پرشي كه براي پرواز به فينال كافي نيست

اگر ديديه دشــان و دار و دستهاش تا فتح ايــن جام جهاني پيشــروي كنند (دو بازي ديگر تا رسيدن به چنين هدفي فاصله دارند)، شــايد آنها بتوانند بازتابي مناسب از فوتبال معاصر باشند، درست مثل تيمي كه 20 سال قبل منعكسكننده فرانسه مدرن زمان خودش بــود. با پيــروزي 2 بر صفر مقابل اروگوئه، فرانسويها نتيجه مستعدتر بودنشــان را گرفتند تا الزامــا بازي با تمام پتانسيلشان. همچون بازيهاي قبليشان، آنها بدون آنكه سرتاپايشــان خيس عرق شود يا به شيوهاي كه شما فكر كنيد دارند تا سر حد ممكن به خودشان فشار ميآورند، نتيجه گرفتند. همه چيز كمي حس و حال سرخوشــي داشــت، چيزي شــبيه جشن هزارساله و شرايطي شبيه اينكه « نميتوانم باور كنم كه باز هم بايد خودم را ثابت كنم وقتي كه قبال يك بــار اين كار را كردهام». هر طور كه ميخواهيد برداشت كنيد. شايد بخشي از اين موفقيت به خاطر برنامه جامع ديديه دشان باشــد: آهسته شروع كنيد، از گروه باال برويــد، انرژيتان را ذخيره كنيد و هرچه مســابقات جلوتر ميرود، قويتر و مطمئنتر شويد كه به وقتش به اوج ميرسيد. يا شــايد هم او فقط مــردي با پرمهرهترين و مســتعدترين تيم مســابقات است كه تا االن همه انتظارات را برآورده كرده اســت. از لحظه آغاز بازي مشــخص بود. نگاه كنيد و ببينيد چه بازيكناني پشــت ســر اوليويه ژيرو قــرار گرفته بودند؛ تيمــي كه در آن دوميــن بازيكن گرانقيمــت تاريخ (كيليان امباپــه)، گرانقيمتتريــن بازيكــن تاريخ منچستريونايتد (پل پوگبا) و گرانقيمتترين بازيكــن تاريخ بايــرن مونيــخ (كورنتين توليسو) حضور داشــتند و آن تيمها هم از قضا دو تا از ثروتمندترين باشــگاههاي دنيا هســتند. بعد از آنها شــما مردي را داريد كه - اگرچه بند فســخ قرارداد نداشــت و تصميم گرفتــه بود برود- ميتوانســت به گرانترين بازيكن تاريخ باشــگاه بارســلونا تبديل شــود (آنتوان گريزمان)، همينطور مردي كه دو ســال پيــش بهترين بازيكن ليگ برتــر انگليس شــد (انگولــو كانته). اينهــا را كــه در قالب يك تيــم كنار هم بگذاريد، گروهي شكل ميگيرد كه ظرفيت رد شــدن از روي رقبايش را دارد، حتي از روي رقيبي كــه در تركيبش بولدوزرهايي مانند ديهگو گودين و خوسه خيمنس دارد. با اين حال ما چيز زيادي از آنها نديديم. در واقع اگر شما به گلهاي قابل انتظار اعتقاد داشته باشيد، فرانسه عمال هيچ مدلي از آنها را خلق نكرد. دشــان بعد از بازي گفت: «ما قطعا هنوز جاي پيشــرفت داريم اما همين االن، در واقــع از زمــان بازيمــان مقابل آرژانتين پيشرفت زيادي كردهايم كه البته همان موقع هم خوب بوديم.»

شــايد اينطور باشد اما تفاوت ميان دو تيم ضربه سر برقآساي رافائل واران در نيمه اول و دستهاي چرب فرناندو موسلرا براي مهار شوت آنتوان گريزمان در نيمه دوم بود كه توپ از دســتش لغزيد. (راستي، ستاره اتلتيكو توضيح داد كه بعد از گلش شــادي نكرده است چون عاشق فرهنگ اروگوئهاي هاســت و در تيم ملي اروگوئه هم دوستان زيادي دارد. او ميتوانست اين موضوع را هم اضافه كند كه زدن يك گل با گاف از سوي دروازهبان حريف در اين مقياس چندان زيبا نيست مگر اينكه آن گل، گل پيروزيبخش تيمش باشــد. ) فرانســه تيمي اســت كه مجابتان ميكند به دنبال گلهاي بيشــتر باشــيد و وقتي كه آن گلها نميآيد شروع به خاراندن سرتان ميكنيد. با اين ميزان از قدرت هجومي، شما انتظار داريد كه حداقل اگر گلي به ثمر نميرسد، كلي موقعيت گل ايجاد شود و شــايد بازي كمي شور و حال داشته باشد.

با اين حال شــيوه بازي ســه بازيكن هجوميتر فرانســه را در نظر داشته باشيد. امباپه مأمور شده بود تا عملكرد درخشانش را مقابل آرژانتين ارائه كند و واقعا اين جام جهانــي را جام خودش كرده اســت. با اين حال دو نكته هست كه در عملكردش متمايز بود؛ يكي بعد از دقيقه 15 زماني كه ژيرو با ضربه ســر توپ را در عرض محوطه جريمه رو به عقب فرســتاد و او خــودش را كامال تنها ديد، در حالي كه نزديكترين مدافعان حريــف 5 4، متر با او فاصله داشــتند. در «امباپه تايم» اين يك جاودانگي است. شما انتظار داشتيد كه او با يك ضربه عالي توپ را از موسلرا عبور دهد يا اگر به اندازه كافي براي انجام اين كار اعتمــاد به نفس كافي نداشت، توپ را (چه با سينه يا با پا) استپ كند و بعد ضربه نهايــي را بزند. در عوض، او دســت به كار عجيبي زد و يك ضربه سر قوســي زد كه نه تنها از باالی ســر موسلرا بلكــه از روي تير افقي دروازه هم رد شــد. دومين مورد زشتتر بود حداقل با قضاوت با تماشاي صحنههاي مجدد. كريستين سبوال رودريگس ممكن بود، شايد هم نه، او را در ميانه زمين زده باشــد اما شــيوه به زمين افتــادن امباپه براي مجاب كردن داور براي كارت دادن به حريف، شــبيه يك نســخه كپي شده از بدترين مدل تمارضهاي نيمار بود. آن حركت، از امباپه بعيد بود كه البته ميتوان بــه پاي جواني و كــم تجربگي او گذاشت و از آن رد شد.

زير نظر دشان و سيســتم ،4-2-3-1 پوگبا اكثر اوقات نقش يك هافبك جنگنده را در كنار كانته ايفــا ميكند و ما گهگاه او را پا به توپ ميديديم. با حضور توليسو -كه دقيقا يك بال نيست- در كناره زمين، برنامه فرانســه اين بود كه هافبك منچستريونايتد امكان شــركت در حمالت را داشته باشد و توليســو هم به مركز زمين نزديك ميشد تا جاي او را پر و به تيــم در هنگام حمالتش كمك كنــد. اتفــاق دوم رخ داد و اولي نه. مقابل يك خط مياني متشــكل از رودريگو بنتانكــور، لوكاس توريرا و ماتياس وســينو – قصــد بياحترامي نداريــم – اين انتخاب بيــش از اندازه محافظــه كارانه بود. بعد هم كــه گريزمان بود. بله او پاس گلي فوقالعاده را به واران داد اما گل دوم تيم را كه خودش زد هديهاي از موســلرا بود و به همين دليل هم ما نديديم كه او خوشحالي آنچناني انجام دهد.

بــه جز اين، كلي نيــت خوب هم بود امــا ماهيت بــازي ژيرو با وجــود باال رفتن كيفيتــش، باز هــم با موقعيتهاي مســلم گلزني همراه نبود. اين زماني اســت كه شما بــا خودتان فكــر ميكنيد كه آيــا بايد اين چيزها را به حساب بازيكنان نوشت يا مربي تيم چون وقتي كه در پايان بازي از دشــان درباره اين موضوع پرســيده شــد، او باز هم همان داستان هميشگي را تكرار كرد: اينكه فرانسه چقدر خوب بازي را كنترل كرد و از نظر دفاعي چقدر مســتحكم بود. حاال سوال اين است كه آيا در يك بازي كه كوچكترين جزييات نتيجهاش را تعيين ميكند، دشــان هر بار هم ميتواند راه درســت را به تيمش نشان دهد. در حال حاضر يك كوه باور الزم است تا ايمان داشته باشيد كه او ميتواند.

منبع:

ديلي ميــل- ماتيوس، فان باســتن، فــورالن، خورخه كامپــوس، بوبان، الكس اســكات، پيتر اشــمايكل و ريــو فردينانــد براي ديــدار از كاخ كرمليــن رفتنــد و مــورد اســتقبال والديمير پوتيــن قــرار گرفتند.