بخنديم يا گريه کنيم؟

عامالن اصلي محروميت استقالل و تراكتورسازي عالوه بر مديران فعلي كه هنوز قدرتمندانه بر صندليهاي خود در باشگاه تكيه زدهاند، مديران پيشين اين دو باشگاه هســتند كه اگر كمي آيندهنگر بودند، چنين بدهيهايي به بار نميآوردند. داســتان باشگاه پرســپوليس و محروميت تازهاش اما كمي متفاوت است. از خيلي پيش از اينها مشخص بود مديران مدعي پرسپوليس دير يا زود باالخره يك روز به اجبار از ســنگري كه موفقيتهاي تيم برانكو براي آنها ساخته بود، بيرون ميآيند و آن روز ديگر چارهاي نخواهند داشت جز اينكه در جايگاه متهم بايستند و پاسخگو باشند. البته كه پرســپوليس هم مثل استقالل و تراكتورسازي به خاطر بيتدبيري مديران پيشــين خود بارها زمين خورده كه براي نمونه ميتوان به پرونده مانوئل ژوزه اشاره كرد. ماجراي محروميت تاريخي پرسپوليس و طارمي و جريمه سنگين آنها در اين محكوميت اما تمام و كمال به دوران مديريت همين آقاياني برميگردد كه تا امروز به بهانههاي مختلف از پاســخگويي درباره مشكالت باشگاه سر باز ميزدند. آنها با اشتباههاتشــان محروميتي را براي بهترين پرسپوليس اين چند دهه رقم زدند كه حتي از محروميت استقالل و تراكتورسازي هم سنگينتر است. آيا نياز هســت كه دفتر مديريت طاهري و دوستانش در باشگاه پرسپوليس را دوباره ورق بزنيم و برگههاي تاريك آن را از نو شماره كنيم؟ نكتهاي هســت كــه وادارمان كند به تعريــف و تمجيد؟ پردههاي بيتدبيری مديــران فوتبال ايران يكي پس از ديگــري ميافتد و ما مثل شــوكزدهها ماندهايم كه به اشتباههاي كودكانه اين مديران و نابلديشان بخنديم يا به حال فوتبالمان گريه كنيم؟