مسا فران گمنا م جاکارتا

پنچاک سیالت و نخستین تجربه بازیهای آسیایی

«حرمت»؛ واژهای است که زیاد شنیده میشــود و در تــک تک حــرکات پنچاک ســیالت میتوان مفهومــش را دید و حس کرد. اینجاست که حتی اگر ضربهای محکم را تحمل میکنی، باید لبخند بزنی. باید آنقدر بزرگ شده باشــی که درد و رنج شکست را پشــت لبخندت پنهان کنی و نشــان دهی زندگی جریان دارد. به حریفت احترام بگذاری و دوباره تالش را از سر بگیری. همین نجابت است که سرپوش میگذارد روی گالیهها.

بچههــا چیزی بــه زبــان نمیآورند و نمیگویند که سالنشــان مناسب نیست یا مثال نمیپرســند چرا مسووالن که به دیدن خیلی از رشتهها رفتهاند، سری به آنها نزدهاند. سرموقع در تمرین حاضر میشوند؛ مو به مو حرف مربیان را گــوش میدهند و گالیهای ندارنــد از اینکه نزدیک به 9 ماه اســت در اردو حاضرند. آنقدر انگیزه دارند که با دیدن ضربههایشان میتوان این را حس کرد.

به مهد این رشته میروند و رقابتشان فراتر از آسیایی است. باید با غولهای جهان مبارزه کنند که مقرشان در آسیاست. میزبان برایشان خواب دیده اما اهمیتی نمیدهند. با 18-19 سال ســن، از نظر روحی آمادهاند و هر شب غلبه بر حریفانشان را تصویر سازی میکنند.

اینهــا چیزهایی نیســت که کســی دربارهشــان بداند. باید چند ســاعتی وقت بگذاری و در ســالن کبکانیان، تمرینشــان را ببینــی تا متوجه شــوی کــه در البالی این وسایل فرســوده، چه جوانان باانگیزه و توانمندی آماده روزهای بزرگ میشوند.

خیلیها از این رشته و قهرمانانش چیزی نمیدانند و بعید اســت وقتی بار اول نام این رشته را میشنوند، نپرسند، چی؟ ملی پوشان پنچاک ســیالت که راهی بازیهای آسیایی میشوند گمناماند. آنقدر گمنام که خیلیها نه اسمشان را میدانند، نه مسلکشان را.