به دنیای فوتبال و دیگران احترام بگذارید

رویال فستیوال هال لندن میزبان جشن بهترینهای سال فیفا بود و خیلیها بخصوص هــواداران جوان از فرصت اســتفاده کردند و خودشــان را رســاندند تا ستارههایشان را از نزدیک ببینند. کیلیان امباپه، بااســتعدادترین فوتبالیســت حال حاضر جهان با آنها ســلفی میگرفت، سرخیو راموس پیراهن رئال مادرید یک هــوادار را امضا میکــرد و مارتا که پنج جایزه فیفا برده بــا هواداری عکس میگرفت. وقت زیــادی نمیگیرد اما معنای زیادی دارد. خیلیها هســتند که داستانی جذاب -حداقل از نظر خودشــان- درباره نخســتین دیدار با یک فوتبالیســت بزرگ و تقاضــای عکس و امضا دارند. اینها خاطرات یک عمر هســتند و قویترین رابطه ممکن میان یک هوادار و یک بازیکن فوتبال را به وجود میآورند.

کریســتیانو رونالــدو و لیونــل مســی مشــهورترین و محبوبترین فوتبالیستهای حال حاضر جهان هســتند، شاید بهترینهای تاریخ فوتبال اما نیامده بودند. مسی در فهرست نهایی بهترینها نبود و احتماال فکر کرده سفر به انگلیس ارزش وقت گذاشتن ندارد. دو تا از ســه نامزد نهایی، محمد صالح و لوکا مودریچ بودند اما رونالدو نــه. او ماه قبل هم به مونت کارلو نرفت چون میدانست مودریچ در جایزه بازیکن سال یوفا از او سبقت گرفته. این دو در یک دهه گذشته تقریبا تمام جوایز فردی را به خود اختصاص دادند اما باید احترام بیشــتری قایل میشــدند وقتی قرار نیســت جایزهای بگیرند. قبل از مراسم صحبتهای زیادی شده بود درباره اینکه این دو قرار نیست در مراسم حضور داشــته باشــند و متفقالقول همه آن را بیاحترامی به همه نامزدها در دســتههای مختلف میدانســتند که بیاعتنــا به بردن یا نبردن جایزه در مراسم حاضر میشوند.

وقتی هم اسامی تیم منتخب سال اعالم شد به جای 11 نفر 9 نفر بودند. لحظه تلخی بود. اگر ادن آزار، مارســلو و بقیه میتوانند در برنامه خود جایی خالی بــرای حضور در این مراســم پیدا کنند، پس رونالدو و مســی هم میتوانستند.

با نگاهی وســیعتر این جوایز بزرگترین افتخارات فوتبال نیســتند چون ورزشی تیمی است و همیشــه عناوین جمعی اولویت دارند و بر اساس ماهیت ورزش، همیشه بازندههای آن بیشــتر از برندهها هستند، یک نفر آن باال میایستد و بخشــی از نگاه حرفهای این است که شما بتوانید با فراز و نشیبها کنار بیایید و مثل خوشحالی افتخارات و پیروزیها خودتان را در زمان ناراحتی و شکســت کنترل کنید. پیروزی بدون شکست به دست نمیآید.

برخورد با چنین موقعیتهایی اســت که شــخصیت بازیکنان را شکل میدهد. از همان ســنین کودکی شروع میشــود که پسرها و دخترها در سراســر جهان با این حس غریب روبهرو میشــوند و ترجیح میدهند هر کاری کننــد جز دســت دادن با پیروز مســابقه اما به هر حــال این کار را انجــام میدهند. این اســاس ورزش و مهمترین درس آن است. اگر همه کســانی که در این ســالها در فهرست نهایی کنار مســی و رونالدو قرار میگرفتند و میدانستند دستشــان به جایزه نمیرسد، به این مراســم نمیآمدند، بدون شک اعتبار این جایزه تا حد زیادی مخدوش میشد. موضوع، احترام است، احترام به فوتبال، احترام به دیگر فوتبالیستها و احترام به نسل آینده.

رونالــدو به اندازه کافی برای بردن دوباره این جایزه خــوب بوده. یک لیــگ قهرمانان دیگر برده و رکوردهای گلزنی دیگری بر جای گذاشته، شــاید اگر سال دیگری بود جایزه به او میرســید. درباره مســی هم به سلطه او و بارســلونا بر رقابتهای داخلی اســپانیا عادت کردهایم و ارنســتو والورده در نخستین فصل حضورش در نوکمپ دوگانه لیگ و جام حذفی را به دست آورد و حتی در فهرست نامزدهای بهترین مربی قرار نگرفت. مســی اما همچنان در قله است اگرچه میتواند خاطرات زیباتری از خود در اذهان فوتبالدوستان به جا بگذارد.

شــاید او و رونالــدو احســاس میکنند تالشهایشان، گلهایشــان، جامهایشان، فداکاریها و تعهدشان و هر چیز دیگری که با درخشششان مرتبط است، مورد بیاحترامی قرار گرفته اما نباید یادشان برود وقتی در راس هرم قرار میگیرند هزاران نفر پشت آنها بوده و سکوی پرتابشان به این جایگاه شدهاند و بعد از این نســل دیگری میآیند که از آنها چگونه بردن و چگونه باختن را میآموزند و شــاید با این بیاعتنایی بیاموزند که دست دادن با برنده و تشویق او چندان اهمیتی ندارد. لوکا مودریچ هم باید در تابستان همین کار را میکرد وقتی فرانسه قهرمان جهان شد اما خودش را جمع و جور کرد و زیر باران مسکو برای گرفتن توپ طالی خــود اقدام کرد در حالــی که احتماال دلش میخواســت جای دیگری باشد. او شاید از نظر همه بهترین بازیکن جهان نباشــد اما بهترین فصل دوران حرفهای خود را ســپری کرده. کار خارقالعادهای است در عصر رونالدو و مســی و شایســته تقدیر و تمجید و جلوه بهتری داشــت اگر دو تــا از بزرگترینهای تاریخ فوتبال در آن حاضر میشدند.

منبع: سایت گل