«آنها» از مریخ نیامدهاند!

بازی دوستانه شنبه شب اســپانیا با تونس که نتیجه آن برد خفیف یک بر صفر اســپانیاییها بود، جدیدترین نشــانه این امر تلقی شد که رقبای ما در گروه دوم جــام جهانی فوتبال 2018 البته تیمهای خوبی هســتند اما از مشــتی مافوق انســان شکل نگرفتهاند.

رقبای ما در جام بیست و یکم از نفراتی تشکیل شدهاند که مثل ما انساناند، توان مشخصی دارند، به یک شکل قابل فهم آموزش گرفته و از تاکتیکهایی پیروی میکنند که مال همین کره اســت و از مریخ به زمین صادر نشده است!

این بدان معنا نیســت که ما هر سه بازی خود برابر مراکش، اســپانیا و پرتغــال را فتح و یا قطعا از گروه خود صعود میکنیم ولی به این مفهوم اســت که اگر نترســیم و خودمان باشــیم، شانس و امکان کســب نتایجی محترمانه را داریم و اگر تا دیروز این باور فقط برای مسابقه با مراکش وجود داشت اینک به پرتغال و اسپانیا هم بسط مییابد.

وقتی اندک برای تدارک

درســت اســت که پرتغال در واپســین دیدار تدارکاتیاش سه گل به الجزیر زده اما این تیم نیز در سایر مسابقات دوستانه اخیرش لغزشهای آشکاری داشــته است. این امر به برخی مسائل بدیهی و قابل فهم برمیگردد. این تیمها که سرشــار از لژیونرهای نامدار و بازیکنان بومی بســیار گرانقیمت هســتند، بســیار دیر و حداکثر 18 تا 20 روز قبل از شــروع این مســابقات شــکل گرفته و در نتیجه وقت برای تمرینهای گروهی کامل و رسیدن به کمال مطلوب را نداشــتهاند و در شرایطی وارد روسیه میشوند که سه مسابقه مرحله مقدماتیشــان حالت دیدارهای تدارکاتی را برایشــان یافته اســت. از ســوی دیگر با اینکه لقب کم فروشــی برازنــده هیچ یک از این ســتارهها نیســت اما آنها فقط حاضرند یک میزان مشــخص صرف موفقیت تیم ملی کشورشان کنند و بــه گونهای عمل میکنند که بــه منافع و جایگاه باشــگاهی و به واقع محل اصلی کســب درآمدشان خللی وارد نشود.

محل برابریهای نسبی

جــام جهانــی مثل تنیــس ویمبلــدون و هر تورنمنت بســیار بزرگــی در هر یــک از ورزشها، محل برابری نســبی قوای افراد و تیمها هم هست، بدین مفهوم که وقتی رقابت آغاز میشــود و تیمها روی خط شروع میایســتند، آن برتریهای عظیم همیشــگی «این» تیم بر «آن» تیم رنگ میبازد و بر اســاس میزان تالش و همت و جدیت، روال کار تیمها بســیار به یکدیگر نزدیک میشــود. به دیگر ســخن همانطور که اسپانیا پریشب جان به لب شد تا تونس را که آشــکارا دو سه کالس پایینتر از این تیم اروپایی است، مغلوب کند (و شانس هم آورد که بختهای گلزنی تونس در تقابل با دفاع پر اشــتباه اسپانیا به درون دروازه نرفت) امکان دارد که مقابل ما هم به صخرهای ســخت برخــورد کند و ایران را تیمی بیابد که اگر چه مهارتها و ظرافتهای امثال ایسکو، اینیستا، ســیلوا، اسنسیو و البا را ندارد اما با یک بازی همه جانبه قادر به کم اثر کردن طرحهای تهاجمی اسپانیا است. در دیدار با پرتغال نیز میتوان به گونهای عمل کرد کــه به رغم مهارتهای فردی فوقالعاده افرادی مثل رونالدو، ما یک «پیش بازنده» نباشــیم و برعکس با امید بجنگیــم و با یک بازی فراگیر فیزیکی به نتیجهای مطلوب برســیم. اینکه چنیــن نتیجهای یــک باخت خفیف مثــال یک بر صفر اســت یا حتی تســاوی صفر بر صفر و یا یک بر یک مســالهای اســت که از حاال مشخص و قابل پیشبینی دقیق نیست ولی اهمیت آن کمتر از این نکته کلیدی است که دیدار با این حریفان را با کدام خط فکری آغاز میکنیم و آیا شــهامت باور قدرت خویش را داریم و یا میخواهیم با نوعی ترس پنهان و بیم نهادینه شــده در وجودمان به میدان آییم. آیا به این باور رســیدهایم که با ایــن «زمینی»ها البته مســتعد و توانا میتوان یک مســابقه سنگین و پر تکاپو و بالنسبه پایاپای را برگزار کرد و یا باید با این پیشفرض بسیار رایج در جامعه فوتبالمان به میدان رفت که حذف ما در همان مرحله اول قطعی است و در نتیجه فقط باید بکوشیم شکستهای محتومی را که در انتظارمان است، هر چه سبکتر سازیم.

دور از هر بدبینی

برخی میگوینــد تیم ملی والیبال ایران پریروز به این ســبب ست پنجم و سرنوشتساز مسابقهاش برابر برزیــل در کادر رقابتهای لیــگ ملتها را با نتیجه 15 بر 13 و کل مســابقه را با نتیجه مجموع 3 بر 2 واگذار کرد که بخشــی از شــهامتش را در این ســت به کار نگرفت و مثل ست چهارم که 25 بر 21 بــرد، با تمامی قدرتــش کار نکرد و بندهای احتیاط بیهودهای در برخی لحظات به دست و پای بچههای ما بســته شــده و کارآیی آنها را کم کرده بود. طبق همین فرضیه و دیدگاه بازی موفقیتآمیز مقابل تیمهــای فوتبال اســپانیا و پرتغال روحیه و دیدگاهی را میخواهد که در ترانه اخیر جام جهانی ســروده محمد بحرانی و همکارانش (و پخش شده در برنامــه تلویزیونــی خندوانه) نهفته اســت و آن روحیهای خواهنده، سرشار از شادی و شلوغی مفید و امید و با کوشــش برای باال بردن عرق ملی و حتی رجزخوانیهــای افراطی ولی توأم با طنزگرایی برای حریفان است. برای اینکه در جام جهانی به نتایجی برسیم که حتی در صورت حذفمان ملت را امیدوار و راضی کند، باید از هر بدبینی و کوچک شــمردن خویش رها شد و کوشید و جنگید و از حوادث سود جســت. این دستور کار ما در دو بازی از سه مسابقه مــا در مرحله نهایــی جام جهانــی 2014 هم بود. آنجــا که با نیجریه صفر بر صفر کردیم و یک باخت دیرهنگام خفیف یک بر صفر برابر آرژانتین را که از دیدگاه ایرانیها نوعی پیروزی بود، متحمل شــدیم. از آنجا که یک بار دیگر ســکاندار فوتبال ما کارلوس کیروش اســت و او در طراحی روشهای بازدارنده برای رقبا مهــارت دارد و تیم پرتغــال را مثل کف دستش میشناسد و تیزهوشی الزم را به شاگردانش برای اســتفاده از ضدحمالت نیز ارزانی داشته است، میتوانیم با ســالح حیاتی امید پا بــه جام جهانی بیست و یکم بگذاریم.

روی خط شروع

برای «یوزهــا» که درخشــش در جام جهانی امسال وسیله و مقدمهای برای تدوین آینده حرفهای خوشتر هم برایشــان محســوب میشــود، سالح امیدوارانه فوق کاملکننده کارهایی اســت که تا به حال برایشان انجام شده است و اگر هم موجب کاری تاریخی یعنی صعود از گروهمان نشــود این قابلیت پایهای را دارد که ما را در شــرایط بالنسبه برابری از نظر میزان خواهندگی و عزم راسخ روی خط شروع جام کنار رقبای نامدارمان قرار دهد. همین مســاله هم برای فوتبال ما که در ماههای اخیر همیشــه از سختیهای رویارویی با امثال رونالدو و ایسکو سخن گفته و به گونهای پا پس گذاشــته اســت، یک نوع پیشرفت و پیروزی خواهد بود.