قهرمانیتیمهایایرانی؟ چرا که نه!
فصل تازه لیگ قهرمانان فوتبال آســیا از امشــب به راه میافتد. دوشــنبه زمان قدرتنمایی ذوبآهن مقابل الزورای عراق اســت و ســپس سهشنبه شب پرســپولیس و استقالل باید نتایجی را مقابل پاختاکور ازبکســتان و الدحیل قطر بگیرند که طبق باور جامعه فوتبال ما اگر هم مساعد و مثبت باشد تضمینی بر اســتمرار آن وجود نــدارد. برای بدبین بودن اهالی فوتبال به فرجام دوره جدید مهمترین جام باشــگاهی قاره انواع دالیــل متین و محکم وجود دارد. نه تنها 27 ســال از آخرین مرتبه قهرمانیمان در این جام میگذرد بلکه طی این مدت 5 بار رســیدن نمایندگانمان به فینال جز شکســتهایی روحیه بر باد ده و هشــدار دهنده فرجام و ثمری نداشــته است. شاید رسیدن پرســپولیس به فینال فصل پیش به ســبب محروم بودن این تیم از خریدهای تازه و فوج مصدومیتهایش یک توفیق بزرگ تلقی شــود اما ســرخها مصافهای نهایی (رفت و برگشت) را طوری به رقیب ژاپنی واگذار کردند که نه فقط بازنده کارهای تشــکیالتی تلقی شــدند بلکه به لحاظ فن و هنر و تیزهوشــی در عرصه فوتبال نیز که همیشه از نقاط قوت ما بوده، کامال زیردســت کاشیما نشان دادند.
پس از تلفات اولیه امســال نیز جــام را با یک تلفــات آغاز کردیم و ســایپا در همــان مرحله پلیآف به دســت رقیب قطــری (الریان) حذف شــد و سهمیه ما از »2+2« به »2+1« کاهش یافت و همین مســاله ناکامیهای پرشمارمان را در بازه زمانی مورد بحث به ذهنها تداعی و یک فصل بد تازه را پیشــکش ما کرد. با این حال شــواهدی در دست اســت که میگوید شاید بازی امسال لیگ قهرمانان برای ما یک «بازی با عاقبت» باشــد و چنان تار و مار نشویم که برخی میپندارند. شیران بیشه جاهطلبی اگر ذوبآهن را که هنوز با سرمربی چهار ماه اخیرش -علیرضا منصوریان- در حال خطا و آزمون است قلم بگیریم هم پرسپولیس و هم استقالل از شرایطی بهره میگیرند که میتواند آنها را به سوی خوشــبختی نسبی در این جام ســوق بدهد. اســتقالل در گروه بسیار سختی افتاده و مقابله با الهالل عربستان، العین امارات و الدحیل قطر مصداق مرگ و خود مرگ است اما درست همزمان با آغاز بازیها به بهترین فرم خود در سال جاری رسیده و سه آفریقایی اخیراً تزریق شــده به این تیم و به ویژه آیاندا پاتوسی آبیها را متحول کردهاند و اگر آنها ســال پیش نیز از گــروه مرگ گریختند و به مراحل حذفی رسیدند دلیلی درست نیست که بگوییم امسال از گروهی مرگآمیزتر جان سالم به در نخواهند برد و فوتبال اســت و بختآزمایی و شجاعت و استقالل میتواند شیر بیشه جاهطلبان باشد. حاال که غولها حاضرند پرسپولیس نه تنها در قیاس با فصل گذشته ضعیفتر نشــده بلکه بعد از جذب ترابی، شیری، رفیعی، شریفی، نادری و بودیمیر طی هفتههای اخیر آشــکارا غنیتر شــده و اگر هماهنگی آنها با ســایرین هر چه ســریعتر حاصل آید سرخها تیمی نیســتند که نتوانند از گروهی متشکل از خودشــان، السد قطر، االهلی عربســتان و البته پاختاکور باال نیاینــد و اگر فصل پیش در غیاب ماهینی و انصاری و در میان سیل مصدومیتهای مقطعی ســیدجالل و کامیابینیــا و ربیعخواه و کوچ مســلمان، احمدزاده و امیری به سایر تیمها تا فینال پیش رفتند چرا امســال که بنا بر جذب مهرهها و اندوختن استعدادها بوده به فرجام خود بدبین باشند و راهی که سال پیش با ناپختههایی چون همتــی، طاهرخانی و علوانزاده طی شــد به چه دلیل امســال با به میدان آمدن غولهای قدیمی و جدید پیموده نشود؟ حتی ذوبیها در نــگاه دوبارهای به ذوبآهــن نیز نباید پنداشــت این تیم اصفهانی فقــط برای حذف شــدن روبهروی النصر عربستان، الزورای عراق و الوصل امارات میایستد و شاید تجربه آسیایی خوب علی منصور، بخصوص با نفت و بازی رو به شکلگیری سفید و سبزهای اصفهانی آنها را به یک میهمان غیر منتظره در مرحله یک هشتم نهایی تبدیل کند.
پرسپولیس نه تنها در قیاس با فصل گذشته ضعیفتر نشده بلکه بعد از جذب ترابی، شیری، رفیعی، شریفی، نادری و بودیمیر طی هفتههای اخیر آشکارا غنیتر شده
نه قهرمانی بلکه ... هیچکس نمیگوید همه اینها مقدمهای به یک قهرمانی ناب پس از قریب به سه دهه دوری از جام نخست قاره برای ما است اما فصل 2019 لیگ قهرمانان آسیا میتـــواند زمان تجلی تازه هویت ناب فوتبال ایران با مددهای جنبی چند خارجی پرمایه مثل رسن، پاتوسی، گونسالوس، همام و بودیمیر باشد و البته یک بار دیگر فوتبال ایرانی و ماهیت ایرانی و نه توان خارجیها حرف اول را برای ما خواهــد زد و به جریان فکری و عقلی تازه خودمان و محتوای فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا آنقدرها هم بدبین نباشیم.