غریبهباخانه

ونزوئال حريف امروز تيم ملي ايران اســت. كشوري كه پيش از اينكه در جغرافياي ورزش براي ما آشــنا باشد، در حوزه سياست نامش به گوش رسيده. يكي از همپيمانان اصلي دولت قبلي كه به حضور دايمياش در سپهر سياست ايران عادت كرده بوديم و تا آنجايي با رييس دولت وقت رابطه صميمانه داشت كه وي با دولتمردان اين كشور رفت و آمد خانوادگي برپا كرد و حتي در مراسم خانوادگي آنها نظير ختم نيز حاضر ميشد. بعد از گذشــت سالها باز هم نام ونزوئال در ســرخط خبرهاي ايران به چشم ميخورد اما اين بار بهانه بازي دوســتانه فوتبال اســت؛ يك بازي تداركاتي در مسير جام جهاني برابر حريفي از منطقــه آمريكاي جنوبي كه در فوتبال التين هيچگاه تيم مهم و درجه يكــي نبوده و در ميان دو قطبي جذاب برزيل و آرژانتين و ظهور گردنكلفتهايي مثل اروگوئه، شــيلي و پاراگوئه، هيچگاه محلي از اعراب نداشــته و به نوعي زنگ تفريح رقبا محسوب ميشده و در مقدماتي جام جهاني 2018 در رده آخر قرار گرفت.

از همين رو از منظر فني بعيد به نظر ميرسد كه بازي با چنين تيمي براي ما آورده فني داشــته باشد و بيشــتر از اينكه براي ما يك محك جدي محسوب شود، حريف از آن سود خواهد برد! با اين وجود در برهوت بازيهاي تداركاتي و در حاليكه فدراسيون منفعل از تدارك يك بازي دوســتانه عاجز اســت و براي بــازي تداركاتي مجبوريم به ارتباطات كيروش و رايزنيهاي او دلخوش باشــيم، بازي با ونزوئال با همه مالحظاتش، غنيمتي اســت كــه حكم لنگه كفش در بيابان را دارد. اگرچــه اين لنگه كفش اين بار در دل جنگلهاي هلند نصيب ما شــده؛ در ورزشــگاه قديمي دخوفرت در جنوب شهر نايمخن كه البته براي ايرانيها نام آشــنايي اســت چرا كه عليرضا جهانبخش يكي از مهمتريــن و موفقترين لژيونرهاي فعلي تيم ملي، دو ســال در اين زمين بازي كرده و البته در فوتبال هلند بدل به يك ستاره خواستني شده.

فارغ از همــه مالحظات فني و بايدها و نبايدهاي آن، بازي در قلب اروپا و در يك ورزشــگاه غريبه و البته پشت درهاي بسته شايد بزرگترين عالمت سوال و مجهول اين بازي باشــد. تيم ملي ايران در مسير آمادهســازياش براي جام جهاني روسيه، در يك محيط سربســته و به دور از هر چشم آشنايي از رسانهها گرفته تا مردم خود را مهياي حضور در جام جهاني ميكند.

ديروز كازان و روســيه، امروز اتريش و هلند و فردا احتماال آفريقاي جنوبي، دوباره اتريش و در نهايت روســيه. برنامهاي كه كارلوس كيروش براي تيمش تدارك ديده، به گونهاي اســت كه تيم ملي دور از ايران و هواداران پرشــمارش و در يك انزوا و تنهايي خود خواسته مهياي جام هجدهم شود. يك مردم گريزي عامدانه و آشكار كه كيروش البته در كنفرانس مطبوعاتي بعد از بازي با ســوريه در مقدماتي جام جهاني به صراحت به آن اشاره كرد و بازي با سوريه را آخرين بازي تيمش تا جام جهاني در ايران دانست.

اين دوري عجيب و غريب از مردم و رسانهها با هيچ متر و معياري پذيرفتني و قابل قبول نيست. رفتاري عجيب كه انفعال فدراسيون فوتبال به آن دامن ميزند.

از ســوي ديگر نبايد از ياد ببريم در تمامي ســالهاي اخير تيم ملي ايران در خانه ميزبان هيچ تيم بزرگ با ســتارههاي نامدار و آشــنا نبوده و هواداران فوتبال ايران در حســرت تماشــاي تقابل تيم ملي برابر ستارههاي نام آشنا ميســوزند. آخرين حريف نامداري كه به ايران آمد و با همه ســتارههايش برابر ما قرار گرفت، آلمان پيش از جام جهاني 2006 بود كه به واسطه ارتباطات و مراودات دولت پذيرفت تا در تهران برابر ما بــازي كند. بعد از اين تاريخ، تيم ملي يا بيرون از ايران بازي كرده يا در ايران به مصاف حريفان آسيايي و يا درجه ســههايي نظير توگو، جاماييكا، ايسلند ...و رفته. بازيهايي كه بعيد به نظر ميرسد حتي خانواده بازيكنان نيز به تماشاي آن رغبت داشته باشند!

انزواي تيم ملي در تمام اين سالها با حضور كيروش بيشتر و بيشتر شده تا جايي كه آرام آرام عادت ميكنيم ستارههايمان را تنها از دريچه تلويزيون رويت كنيم.