سری را که درد نمیکند دستمالببندید!

علی کریمی را باید به دو قسمت تقسیم کرد. یکی وجه ورزشی و فوتبالی او در دورانی است که به ورزش حرفهای میپرداخت و چنان متمرکز بر کار و تالش و پیگیری بود که چهرهای عبوس و گاه پرخاشگر از وی میساخت و به نظر میرسید تاب تحمل خیلیها را ندارد و زندگی برخی افراد را به سبب سهلانگاریها و برخوردهای آماتوریشان دوست نمیدارد. وجه دوم و نگاه دوم به علی کریمی به قسمتهای تقریباً پنهان مانده زندگی وی برمیگردد زیرا او از همان زمان مشهور شدنش در فوتبال و کوچ از تیم فتح به پرسپولیس و تبدیل شدن به یک علی پروین ثانوی رویاها و افکار انسانیاش را هم در قلب و روح خود میپروراند و بنای کارهای خیرخواهانهاش را میگذاشت. کارهایی که چند سال پنهان ماندند و کمتر کسی از آن یاد میکرد اما زمانی که او کفشها را آویخت، وقت بیشتری برای پرداختن به این امور یافت و از اینجا بود که مردم بیش از پیش دیدند جادوگر سابق فوتبال آسیا چه قلب رئوفی دارد و چگونه برای کمک به مستمندان پیشقدم میشود و از هیچ فرصتی برای تجدید عهد با جوانمردان ورزش غافل نمیماند. اینچنین بود که او در سالهای اخیر در مراسم سالگرد درگذشت آقا تختی حضوری همیشگی داشته و هر جا ضایعهای مهم شکل گرفته، حضور و چهره ستاره و کاپیتان سابق پرسپولیس نیز قابل رؤیت بوده است. کریمی ناصر حجازیوار زبانش را هم صرف نقادی ایرادات فوتبال ایران کرده و چنان در این زمینه احساس مسئولیت کرده که دو سه سال پیش سری را که درد نمیکرد، دستمال بست و در یک مناظره با محمدرضا ساکت دبیر وقت فدراسیون فوتبال در یک برنامه تلویزیونی پر بیننده با این رقیب قوی و آشنا هماوردی کالمی کرد و کم هم نیاورد و مدارکی دال بر تخطی فدراسیون از برخی قرارها و اصول رو کرد و این همان مدارکی بود که در ماهها و سالهای بعدی صحت نسبی آن مورد تأیید قرار گرفت و مشخص شد آنچه وی درباره خاصه خرجیها و برخی مخارج نامشخص در فدراسیون میگوید، نه اتهام زنی صرف بلکه ریشه در حقایق تلخ این ورزش در ایامی دارد که چگونگی بستن قرارداد با مربیان نامدار خارجی بالی جان فوتبال و کل ورزش و البته سران فوتبال شده و تأسفی عمیق را بر این ورزش و تعقیبکنندگان آن مستولی کرده است. وقتی کریمی بیش از دو سال در بایرن مونیخ ماندگار نشد، منتقدانش گفتند او در تمرینات سختکوشی و جدیت الزم را نشان نداده و سهلانگاری کرده و آن هم در دوره حضور مربی بسیار سختگیر و معتقد به تمرینات شدید مانند فلیکس ماگات و افزودند اگر او تن به کار میداد و راحتطلبی نداشت بهترین شانس عمر ورزشیاش را به آسانی از دست نمیداد اما سالها بعد که او به رغم بازنشستگی همچنان به تمرینات سخت و هر روزه در ایران مشغول شد و شرح تمرینات سنگین بدنسازی و فنی او زبان به زبان گشت مشخص شد آنچه وی را از باواریا و بایرن دور کرد، شاید برخی مالحضات فنی و باالنسهای مالی باشگاههای بزرگ بوده باشد که در مورد جذب خارجیها همواره مشکل دارند و با سقف و محدودیت مشخص در این زمینه مواجه هستند و اگر جز این بود و آلمانیها و شخص فلیکس ماگات روشکار و مسئولیتپذیری کریمی را قبول نداشتند، چند سال بعد از آن در شالکه او را مجدداً جذب نمیکردند و به بوندس لیگا ولو برای کوتاه مدت (شش ماه) بر نمیگرداندند. شاید در زمینه تداوم حضور در لیگ آلمان کریمی به مهدی مهدویکیا و وحید هاشمیان نرسد اما نوع و شکل بازیاش بسیاری را شگفتزده و با تواناییهای وسیع فوتبال ایران آشنا کرد و مجموعه این کوچهای موفق پروندهای به لحاظ فنی برای فوتبال ایران در باشگاههای اروپا ساخت که به رغم نزول سالهای اخیر هنوز قابل دفاع است و راه ورود به لیگهای اروپایی را برای نسلهای بعد از وی باز نگه داشته و اکثر چهرههای خارجی که به فوتبال ما میآیند ابتدا نام او و علی دایی را به عنوان الهام بخش خود برای پیگیری جریانات فوتبال کشورمان میآورند و از مهارتهای آنان ابراز حیرت میکنند. کریمی در هدایت سپیدرود که مدتی تملک این باشگاه را هم برعهده داشت هم موفق و هم ناموفق بود اما شکی نیست که از جیبش خرج کرد تا محبوبترین تیم رشت، شهر زادگاه پدرش قدری از نداریهایش را جبران و در جادهای پرامیدتر طی طریق کند. امروز کولهباری از خاطرات عمدتاً شیرین و گاه تلخ پشت سر مردی است که دوران استیل آذینی و تراکتوریاش هم بسیار خبر ساز بود اما همیشه با افتخار گفته است که تا «خرخره» پرسپولیسی بوده و هست و خواهد ماند. عبور از 100 بازی ملی کریمی را به یکی از نوادر فوتبال ایران تبدیل کرده و آسیا و البته جهان برخی نمایشهای محیرالعقول او منجمله هت تریک وی مقابل کره جنوبی در جام ملتهای آسیای 2004 را هرگز فراموش نخواهند کرد اما ماندگارترین کارهای وی همان حرکات و پویشهای انسانی او و دستگیریاش از کودکان و افراد بیبضاعت و گذراندن ساعاتی در کنار بیماران ویژه و خیل هوادارانش به محض رسیدن نامهها و درخواستهای آنان بوده است. حرکاتی که ثابت کرده حتی دریای عظمت فنی کریمی هم به حد و حدود اقیانوس احساسات شفاف وی نمیرسد. احساساتی که همواره پشت چهره سرسخت و حقخواه و غیر مصالحهجوی او پنهان مانده است.