آسیاکیتسلیممیشود؟!

برای پرسپوليس كه ســالها اين طعنه را شــنيده كه؛ «قادر به فتح قاره آسيا نيست» فقط يك راه وجود دارد و آن قهرمانی در ليگ قهرمانان آسيا است ولی اينكه تركيب كنونی اين تيم توان الزم برای تحقق اين مهم را داشته باشد، در معرض ترديد قرار دارد. البته پرســپوليس ســال پيش با همين ادوات تا نيمه نهايی اين رقابتها پيش تاخت و اگر با نتيجهای قاطع توســط الهالل مغلوب و حذف شــد، بخشــی از آن محصول جنجال ناگواری بود كه تبعات ماجرای الحاق نيمه كاره مهدی طارمی به ريزهاسپور تركيه مثل يك شــوک كشــنده الكتريكی به قرمزها در آستانه دو مسابقه رفت و برگشــت وارد كرد. با اين حال خودفريبی اســت اگر بگوييم در صورت عدم تحقق آن ماجرا پرســپوليس الهالل را میبرد و بعدا قهرمان میشد زيرا حتی صعودش از گروه مربوطه مديون بردی شــد كه الهالل در شب آخر بازیهای مرحله گروه مقابل نماينده قطر كسب كرد و اگر آن نتيجه حاصل نمیآمد، پرسپوليس در همان مرحله گروهی حاشيه نشين میشد، نشان به آن نشان كه قرمزها حتی در يكچهارم نهايی نيز تا دقيقه 80 مســابقه برگشــت مقابل االهلی عربستان توســط اين رقيب حذف شده بودند و خالصه از تيمی كه ليگ داخلی را به توبره كشــيده بود، اثر چندانی از آن اقتدار در قاره كهن رويت نشد و اگر پرسپوليس امســال را به لحاظ قوت و آمادگی برابر با تيم ســال پيش آن بدانيــم، توان رقبا نيز آنقدر فروكش نكرده كه بگوييم پرســپوليس با همان ادوات قــادر به پيمودن راه تا نقطه انتهايی آن است و قویتر شــدن هر چه بيشتر تيمهای قطری و قدرت دائمی و ماندگار تيمهای ژاپنی (كه ســال پيش باز هم فاتح ليگ قهرمانان شــدند) و تا بن دندان مسلح شدن باشگاههای به شــدت متمول چينی عرصهای را فراهم آورده كه پرسپوليس فقط به اعتبار توان ذاتی صرف خود قادر به فتح آن نيست.

جامیكهمحوشد

پرسپوليس البته در سال 1991 جام در جام آسيا را فتح كرد تا در اين زمينه هم بیافتخار نماند اما چون آن جام سالها است تعطيل شده و با جام باشگاههای آسيا ادغام گشته (و از درون آن ليگ قهرمانان ســر برآورده) اتهام قديمی دست از ســر آنها برنمیدارد. اين اتهام كه حتی اگر در ليگ داخلی دائما يكهتازی كنيد (كه اين نيز فصل بعد به چالش كشيده خواهد شد) تا زمانی كه در آسيا اول نشويد پشيزی ارزش ندارد! پرســپوليس برای عبور از كنار اين ادعای نه چندان صحيح بايد در روشهای كاری و بافت تشــكيلدهنده خود تجديدنظر كند و آســيايی بينديشــد. برانكو ايوانكوويچ البته اين كار را تا حــد قابل توجهی انجام داده اما در ادامه فصلی كه حق جذب نفرات جديد نداشــته به نقطهای نزديك میشــود كه چندان دور از نقطه ناكامی و حذفش در رقابتهای سال گذشته نيست.

سوالاساسی

پرسپوليس حتی اگر از سد الجزيره امارات (كه ديشب بازی رفتشان برگزار شــد) بگذرد و باز به يكچهارم نهايی برسد با اين سوال اساسی نزد خويش مواجه خواهد شــد كه ســقف پروازش با اين نفرات تــا كجا ادامه خواهــد يافت. جدا از مســاله يك رويارويی احتمالی و دير يا زود با برنده ديدارهای ســنگين استقالل – ذوبآهن برانكو و شــاگردانش بايد با اين انديشه و سوال كلنجار بروند كه چقدر نيرو برای عبور موفقيتآميز از كنار ســاير رقبای غرب آسيايی شامل قطریها و تك تيم عربستانی باقيمانده در صحنه (االهلی) و البته العين امارات دارند و مهمتر از همه بررسی كنند كه چرا در سالهای اخير بارها مقابل رقبای قطری (از الغرافه گرفته تا السد) كم آورده و چرا سر بزنگاه لغزيدهاند.

روبهرشداما...

تركيب پرســپوليس از زمان اســتقرار برانكــو در اين تيم روز به روز رشــد فزونتری داشــته ولی در حال حاضر آنها با مقطعی روبهرو هســتند كه اگر يك بازنگری مجدد در برنامههای خود نداشــته باشــند حركت به ســوی سراشيبی برايشــان يك احتمال اندک و كوچك نخواهد بود، اشباع شدن نفرات اين تيم از پيروزیهای مكرر داخلی و اكتفای اجباری به همين بازيكنان به سبب محروميت مقرر از سوی فيفا پرسپوليس را در شــرايطی قرار داده كه الاقل تا دی ماه امسال (نقــل و انتقالهای ميان فصل ليگ هجدهم) نه راه پس دارد و نه راه پيش و ايجاد پويايی و انگيزشهای تازه در حد و اندازهای كه موجب غلبه كامل بر اين نقصانها شود حتی برای ايوانكوويچ هم سخت است.