برانکو: با نساجی فقط جمعه بازی میکنیم

سازمان لیگ کی وکجا باپرسپولیسهماهنگکرد

فوتبال به سبک گالدیاتورها خشـــم و هیاهـــو

نه، هیچ خبری از لذت نیســت. فوتبال اینجا مهمتریــن و جذابترین کارکرد خود را از دست داده و بدل به یک ملغمه زشت شــده که با حرکت شتابآلودی به منطقه خطر نزدیک میشــود. آنچه هر هفته در این فوتبال میبینیم، بســان یک جنگ گادیاتوری به سبک روم باستان اســت که باید در نهایت یکی از طرفین قربانی شده و نعش آن از زمین بیرون برود. یک خشونت افسارگسیخته و بدون کنترل که از درون مستطیل سبز تا بیرون آن را در بر میگیرد، به روی ســکوها تعمیم مییابد و حتی رســانهها را نیز در مینوردد. در این فوتبال همه از هم طلبکارند و گویی برای ســتاندن طلــب خود وارد میدان مبارزه میشــوند و میخواهند با هر وســیله و هر ابزاری آن را از طرف مقابل بگیرند. کینه، عداوت، خشم و نفرت پیرنگ اصلی این داستان هولناک هستند که هر هفته و در همه میادین تکرار میشوند و هر چه جلوتر میرویم، غلظت آن بیشتر و بیشتر میشود.

این چکیده و جانمایه فوتبال در ایران اســت و فرقی نمیکند که چه مســابقهای را نظاره کنیــم؛ از تیم ملی گرفته تا لیگ برتر، از لیگ یک گرفته تا لیگ فوتســال همه جا آلوده به این خشــم بیپایان شده که به شکل عریانی در تار و پود فوتبال رخنه کرده و عیان است. تا آنجا که حتی برای لمس آن نیاز به تماشــای یک بازی نیست. حتی شــنیدن اصوات یک بازی و فراتر از آن رویت تیتر روزنامهها و ســایتها نیز برای درک خشونت جاری و ساری در فوتبال ایران کفایت میکند. خشونتی که از البای اصوات و تیترها بیرون میریزد و فریاد میزند. خشونتی که سبب شــده تا بابت آن تاوانهای سنگینی را پرداخت کنیم. هنوز زهر ناکامی تلخ و دردآور جام ملتها زیر زبان ماســت. آنجا که خشــونت نهفته در بدنه تیم ملی، درســت در بزنگاه و کلیدیتریــن مقطع در بازی نیمهنهایی برابر ژاپن ما را زمین زد و حمله دســتهجمعی به داور برای اعتراض به یک صحنه ســاده، آن گل مضحک را به همراه داشــت تا ناگهان همه جال و جبروت تیم فروپاشیده و نابود شود. خشونتی که حتی پس از غرق شدن در چاه ویل ناکامی نیز فراموشمان نشد تا سردار آزمون و بقیه در یک صحنه حیرتآور در ثانیههای پایانی، مستطیل سبز را با رینگ خونین اشتباه گرفته و پنجه بر گلوی حریف بکشند. رفتاری که حتی در رینگ نیز خطا محسوب میشود و نمونه مشابهی ندارد.

این ناکامی تلخ و تاوان بزرگ اما باز هم آینه عبرت فوتبال ایران نشد. گویی برای ما اهمیتی ندارد که خشــم و عصیان چه هزینه گزافی به ما تحمیل میکند و ما فوتبال بازی میکنیم تا از هم انتقام بگیریم! انتقامی با طعم خون که تنها با مرگ طرف مقابل ماموریت پایان خواهد یافت. همین هفته خشم و عصیان حرف نخست لیگ بود. در اهواز پس از پایان بازی فوالد و استقال، هوادار اســتقال با اصابت یک ســنگ از ســوی هواداران فوالد به کما رفت. در جنگی که مادر هوادار مضروب آن را به جنگ داعشــیها تشبیه کرد! منشــا مهاجم آفریقایی استقال ناگهان با مشــت و لگد به تماشاگر متعرض اهوازی حمله کرد و چند ســاعت بعد فرهاد مجیدی مربی آبیها نیمههای بامــداد پس از تخلف در اتوبانهای تهران با مامور پلیس درگیر شــد! علیرضا حقیقی با 4 سال سابقه لژیونری در اروپا و بیش از 50 بازی ملی در قامت یک بوکسور هوس کرد تا قدرت هوکهایش را روی بینی معاون اســتقال آزمایش کند و او را روانه اتاق عمل نمود. در تهران و بازی پرسپولیس و صنعت نفت، بازیکنان با هر بهانهای بیمحابا به هم حملهور میشدند تا بیشــتر از فوتبال، درگیری ببینیم! در تبریز این سناریو به شــکل دیگری در بازی تراکتور و سپاهان تکرار شد و عجیب آنکه در آن تماشــاگران نیز سهم خود را تمام و کمال ایفا کردند! در فینال لیگ فوتسال برخورد فیزیکی و یقهگیری طرفین به سبک دعواهای قومی قبیلهای تنها اسلحه سرد و چاقوکشی کم داشــت! اینها نمونهای تلخ و ترسناک از اتفاقات یک هفته فوتبال ایران هستند. اتفاقاتی که با سرعتی اعجابانگیز به سمت قتل و جنایت میل میکند و ظاهرا تا کشــته ندهیم و خونی ریخته نشود، برای مهار این خشم و عصیان بیدلیل و بیهوده قرار نیست تصمیم بگیریم. با این روند، جنایت از رگ گردن به ما نزدیکتر است!