برگشت به هشت سال پيش

نتيجهای كه در ليگ ملتهاي واليبال براي تيم ايران به دست آمد، بيش از تمام باختها و حتي عنوان يكي مانده به آخريمان در دوره گذشته آزار دهنده بود. شكست به چشم باداميها پس از هشت سال! آن هم در شرايطي كه حتي فكرش را هم نميكرديم و در خيالمان فرسنگها با آنها فاصله داشتيم. حاال اما ديديم كه نه تنها فاصلهمان با آنها زياد نيست بلكه اگر نجنبيم خيلي راحت بايد به دوران گذشته برگرديم و از مقابله با تيم سختكوش ژاپن بر خودمان بلرزيم! شرايطي كه زمان زيادي از آن نميگذرد و هنوز همه در يادشان مانده اوج استرس را وقتي شيميزو پشت خط سرويس ميرفت!

ليگ ملتهاي واليبال براي تيم ايران خوب آغاز نشد. شايد كسي تقاضاي پيروزي برابر فرانسه را نداشت اما حداقل انتظار اين بود كه بعد از يك ماه و نيم تمرين نمايش خوبي از شــاگردان كوالكوويچ ببينيم كه نديديم. اســتراليا هم بعيد نيســت با اين تركيب متحول شده و جوانش ضعيف ترين تيم جام شود. همانطور كه به راحتي به تيم ناآماده ايران سه بر صفر باخت.

ملي پوشــان ايران اما انــگار هنوز با همــان مكانيزم ذهني قديمي و منســوخ ورزشــكاران ايراني به مســابقات ميروند. آنقدر واضح و مشــخص حريف را دستكم ميگيرنــد كــه ســرمربي چشــم بادامي صدايش در ميآيد!

***

بعد از هشت سال به ژاپن باختيم!

هشت سال پيش و در فينال بازيهاي آسيايي گوانگژو كه با حسين معدني فقيد و كاربلــد، در فينال با تمام شايســتگيها نتوانستيم از پس شيميزو و هم تيميهايش بر بياييم و دســتمان به طال نرســيد. در همان مسابقات هم حقمان بردن ژاپنيها بود و توانايياش را هم داشتيم اما ذهن ما هنوز برابر آنها بازنــده بود. ذهني كه قفل بود و كليدش در دست والسكو. والسكويي كه يك سال بعد آمد و به سرعت همه چيز عوض شــد و در نخســتين اقدام ما شديم آقاي آســيا. در تهران براي نخســتينبار قهرمان شــديم و در جام جهاني نخستين جرقههاي رشد را نشان داديم و همان ژاپن را در خانهاش سه بر يك شكست داديم.

گام بعــدي هــم پيــروزي برابر ژاپن در انتخابــي ليگ جهاني بــود. در همان مســابقهاي كه براي آخرين بــار مردان و زنان در كنار هم ســالن دوازده هزار نفري را پر كردند و يكصدا ايران ايران گفتند. در همان مسابقه تير خالص را به ژاپن زديم و جايش را در ليگ جهاني گرفتيم.

*** بعد از هشت ســال، باخت نابهنگامي بــود. اگرچه يك بــار در تهــران و با تيم دوممان در فينال قهرماني آســياي 2015 برابر اين تيم بازنده شديم اما تيم اصليمان ديگر هيچگاه رنــگ باخت به اين تيمهاي آسيايي را به خود نديد. شايد به مو رسيد و حساس شد اما هيچ وقت به باخت نكشيد. هميشــه اين نوار امن برتري بين ما و آنها فاصلــه ميانداخت و همين نوار باريك هم باعث شــد در تصورمان فرسنگها فاصله ببينيم.

فاصلهاي كــه در عمل آنقدرها واقعي نيســت و حاشــيه امنيتمــان ديگر فرو ريخته. شــايد هم بد نباشد براي تيمي كه اين روزها اصال طراوت ندارد و ديگر رغبتي بــراي فتح قلههــاي ديگر در چشــمهاي بازيكنانش ديده نميشود.