همه میزبانیهای اهدا نشده به ایران

برای همه میزبانیهای پرتعداد اهدا نشده به ایران طی ســالهای اخیر دالیل متنوعی ذکر شــده اما به نظر میرسد دلیل اصلی این باشد که ما هنوز برای این مهم آماده نیستیم.

درخواســتهای مکــرر بــرای برگزاری فوتبال جام ملتهای آســیا و فوتســال جام جهانی با گوشهای بســته ایافسی و فیفا مواجه شده و این ماجرا هرچند به رشتههایی بــه جــز فوتبال هم بســط یافته امــا عمده ناکامیهــای ما به همین رشــته برمیگردد. آنجا که ما تصور کردهایم شور عظیم عمومی به این ورزش در کشور ما مقامهای مسوول را متقاعد به واگذاری میزبانیها به ما میکند اما سران نهادهای آسیایی و جهانی بعد از بررسی همه امور به نتیجهای به جز این رسیدهاند.

مســابقات فوتبــال قهرمانــی نوجوانان آســیای 2012 در تهران و یک دوره فوتسال جام باشگاههای آســیا در اصفهان و دو، سه دوره برپایــی فوتبــال قهرمانــی نونهاالن و نوجوانان غرب آســیا در تهران و شهرستانها تنها مواردی بوده که از حصارهای مورد بحث عبور کرده و مجری این مسابقات بودهایم اما این رقابتها در قیاس با اعتباری که ورزش ما دارد و در مقام مقایسه با ظرفیتهای فوتبال ما اندک و بسیار ناکافی بوده است. فدراسیون فوتبال هم در زمانهای ارائه درخواستهای میزبانیمــان هرگز به البیهــا و تعاملهایی دست نزده که چارهساز باشد و گمان میرود کــه اگر میکــرد نتیجه چیزی بــه جز این میشــد. اما اگر ریشــه کار و دالیل اصلی را میجوییم ابتدا باید به درون خود بپردازیم و ماهیت و اندازههای کار خود را بررسی کنیم و عیبهای موجود را ببینیم.

به تازگی که ورزشــگاه فــوالد آرهنا در اهواز آماده بهرهبرداری شــده و «غدیر» هم از گذشــته نزدیک در این شهر موجود بوده، این باور بیش از پیش نزد اهالی ورزش ریشه دوانده که ایران میتوانــد میزبان پیکارهای بــزرگ هم در فوتبال باشــد و جام ملتهای آســیا 2023 میتوانــد یکــی از آن اهداف باشــد اما باید اذعان داشت که هرچند ظاهر قضایا برای ما مناســب است، باطن مسائل با ایرادهایی همراه است. از یکسو هنوز «نقش جهان» به رغم حدود 25 سال کار ساختمانی در اصفهان به نقطه انتهایی ساخت و تکمیل خود نرسیده و ورزشــگاه بزرگ شیراز هم بعد از تعریــف و تمجیدهای اولیه به ســبب خارج شــدن اســتان فارس از چرخه لیــگ برتر به درجه و میزانی از توجه و رســیدگی نایل نشده که براســاس آن بتوان لفظ «اســتاندارد» را به آن اطالق کرد. ایــن وضعیت کم و بیش برای ورزشــگاه یادگار امام (ره) تبریز و ثامن مشهد هم صــدق میکند و هرچند بزرگی و شــکوه نســبی آنها قابل توجه است اما شرط استاندارد بودن فقط بزرگی و حجم ورزشــگاه نیســت و نهادهــای جهانی الزامهای دیگری را میطلبند که برخی از آنها در استادیومهای ما غایب است.

در تهران که تعریفهــای زیادی از ترمیم ورزشــگاه آزادی به سبب میزبانی مسابقه اخیر پرســپولیس - کاشــیما صورت پذیرفته حتی همین ورزشــگاه حدودا 45 ساله دیگر مدرن و به روز به شمار نمیآید و معماری و نوع اجرای آن کهن برشمرده میشود و در مورد «تختی» و زمین همیشه بد آن و دستگردی و محیط ذاتاً کوچک آن نیز چیز زیادی نگوییم بهتر خواهد بــود و وای به وقتی که الزم باشــد براســاس ملزومات برگزاری مسابقهای به شهرهای دیگر خود مثل انزلی، ســاری، کرمانشاه و آبادان نظر افکنیم و دســتهای کرمان نیز در این زمینه چندان باز نیست.

همه کمبودهــای ما بــرای میزبانیهای بزرگ فقط ســختافزاری نیســت اما اگر در همین وادی بمانیم، ترافیک کشــنده شــهر تهران نخســتین مانع عبــور نکردنی برای ما برای میزبانی رقابتهای بزرگ است و هرچند هتلهــا و راههای ارتباطی انــدک نداریم اما بــرای فیفا و ایافســی مهم اســت که این وســایل ارتباطی و مراســالتی در اسرعوقت و با کمترین ضایعات پیموده شــوند و میهمانان ما اســیر تأخیرهایی نشــوند که با مسابقات و فضــای ورزش مــا عجین اســت. وقتی که از گسترده و هموار بودن راههای ارتباطی سخن به میان میآید و بحث تسهیل و وسعت اسکان توریستها مطرح میشود، منظور این است که ما مثــال بتوانیم ورود حداقل 500 هزار نفر به کشــورمان و بهویژه تهران را در زمان میزبانی رقابتهای بــزرگ مدیریت کنیم و این چیزی است که اگر رودربایســتی را کنار بگذاریم در آن ضعفهایی داریم.

البته البیهای مؤثرتر رقبای عرب ما باعث شده آنها میزبانیهایی را از چنگ ما درآورند که توان فنی هرچه بیشــتر ما در آن رشتهها ایران را برای میزبانی محقتر جلوه میداد اما آنچه در این ارتباط تعیینکنندهتر است، نه فقط البیها و قــرار و مدارها (که البتــه اهمیت دارد) بلکه تأمین سرعت عمل و راحتی در انجام کارهایی اســت که یک کشــور را برای پذیرایی از خیل میهمانان و تیمها و مقامها آماده نشان میدهد. ایــران البتــه در میزبانی اخیر دیدار برگشــت فینال لیگ فوتبال قهرمانان آســیا ناموفق نبود اما یک تک مسابقه کجا و میزبانی مثال جام 25 روزه ملتهای آســیا که جدیدترین دورهاش را در امارات پیشرو داریم، کجا؟

آنچه در کار ما غایب اســت، ســاماندهی کلی و پیوند زدن همــه چیزهای خوب و الزم به شــکل و روالی است که سازمانهای ارشد و باالدستی ورزش آسیا و جهان از ما میطلبند و تا آن موارد مهیا نشوند، زیاد هم نیاز نیست که ســایرین و رقبا برای ما توطئه کنند، زیرا جور نبودن شــرایط خودمان برای صدور پاسخهای «نه» نهادهــای جهانی به درخواســتهای ما کفایت خواهــد کرد و وقتی کارمــان کمی تا قســمتی بلنگد، نیاز به ســایر عوامل برای رد شدن مکرر پیشــنهادهای پرتعداد میزبانی ما نیست.

همه کمبودهای ما برای میزبانیهای بزرگ فقط سختافزاری نیست اما اگر در همین وادی بمانیم، ترافیک کشنده شهر تهران نخستین مانع عبور نکردنی برای ما برای میزبانی رقابتهای بزرگ است و هرچند هتلها و راههای ارتباطی اندک نداریم اما برای فیفا و ایافسی مهم است که این وسایل ارتباطی و مراسالتی در اسرعوقت و با کمترین ضایعات پیموده شوند