پایسفره برانکــو

پرسپوليس را با ثباتش میشناختيم. تيمی موفق و باثبات و اين ثبات را مرهون شخصيت كاريزماتيك و قدرتهای فنی (در زمان خودش) و حتــی غيرفوتبالی علــی پروين. مردی كه پرســپوليس را در دستانش به اوج رســاند. بزرگترين و چشــمگيرترين ويژگی پرسپوليس او «ثبات»ش بود.

درستتر شايد اين باشد كه بگوييم در آن روزهای پرافتخــار، علی پروين خودش بود و خودش بود و پرســپوليس. پرسپوليسی كه میدانيم در دو دهه پيش از آن هم سرآمد بوده اما نخستين و تنها قهرمانی آسيايیاش را در دهه07 تجربه كرد.

در جام برندگان جام آســيا قهرمان شد و سه مقام ســومی جام باشگاههای آســيا را به نام خود نوشت، در 10 دوره ليگ آزادگان 4 جام گرفت و سه بار نايب قهرمان شــد، به عالوه دو قهرمانی جام حذفی؛ همه را با علی پروين. به لطف او، پرسپوليس قطب فوتبال ايران در دهه 70 و ابتدای دهه 80 لقب گرفت اما اين فصل از داســتان ما درست بعد از سقوط علی پروين آغاز میشود.

پرسپوليس داشت تبديل میشد به ليورپول كه يك زمانی هميشــه قهرمان بود؛ ســرش باال و جام در دستانش اما به يكباره ســقوط كرد. قهرمان سقوط كرد و قدرتهای نوظهــوری روی كار آمدند. يكی مثل منچستريونايتد كه شايد بشود با سپاهان مقايسهاش كرد. اين تيم با سر الكس فرگوسن ناگهان قدرت گرفت و به قهرمانیها رسيد.

پرســپوليس هــم بعــد از آخرين قهرمانیاش با علی پروين در نخســتين دوره ليگ برتــر و در ابتدای دههی 08، تنها يك بار با افشين قطبی قهرمان شده بود؛ آن هم بعد از 6 ســال. برانكو اما با آمدنش همه معادلههای پرسپوليس را به هم زد.

پرسپوليسی كه در قعر جدول ليگ برتر دســت و پا مــیزد، قهرمانی ليگ پانزدهم را به خاطــر تفاضل گل از كف داد، در ليگ شانزدهم سه هفته مانده به پايان فصل قهرمان شد و همين قهرمانی را در ليگ هفدهم به گونهای شگفتانگيز تكرار كــرده. قهرمانیهايی كه همه زاده ثباتاند و يــادگاری ايوانكوويچ كه با او، پرسپوليس تا نيمهنهايی ليگ قهرمانان آسيا هم پيش رفت.

حاال در همين پرسپوليس كار به جايی رسيده كه با وجود ثبات مديريتی باشگاه در زمان طاهری و حضور مدير باتجربهای همچون گرشاسبی، باز هم برانكو است كه حرف اول و آخر را میزند.

او میگويــد كه رضاييان باشــد يا نباشد، طارمی بماند يا برود و فالن بازيكن بازی كند يــا نكند؛ حتی اگر آن بازيكن، محسن مسلمان باشد. و بعــد، هــواداران پرســپوليس

#هر#چی#برانكو# بگه را راه بيندازند. از برانكو ايوانكوويچ حرف میزنيم؛ اسطوره اين روزهای پرسپوليس.