جوان شده هر يك حرفهايي براي گفتن داشــتند و فرانســه كوالك كــرد و برزيــل توانش را براي مرحلــه نهايي كه ميزبان آن اســت ذخيرهســازي كرد، تنها دفاعيه ما اين بود كه ايتاليا حتــي از ما هم بدتر بازي كرد و قعرنشين جدول شد و اين بحث توجيهي و بي فايده است. آنها 8 دوره در ليگ جهاني قهرمان شــدهاند و حق دارند در يك دوره در غياب ســه چهار مهره اصليشان خراب كنند، ما چه؟ چرا ما هنوز به يك اوج واقعي نرسيده طريق سقوط را در پيش ميگيريم و ســالطين نوسان و پادشاهان فراز و فرود جلــوه ميكنيــم؟ فدراســيون واليبال كه حتي خــودش از انتخابهاي بعد از خوليو والســكويش راضي نبوده است، بايد پاسخ اين سوال را بگويد.