حال بسکتبال خوب نیست!

رییسی که برخالف مشحون میدان را خالی کرده است

1

باز هــم یک چهــارم نهایــی، بازهم نیوزیلند و باز هم حذف بســکتبال ایران از آســیا. این اتفاقهای تکراری یک بار دیگر ســد راه تیمهای پایه بسکتبال برای صعود به رقابتهای جهانی شــد و یک شکســت دیگر را به فدراســیون تحمیــل کرد. این بــار نوبت جوانان بود تا پــس از نوجوانان، در یــک چهارم نهایی بــازی را 7۸ بر 72 به نیوزیلند واگذار کنند و نتوانند ســهمیه رقابتهای جهانی را بگیرند. اتفاقی که نوار ناکامی بسکتبال در ردههای پایه را تکمیل کرد و معیوب بودن این سیستم را به همه نشــان داد. حاال امروز باید یقه چه کســی را بگیریم؟ تکرار مکررات کنیم و از اردوی ناقص و خالی از برنامه این جوانها بگوییم یا ســرمان را برگردانیم بــه عقب و توپ را بیندازیم در زمین محمود مشــحون؟ این ناکامیها را چه کسی گردن میگیرد؟

اتفاق سادهای در بسکتبالمان نیفتاده که بخواهیم به سادگی از کنارش بگذریم و رسیدن به روزهای خوب را به آینده موکول کنیم. تمام شواهد و قرائن دارد داد میزند که یک جای کار فدراســیون میلنگد؛ بد هم میلنگد.

2

شــاید بهتر باشــد اول حســابمان با گذشته را تســویه کنیم تا به امروز برسیم. گذشــتهای که گــره خورده با مشــحون. مدیری که در برخی تواناییها و خدماتش به بسکتبال شــکی نیست اما از یک جایی به بعد راه را گم کرد. انگار که غرق شــده بود در جامهای متعدد قهرمانی در آســیا. تا حــدودی هم حق داشــت. در روزگاری مدیریت میکرد که موفقیتهای بسکتبال در آسیا به دست میآمد و همه چیز تازگی داشت. مشــحون اما نتوانست از فضای آن قهرمانیها خارج شود و یک پله باالتر نگاه کند. هــر بار و پس از هر انتقــاد، پنجاه و اندی جام ویترین افتخاراتش را نشــانمان میداد و توقع داشــت دیگر حرفی در میان نباشــد. هر از چندی منتقدی از گوشــه و کنــار زمزمه نگاه فــرا آســیایی را مطرح میکرد اما خیلی زود در نطفه خفه میشد و صدایش به جایی نمیرســید. همین هم شــد که قدمــان کوتاه مانــد و هیچ وقت جایــی فراتر از آســیا را ندیدیم و دلخوش کردیم به صمد و حدادی و کامرانی و چند بازیکن دیگر که یکی یکی برایمان قهرمانی میآوردنــد و بســکتبالمان را به نقطههای نادیده میبردند. آنقدر این جمله کلیشهای را عمل نکردیم و «پایمان را فراتر از آســیا نگذاشتیم» که فراآســیاییها وارد قارهمان شــدند و با واقعیتی تلخ روبرویمان کردند. کمــا اینکه دیگــر تیمهای آســیایی هم در ســالهایی که در بــاد قهرمانیهایمان خوابیده بودیم، بیش از همیشه بیدار بودند و مشغول ســاختن تیمی که شاخ بزرگ و عظیم بسکتبال ما را بشکند.

شاخی که شکست. ســهمیههایی که در المپیکهای گذشــته از دســت رفت و قهرمانیهایی در آســیا که رفته رفته باید دوبــاره بــرود در میــان آرزوهایمان. مثل بیســت سی سال پیش و زمانی که پنجمی آســیا بهترین نتیجهمان بود! مثل امروز که جوانان بســکتبالمان در آسیا برای پنجمی میجنگند!

3

رامین طباطبایی آمد چون انگار همه از دست مشحون خسته شده بودند. او آمد برای اینکه تقریبا همه فکر میکردیم پس از پانزده سال حضور بیوقفه، حال بسکتبال بــا رفتن محمود مشــحون بهتر میشــود و میتوانیم امیدوار باشــیم بــه اینکه روح تازهای به این رشته برسد! رامین طباطبایی وقتی آمد که دیگر مشحون رمقی نداشت. یعنی به اجبار کنارش گذاشتند و حقیقت اینجاست که نه رامین و نه تمام آنهایی که ســال 94 با ســر و صدا و قشونکشی به انتخابات آمدند، حریف مشــحون نشــدند. نه اینکه بحث جانبداری باشــد، نه. نتیجه نشان داد. مشــحونی که وقتی همه تصور میکردند کارش تمام شــده، برگشت و با برگهای ســفید که میگفــت برنامههایش است، یک بار دیگر رییس شد.

اتفاقا همان دوم خرداد 94 هم رامین طباطبایی برای رقابت با مشحون آمده بود اما تعداد رایهایش به اندازه انگشــتان یک دســت هم نرسید. این بار اما مشحون نبود و همین خالی بودن میدان باعث شد افراد دیگری باشند تا برای طباطبایی رای جمع کنند.

به هر ترتیــب او رییس فدراســیون بسکتبال شــد. رییس شــد تا روزگار این رشــته را از آن ســیاهی که معتقد بودیم در آن گیر افتــاده آزاد کند. معتقد بودیم که مشــحون خود رای است و تنها خودش است که به صورت انفرادی برای همه چیز تصمیم میگیــرد. طباطبایی آمد تا رییس خود رای نباشد که نیست اما اینطور که به نظر میرسد شاید اصال رایی نداشته باشد!

روزگار امروز بســکتبال اینطور به نظر میرســد که از افراط رسیدهایم به تفریط. از رییســی که فکر میکردیــم تنها منافع خــودش را میبیند و دشــمنانش را نابود میکند، رسیدهایم به رییسی که انگار اصال منافعی ندارد و کار را دســت عده دیگری داده تــا آنها منافعشــان را دنبــال کنند! خودش نیســت و وقتی هم کــه چند ماه یک بار آفتابی میشود، همه چیز را تکذیب میکند و بــاز به دفترش مــیرود تا چند هفته پس از غایله بعدی.

4

خیلــی منصفانه نــگاه کردیم که پای مشــحون را هم به ماجرا باز کردیم. چراکه صفر تا صــد این تیــم در دوران مدیریت رامین طباطبایی شــکل گرفته و مسوولیت تمام و کمالش با خود او اســت. او است که ترســید از ماجرای جوانگرایی در تیم ملی. جوانگرایــی که هر چند زود و شــاید غیر منطقی آزاد شــده بود اما به هم خورد. به هم خورد چون رامین طباطبایی نیاز داشت تا بازگرداندن صمد و چند بازیکن با تجربه دیگر، برای خودش مقبولیت ایجاد کند و با خطر باختهای احتمالی نظیر شکست برابر عراق مواجه نشود.

طباطبایی آنقدر غرق در سفت کردن جای پایش با تیم بزرگســاالن شــد و کار را در اختیار نفرات کنار دســتش گذاشت که یــادش رفت باید برای ردههای پایه هم کاری کند و به فکر ســالهای آینده باشد. نتیجهاش هم شد تیمی که بدون هیچگونه تدارک خاصی راهی رقابتهای آسیایی شد. رقابتهایی که حاال دیگر با آمدن اســترالیا و نیوزیلند شــرایط متفاوتی دارد. شاید در ظاهــر اینطور به نظر برســد کــه با اضافه شــدن این دو تیم سهمیه آسیا هم به عدد چهار رسیده اما نکته اینجاست که مثل دو تورنمنت اخیر نوجوانــان و جوانان، وقتی پیش از نیمه نهایی به این دو تیم برســیم، دیگر آن سهمیههای اضافه شده به دردمان نمیخورد. از این پس در دیگر تورنمنتهای قاره آســیا هم ماجرا به همین منوال است و با همان داشــتههای گذشــته هم دیگر دستمان به هیچ قهرمانی نمیرسد. مگر در همین بازیهای آسیایی که خبری از آن دو تیم نیســت و دیگر رقبای اصلیمان هم با ترکیب اصلی نخواهند آمد.

5

حال بســکتبال خوب نیست. از هیچ کجــا خبرهــای خوبی نمیرســد. رامین طباطبایی در زمســتان گذشته که رییس فدراســیون شده، اصال آن مدیری که همه انتظارش را میکشیدند نشان نداده و انگار که پس از نشســتن روی صندلی مشحون فهمیده کار به این ســادگیها که فکرش را میکرده نیســت. حال بســکتبال خوب نیســت و اوج تلخی اینجاست که شواهد نشــان میدهد قرار اســت همه این حال بد، پشــت لبخنــد قهرمانــی احتمالی در بازیهای آسیایی پنهان شود و با نخستین طالی تاریخ در این بازیها، تمام کاستیها فراموش شــود! انگار کــه از روز اول هدف هــم همین بوده اما طباطبایــی باید بداند کــه حال بد باالخــره جاهایی مثل همین رقابتهــای ردههــای پایه، لیــگ برتر و ســایر تورنمنتها خودش را نشان میدهد و بســکتبالیها حاال دیگر یــاد گرفتهاند نگذارند رییس فدراســیون پشت کاپهای قهرمانیاش پنهان شود!

خیلی منصفانه نگاه کردیم که پای مشحون را هم به ماجرا باز کردیم. چراکه صفر تا صد این تیم در دوران مدیریت رامین طباطبایی شکل گرفته و مسوولیت تمام و کمالش با خود او است