چماق مجازی آقای رییس

ایران ورزشــی- پــس از ماجرای «بباز علیرضــا» و محرومیت کریمی در رقابتهای کشتی امیدهای جهان، فدراسیون ســناریویی را آغاز کرد که حاال به وضوح مشــخص شــده سهم چندانــی از واقعیت نداشــته. رییس کشتی با بســیج کردن برخی مدیران و افراد وابسته به فدراسیون، سیلی از مصاحبه را به رسانهها فرستاد و سپس خودش نقش اصلی سناریو را به دست گرفت و خواهان تعیین تکلیف جدی و مشخص درباره رویارویی ورزشکاران ایران با نمایندگان رژیم اشغالگر قدس شد. رسول خادم خط اصلی داستانش را بر پایه جلــب حمایت حاکمیت در مقابل نهادهــای بینالمللی اســتوار کرده بود و خواهان این بود که وزارت ورزش و در مجموع دولت، مانع ایجاد محرومیتهای احتمالی شــود. کار تا جایی پیش رفت که رســول خادم به یکباره و در جایی که فکر میکرد نقطه عطف داستانش اســت، از فدراسیون رفــت و کارهــا را به دبیرش ســپرد. نخستین ایراد محاسباتی رسول همانجا بود. وقتــی که فکر میکرد رفتنش همه چیز را عــوض میکنــد و حمایتها به سمتش روانه میشود و مسووالن با فشار جامعه کشتی از هول رفتنش سر و شکل جدیدی به ماجــرا میدهند. اتفاقی که نیفتاد و چیزی هم نمانده بود که مجمع فوقالعاده فدراســیون کشــتی رای به گذاشتن سرپرست بدهد و رسول خادم به همین سادگی صندلیاش را از دست بدهد.

خادم که شــرایط را به این شکل دید، با پای خودش و البته مراســمی نمادیــن در زورخانــه بــه کشــتی بازگردانده شــد! بازگشــتی که بازهم پایان کار نبود.

رســول خادم مدیری نبود که پا پس بکشــد. از مدتی بعــد باز هم لب به شــکایت باز کرد و همه جا به طور ممتد از خطر تعلیق کشــتی ایران و رویارویی چندین کشــتیگیر ایران با نمایندگان رژیم اشغالگر قدس صحبت کرد. صحبتهایی که هیچگاه منطق و مبدا دقیق و مشخصی نداشت و معلوم نبود او با چه اســتدالل و گواهی زنگ خطر تعلیق را به صدا در میآورد.

چماقی که رسول خادم باال گرفته بود و با استفاده از آن سعی در گرفتن امتیازات و خواســتههایش داشــت، رفتــه رفته با دیدار مســووالن ورزش با مدیــران نهادهای بینالمللی خنثی و مشــخص شد که کوچکترین خبری از تعلیق وجود نداشته و ندارد و اینها همه ساخته ذهن و منطق خادم است.

خــادم هفتههــا و حتــی ماهها مدیــران ورزش را از رویارویــی کشتیگیران ایران با نمایندگان رژیم اشغالگر قدس میترســاند. اتفاقی که اگر میافتاد شــاید امروز از این فاجعه بزرگی کــه برایمان اتفاق افتاده کمتر ناراحت بودیم. حداقل دلمان را خوش میکردیم که کشــتیگیرانمان برای دفاع از عقاید و منافع ملیشــان روی تشک نرفتهاند و اگر دستمان از مدال خالی است، الاقل پیش خودمان نشان افتخار داریم.

20 نماینــده کشــتی ایــران در رقابتهای جهانی روی تشک رفتند و هیچ کدام به رقبای رژیم صهیونیستی نخوردند و البته پای احدی از آنها هم به فینال نرسید.

یکی از بدترین نتایج تاریخ کشتی ایران در حالی رقم خورد که شــرایط ترســناکی که خادم برایمان ترســیم کرده بود، به شکل دیگری اتفاق افتاد. اگر در گذشته از رسیدن نمایندگانمان به ورزشــکاران رژیم اشغالگر ناراحت میشدیم، حاال بالیی بس خانمانسوزتر از آن بر سرمان آمده که آرزو میکنیم ای کاش همــان چیزی که خادم ما را از آن ترســانده بود بر سرمان میآمد تــا حداقل توجیهی بــرای این فاجعه تاریخی داشته باشیم.