بسیار خوب، بسیار نامطمئن!
تمرینــات و تالشهای تیــم ملی تکواندو ایران به قصد کســب نتایجی عالــی در هجدهمین دروه بازیهای آســیایی همچنان در تهران ادامه دارد و امروز و فردا اســت که عازم جاکارتا شــوند. آنطور که فریبرز عســگری میگوید جایی برای نگرانی نیســت و اگر شــرایط یاری کند، حضور موفقــی را در آوردگاه اندونزی تجربه خواهیم کرد. ســرمربی تیم تکواندوی ایران بر این باور اســت که شــدت و حدت تمرینات اخیر ســبب شــده بچهها به مرزی از آمادگی برســند که برای درخشــش در جاکارتا به آن نیاز اســت و در تستهای آمادگی جســمانی هم نتایج خوبی به ثبت رسیده است. از آنجا که اواسط بهار امسال در مسابقات تکواندوی قهرمانی آســیا نتایجی نگرفتیم که اســباب سرفرازی کامل باشــد، عسگری فرم و روال اخیر کار تکوانــدوکاران را مایه امیدواری میانگارد و معتقد اســت فرم تیــم اعزامی به جاکارتا باالتر از مسابقههای مورد بحث است و در نهایت میگوید که چون هدفگذاری اصلی ما بازیهای آســیایی بوده است، امروز نباید از شرایط موجود راضی و معتقد بود که به آرامی به نقطه مورد نظر رسیدهایم.
مشکل اصلی
شــاید مشــکل عســگری و بهواقع کل تکوانــدوی ایــران قیــاس شــدن دائمی با شرایط درخشان ســابق خودش باشد. وقتی چرخهای از مربیان آشــنا بارهــا با یکدیگر عوض شــدند و دهه فعلی زمان رفت و آمد چند باره مربیانی همچون عسگری، بیباک و خلیفه شــد و یکی دو قهرمانی بزرگ حاصل آمده در دوران محمدرضا مهماندوســت یک چراغ روشــنایی بخش غیر قابل تکرار جلوه کرد، تکوانــدوی ایران پا به دوره نزولی خود گذاشــت. این در حالی روی داد که تکواندو در ســالهای 1987 تا 2010 نمایشهایی در آســیا و جهان داشت که بســیار فراتر از کشیدن گلیم خود از آب یا اجرای مسوولیت صرف بود و از هر میدان مهمی با کلکسیونی از مدالها بازگشــتیم و هادی ساعی الگوی یک نسل شد و فرزان عاشورزاده الگوی نسل بعدی و ســونامی و توفانی که تومار نســل جدیــد تکواندوی کرهجنوبــی را که خود از قدرتهای حاکم و ســنتی این روزش بوده، در هم پیچید.
نشانههای رنگ باخته
در ماه هفتم از ســال 2018 آن نشــانهها رنــگ باختهانــد. رییس فدراســیون همچنان سرکار اما نه چندان محبوب است.
«ســونامی» تبدیل به یک «تیم» شده و ســایر تکواندوکاران ما نیز فقط یک در میان خوبانــد و اگر امروز میدرخشــند و مدالی میگیرند، معمــوال طالیی نیســت و فردای آن روز اصال مدالی دشــت نمیکنند و سطح توقعهــا به علــت لغزشهــای مکررمان در ســالهای اخیر به قدری پایین آمده که دیگر کســب برنز هم بیش از آنکه نشانگر شکست باشد پیامآور پیروزی اســت. با چنین روح و هوایی هم نمیتوان یک برآورد دقیقتر و صد درصد از تیمی داشت که به جاکارتا میرود تا از اعتبار تکواندوی ایران دفاع کند و براساس اینکه «روز ما» هست یا خیر و براساس بعضی معادالت کوچــک و بزرگ دیگــر هر چیزی در آنجــا برای ما متصور اســت. این در حالی اســت که درصد و احتمال مدالبری ما و حتی پیشبینی رنگ آن تا پیش از حلول سالهای 2011 و 2012 آســانتر بــود و بــا افزایش حاشــیهها در ســالهای بعد از آن به سکون و رکــودی ورود کردیم که خروج کامل از آن هرگز میسر نشده است.