خانهسازی رویآب

فدراســیون تنیس البته برای آسان کردن نسبی این کار سخت وعده داده که هر ورزشکار شــرکتکننده در تورنمنتهای بینالمللی در ازای هر دور پیروزی، پاداش نقدی از فدراسیون میگیرد اما بعید اســت این رقم باال باشد و از طرف دیگر اگر شاهین خالدان را نادیده بگیریم که در یکی از «فیوچرز»های امسال فینالیست شد، ســایرین امکان و مجال رسیدن به چنین مراحــل و درجاتی را ندارنــد و در نتیجه پولی که از جیبشــان میرود تــا در تورنمنتهای بینالمللی شــرکت کنند و به تبع آن، شــرط ملیپوش شــدن از منظر فدراسیون را برآورده

ثبت رسمی مدال محمدپور در کمیته بینالمللی المپیک

فدراســیون تنیــس در طرح جدیدی اعالم کــرده فقط ورزشــکارانی را در قالب نفــرات تیم ملی به اینجــا و آنجا و دیدارهــای عمده ملی اعــزام میکند که در طول ســال بهطور نیمهمســتمر در تورنمنتهای بینالمللی و مســابقات تحت نظارت ITF و فیوچرزها شــرکت کنند. الزمه چنین شــرکتی، داشــتن اسپانسرها و پول شــخصی به حد کفایت اســت، زیرا ســفر به کشــورهای محل برگزاری این مســابقهها طبعًا گــران از آب درمیآید و چون معموالً به کســب عنوان و جوایز نقدی برخاســته از آن منجر نمیشــود، تنیســورها باید دائما از اندوختههای خود خــرج کنند و با توجه به نرخ بهشــدت فزاینــده ارزهای خارجی در ســال جاری و پس از ماجــرای تحریم، این کار اصال آســان نخواهد بود. کنند، بیش از پولی اســت کــه اینجا و آنجا در مسابقات بینالمللی کسب خواهند کرد.

احتمال موجــود و خطر بالقــوه در قبال چنین سیاستی این است که برخی ورزشکاران حاضر در ســطح و اندازههای تیــم ملی کال از خیر قضیه بگذرند و به روال زندگی عادیشان که سرشــار از گرفتن شــاگرد و تــوپ زدن با جوانترها به قصد ارتقای کیفیت آنها و بهواقع کســب درآمدی قابل توجه برای خودشــان و دریافت دستمزد آموزششان است، بپردازند و بیخیال تیم ملی شوند.

یک دفاعیه

برای آنها این دفاعیه هم همیشــه وجود دارد که بهرغم اهمیــت عظیم دیدارهای ملی و مقدس بودن پیراهن ملی، مادامی که مجبور شوند برای پوشــیدن این پیراهن از جیبشان خــرج کنند (و زیاد هم خرج کنند) عذرشــان بابت دوری جســتن از این پروسه قابل پذیرش است.

هرچه باشــد منطق و دلیلی اســتوار در دســت نیســت که یک ملیپوش مجبور باشد دائما از جیب بپردازد و در مسابقات برونمرزی از بودجه شــخصیاش خرج کنــد تا در طول یکســال طوالنی در حداکثر دو، ســه مسابقه ملی (عمدتــا دیویس کاپ) کــه فرجام آنها هم معموال شکســت و حذف ماست، بهعنوان ملیپوش در صحنه حاضر باشد.

عیــار ایــن گریز و رجحــان دادن دوری از تیم ملی زمانی بیشــتر میشــود که در نظر بگیریم پس از هر ناکامــی تیم ملی، توفانی از انتقادات به ســمت بازیکنان و مربیان این تیم وزیدن میگیرد و بدیهی اســت که تنیســورها به ایــن نتیجه برســند از جیب خــرج کردن و سپس ســرزنش شدن بابت مســابقات ملی ارزشاش را ندارد.

یک احتمال اندک

هماینک ســه تنیســور مطرح کشورمان شــامل حمیدرضا نداف، حسام یزدی و البته شــاهین خالــدان در مســابقات بینالمللی تنیــس (و بهخصــوص فیوچــرز) در چنــد نقطه جهان مشغول شــرکتاند و به سایرین کــه بهــروز کارگران یکی از ســه تنیســور اعزامــی به بازیهای آســیایی جاکارتا را هم شامل میشــود، گفته شــده اگر از این روال تأســی نکنند، به مســابقات ملــی فراخوانده نخواهند شد.

این شــرط در حالی بــرای همه واجدان شرایط عضویت در تیم ملی گذاشته شده که احتمال بهدســت آوردن اسپانسرهای الزم و کسانی که حاضر باشــند روی تنیسبازان ما سرمایهگذاری کنند، بسیار اندک است و بدیهی هم هســت که چنین باشد زیرا اسپانسرها در هر عرصه و ورزش روی چیزها و افرادی خرج و هزینه میکنند که در نهایت بهرهای برایشان دربر داشته باشــد و پول هزینهشده را به آنها برگرداند و اگر معتقد باشیم که خالدان تا حد اندکی این شــرط را برآورده میکند، سایرین چنین خصلتی را ندارند.

از اقدام خالدان تا تفکر احمدوند