از بلند كردن وزنه تا خودكار

در دنیــاي ورزش کمتر ورزشــکاري را ميشناســیم که بعد از دوران قهرماني، قلم به دست گرفته و بدل به نویسنده و مفسر مکتوب و نه شفاهي عرصه ورزش شود. چــه آنکه نویســندگي معمــوال نیاز به جوهره و مطالعه مــداوم دارد که تقریبا همه ورزشــکاران از ایــن دو عنصر تهي هســتند. با وجود ایــن هنریک تمرز در این میان استثناست. تمرز یکــي از مردان تاثیرگــذار تاریخ وزنهبرداري ایران اســت. کسي که در دو المپیک ملبورن و رم شرکت کرد، مدال برنــز رقابتهاي جهاني اســتکهلم را به دســت آورد و ده ســال بعد از آن مدال جهاني، خودش سرمربي تیم ملي بود در المپیک مکزیکو ســیتي؛ همان المپیکي که محمد نصیري نخستین طالي تاریخ وزنهبــرداري ایــران را در المپیکها به دست آورد. با ایــن حال بزرگترین حســرت زندگي تمرز این اســت که در عین شایســتگي نتوانست مدال المپیک را به دست بیاورد. این امکان در المپیــک ملبورن برایش فراهم بود. او کــه در پایان حرکتهــاي پرس با رکــورد 115 کیلوگرم در مکان ســوم قرار داشــت، در یکضــرب دو بار وزنه 110 کیلوگرمــي را از دســت داد تا با مهار وزنــه 105 کیلوگرم به رده پنجم سقوط کند. همان 5 کیلوگــرم براي تمرز به قیمت از دســت رفتن مدال المپیک تمام شد. تمــرز البته وزنه 110 کیلوگرمي را مهار کرد اما بیرون از تخته! خود تمرز بعد از آن رقابت گفت بــراي اینکه تعادل وزنه را حفظ کنم چند قدم به جلو برداشــتم تا با زورم وزنه را باالي ســر نگه دارم اما متوجه اختالف سطح تخته و سکو نشدم. به این ترتیب با ارزشترین مدال زندگي تمرز بــه خاطر یکي دو قــدم اضافه، از دست رفت. هنریک خان تمــرز وزنهبــردار ارمني، بعدهــا و پس از آویختــن هالترها، یکي از مفســرین و تحلیلگران ارزشــمندي شــد که ســالها دوربین به دســت در ســالنهاي مختلف وزنهبــرداري ایران و جهان گزارشهاي مفصلي را از رقابتهاي وزنهبرداري براي کیهان ورزشــي ارسال ميکرد.