کوه اعتماد به نفس

امير عابدزاده، احمد عابدزاده نيست اما...

اوليــن خصلتی كه اين روزها در بازی و نحــوه حضور امير عابدزاده به چشــم میخورد اعتماد به نفس فراوان است و انگار كوهی- البته جوان- از اطمينان را مقابل خود داريد. او در 23 سالگی دروازهبــان دوم تيــم ماريتيمــو در ليگ برتر فوتبال پرتغال شده اســت. وقتی به ماريتيمو آمد، هنوز نلو وينگادای آشــنا با فوتبال ايران اين باشگاه را هدايت میكرد اما اينك اداره اين تيم بر عهده دنيل راموس، يك مربی مســتعد ديگر پرتغالی اســت. رامــوس البته چارلس را كه يك ســنگربان برزيلی اســت بــر عابدزاده جوان ارجح میداد و اين چارلس اســت كه در ديدارهای ســخت و اصلی ليگ برتر پرتغال از آخرين سنگر ماريتيمو دفاع میكند اما در جام حذفــی فوتبال پرتغال راموس به امير عابدزاده بها و ميدان داده اســت تا او ارزشهايش را رو كند و وی نيز به نحو احسن از آن سود جسته است.

خروجهای خوب، پرتابهای موثر

چه در مســابقه با اشتوريل كه ماريتيمو با نتيجه يك بر صفر برنده شد و چه در ديدار اواخر هفته پيش با اســپورتينگ ليسبون در مرحله گروهی جام حذفی كه بدون گل پايان يافت، عابدزاده جوان به بهترين نحو و با اشتباهاتی انــدك از دروازه ماريتيمو دفاع كرد و دليل اصلــی گل نخوردن اين تيم بود. او روی خروجهايش از دروازه هم حســاب شــده عمل میكرد و بارها با خارج شدن از 6 قدم و آمدن تا وسط 18 قدم توپهای ارسالی مردان اسپورتينگ از دو جناح را جمعآوری كرد و شــجاعت و خونسردیاش در آن لحظات فراتر از ســن و سالی بود كه دارد. اضافه بر اين امير عابدزاده با پرتابهای دقيق توپ با دســت و رهنمون كردن آن به سمت اولين بازيكن خودی مستقر در ميدان ســهمی آشــكار در به راهاندازی اوليه حمالت تيم خود داشت و موجهايی را آغاز میكرد كه حمالت و ضدحمالت ماريتيمو بر اساس آن شكل میگرفت.

آن پدر فراموش نشدنی

البته امير عابدزاده، احمد عابدزاده نيســت و كيســت كه نمايشهای فوقالعاده پدر مشــهور وی را ابتدا در تيم تام اصفهان و سپس سرخابیهای پايتخت و البته تيم ملی ايران طی سالهای 1986 تا 2000 ميالدی از خاطر ببرد. احمد نيز اعتماد به نفس مثال زدنی داشت ولی آنچه وی را بر پسرش بســيار رجحان میبخشــيد، تصميمگيریهای ســريع در كوتاهترين زمان، حركت درســت و حساب شده در طول و عرض 18 قدم، داشتن خروجهای خوب از درون دروازه و بازيخوانی هوشــيارانه حمالت رقبا بود به طوری كه هميشه خط حركت رقيب را تشخيص میداد و در نتيجه میتوانست حداقل يك قدم از آنها جلوتر باشــد و قبل از شدت گرفتن بحران در 18 قدم غائله را پايان بدهد و تازه به آن خندهها و لبخندهای سرشار از اعتماد به نفس او هم فكر كنيد كه كافی بود حريفان را خلعسالح روحی كند.

مرام كیروش

بــزرگان فوتبال معموال از چنيــن راههايی عبور میكننــد و به چنان سرسختیهايی مجهز میشوند و شايد در درازمدت حتی كارلوس كیروش شــيفته لژيونرها نيز نگاهی به پسر عابدزاده افسانهای بيندازد و اين خاندان دو دروازهبــان به تيم ملی ايران بدهد. ســرمربی پرتغالی تيم ملی ايران در دعوت از لژيونرها برای حفاظت از دروازه تيم ملی يد طواليی داشته و به جز حقيقی از سوشا مكانی نيز غافل نمانده و دنيل داوری را هم از جمع دورگهها در دو، ســه بازی صاحب پيراهن ملی ايران كرد. اينها مواردی اســت كه به امير عابدزاده هم كه البته هنوز جا برای پيشرفت بسيار دارد و در ابتدای راه ايستاده است، اميد میبخشــد و تكاپويش را الزامیتر میسازد و آينده او را روشنتر جلوه میدهد.