زمانیمناسببرایپاياندادنبهفترت24ساله
از آخرين باری كه جام ملتهای آســيا را برديم 42 ســال میگذرد اما شايد زمان پايان دادن به اين فترت طوالنی رســيده باشد. اين گمانهزنی فقط بر اساس قرعه آسانی نيست كه در مرحله گروهی مسابقات ۹۱02 آوردهايم (و با عراق، ويتنام و يمن همدسته شدهايم) بلكه بر اساس ميزان خواست و شــوری است كه در فوتبال ملی ما وجود دارد و بر مبنای برنامهها و اســتحكامی است كه كارلوس كیروش شامل حال تيم ملی ما كرده است.
ملیپوشان ما میتوانستند در سال 20۱5 در خاك استراليا هم به آن دوری طوالنی و رنج گران پايان بخشــند اما يك بازی بد برابر عراقی كه پايينتر از ســالهای قبلیاش ظاهر شــده بود و اخراج مهرداد پوالدی (كه بچگی كرد) كار دست ما داد و پرونده فوتبال ايران را در مرحله يكچهارم نهايی بســت. اين فقط ظواهــر امر بود زيرا هر چقدر هم كه سرمربی پرتغالی ما كوشــيد تقصيرها را گردن داور استراليايی آن ديدار بيندازد، ناكامی تيم ملی از اين نكته نشات میگرفت كه هنوز به نقطه اوج كارآيیاش تحت نظر كیروش نرسيده و به حداكثر كارآيی امكانپذير برای خود نايل نشده بود.
گذشت سه سال و 4 ماه از آن واقعه تلخ و روزهای ناگوار تيم ملی ايران را به درجهای از قدرت و خودباوری رســانده كه دوره ۹۱02 جام ملتهای آســيا را از بهمن ماه امسال نه با ســاح خوش باوری صرف بلكه با اطمينان و اميدی آغاز میكند كه از يك قلب قوی و هوش سرشــار برمیخيزد. اين جوی خروشــان كه تنظيم تپش آن با كیروش است در آزمونهای مختلف سه سال اخير كار آزمودهتر شده و ديگر همان تيمی نيست كه در دوره قبلی هر چند امارات را برد اما لغزيد و با اينكه صعودی مقتدرانه از گروهش داشــت اما با فرهنگ فوتبال بينالملل همان قدر اخت نشده بود كه حاال با آن هماهنگ و يكی است.
كیروش البته در كل دوره ۷ ســال و 2 ماهه زمامداریاش در فوتبال ايران تيم ملی را ذره ذره و قدم به قدم صاحب مقاومت بيشــتر و فكر قویتر و مجهز به ساح بازی توأم با برنامــه و از عامل مضری همچون بازی ديم دور كرده امــا اوج جلوهگری اين فرآيند از بعد از اتمام جام ملتهای 20۱5 شكل گرفته است. همان جامی كه اينك دوست نداريم آن را به ياد بياوريم زيرا پس از آن امثال شــيلی را شكست دادهايم و فقط به نظاير تونس باختهايم و چون بحث آســيا در ميان است 5 سال اســت كه هيچ ديدار رسمی را در اين ســطح به رقيبی واگذار نكردهايم و تك باختمان در ديداری دوستانه مقابل همين عراق در تهران در آخرين روزهای زمســتان 5۹3۱ بوده اســت. بايد مقاوم بود و از حركت باز نايســتاد و اين همان چيزی است كه كیروش در دســتور كارش دارد و حتی رقبای ما شامل پيم فربيك هلندی جمعه شــب پس از قرعهكشی جديدترين دوره جام ملتهای آسيا يادآور شدند كه اين ايران، قویترين تيم فعلی آسيا است و بايد از آن پرهيز كرد.
اينكه چه ميــزان قدر اين تعريفهــای واقعی و تمجيدهای مبتنــی بر حقيقت را میدانيم به خودمان برمیگردد اما تحت هر شرايطی بايد از حداكثر توان و تمامی نفرات خود بهــره گيريم تا جامی را كه آخريــن بار به لطف ضربــه آزاد تاريخی علی پروين در فينال جام ملتهای آســيا 6۷۹۱ در تهران برابر كويت فتح كرديم زمســتان امسال در امارات از نو فراچنگ آوريم. يك حسن مهم جام جهانی پيش رو اين است كه ملیپوشان را برای ميدان دشــوار قارهایشــان نيز مهياتر خواهد كرد و اگر گل زيبای «ســلطان» پاياندهنده روياهای طرابلسی دروازهبان معروف وقت كويت و همتاهای او بود، شاگردان فعلی كیروش بايد به خوابهای خوش تيمهای بيشتری پايان بخشند. چيزی كه از توان ذاتی آنها دور نيست و بر بالهای آرزوی ما خوش مینشيند.