فوتبال در ایران ورای آنچه کیروش دیده است

آقای کیروش سالم! نمیدانم شما بعد از صعود پرسپولیس به فینال آســیا چقدر خوشــحالید و چه حــس و حالی دارید؟ من که بیش از 15 ســال روزنامهنگاری ورزشی کردم و عاشق فوتبالم، همان احساسی را دارم کــه بعد از برد تیم ملــی مقابل مراکش داشــتم. دقیقه دقیقه بازی پرسپولیس- السد، همان هیجان و اضطرابی را برایم داشت که روز بازی تیم ملی مقابل مراکش وجودم را فراگرفته بود؛ لحظهشماری برای پیروزی تیم کشورم. آقای کیروش؛ من شما را عمیقا دوست دارم و در جدیت، دانش، فهم و درک شما از فوتبال ذرهای تردید ندارم. باورم این است که سرمربی تیم ملی همواره یکی باید در قواره شما باشد و از اینکه جلوی نام سرمربی تیمملی، کارلوس کیروش نوشته میشود بینهایت حس خوبی دارم. همه اینها را گفتم تا به اینجا برسم که در دانش فوتبال، فهم و درک از مسائل فنی شاید یک مربی درجه یک هســتید و من نمیتوانم نقدی به کارتان داشــته باشــم امــا بهعنوان یک عالقهمند و عاشــق فوتبــال که حرفهامروزنامهنگاری ورزشــی- را براساس عالقهام انتخاب کردم، میخواهم از احساســم بعد از یک بازی فوتبال بــزرگ بگویم که برایم فرقی نمیکند ایران مقابل مراکش و اســپانیا باشد یا پرســپولیس و اســتقالل در لیگ قهرمانان برابر السد. این جمله از شما که یک بازی در جام جهانی به تمام فوتبال باشــگاهی ایران میارزد، نگاه شما به فوتبال را نشــان میدهد اما بــرای ما هرگز اینگونه نیست و در شــب پیروزی پرسپولیس برابر السد همانقدر مغرور و مسروریم که هنگام بردن مراکــش در جامجهانی احســاس غرور میکردیم؛ دقیقا بعد از شکســت استقالل در لیگ قهرمانان و حذف از آســیا به همان میزان غمگین و ناراحت بودم که در شــب مساوی با پرتغال افســوس خوردم که تیم ملی کشــورم میتوانســت با درایت ســرمربی باهوشش به مرحله بعد صعود کند، اگر خوشاقبال بودیم و ضربه آخر مهدی طارمی بهجای تور بیرونی به تور داخل دروازه بوسه میزد. قبال هم در مورد این موضوع نوشتهام که فوتبال باشــگاهی جانمایه فوتبال است؛ حتی اگر یک مربی بزرگ بــه نام کارلوس کیروش بگوید که یک بازی در جام جهانی به تمام لیگ قهرمانان آسیا و لیگ ایران میارزد. احساس من بعد از هر دو بازی- برد پرســپولیس و مراکش- مشترک است: حس غرور، پیروزی و سرافرازی. آقای کیروش؛ شــاید یادتان نباشــد که صبح بازی تیم ملی مقابل مراکش در بازار تهران چه خبر بــود. همان مردمی که بــا اخمهای درهم کشــیده و ناراضــی از باال رفتــن حیرتانگیز قیمت دالر و گرانــی و چه و چه به خیابان آمده بودند، شــب بعد از برد تیم ملی مقابل مراکش با قیافههایی دگرگون برای جشــن و پایکوبی به خیابان ریختند و انگار یادشــان رفته بود که صبح چه خبــر بود و قیمت دالر چند اســت و ســاعت به ســاعت هزار تومان گران میشود. دیشب هم مثل آن شــب بود. صدهزار نفر فارغ از اینکه چقدر در جیبشــان پول هست، اجاره خانه را دادهاند یا بعد از بازگشــت به خانه باید پاورچین از جلوی در صاحبخانه به منزل بروند، در ورزشگاه سور و ســاتی داشتند و در خیابان میکوبیدند و باال و پایین میپریدند. برای آنها این بازی همان لذتی را داشت که هنگام صعود به جامجهانی تجربه کرده بودند. شاید من به اندازه ســرمربی تیم ملی درکی از مسائل فنی نداشــته باشم اما احساس میکنم که فوتبال- چه ملی و چه باشگاهی- در کشورم چــه کارکــردی دارد و تا چه میــزان کاهنده فشاری است که مردم هر روز به هزار و یک دلیل تحمل میکنند. این شاید تفاوت من با شمایی باشد که از غرب اروپا به ایران آمدهاید و برایتان فوتبال یک نمایش ســرگرم کننده است. البد به همین دلیل اســت که شــما الیههای پایین جامعه را که دیشــب پس از صعود پرسپولیس تمــام غصههای خود را فرامــوش کرده بودند، عمیقا درک نمیکنید وگرنه هرگز تیمملی را با جام جهانی مقایسه نمیکردید. در فوتبال ایران - بخصوص دو تیم اســتقالل و پرســپولیسورای آنچه در تمام دنیــا دیدهاید بر جامعه اثر میگذارد و کارکردهایی دارد که شاید شما آن را احساس نکنید. دانش فنی شما قابل ستایش اســت و در آن بحثی نیست اما احساس چیزی نیســت که برای اندازهگیریاش متر و معیاری وجود داشته باشد. پس تیمملی را با استقالل و پرسپولیس و فوتبال باشگاهی مقایسه نکنید.