یکانبار سالحمتنوع

2پرسپولیس چند فصل اخیر، یکی از کمنظیرترین نمونههای تاریخ فوتبال ایران از حیث ثبات بازیکن است؛ فاکتوری که حتی در باشگاههای صنعتی نظمگرا مانند سپاهان، ذوبآهن و فوالد، به ندرت چنین ظرافتی به چشم میخورد. کمترین تعداد تغییر ممکن طی پنج فصل، پرسپولیس را بیشتر به «ارتش سرخ» شبیه ساخته است؛ تیمی که با دو نگرش متفاوت برانکو به خوبی ساخت و حال، با تفکرات گابریل کالدرون و یحیی گلمحمدی خود را وفق میدهد تا در صدرنشینی بالمنازع لیگ هم ثبات خود را به رخ رقبا بکشد.قرمزها چند سالی میشود که با سیستم 4-4-2 بازی میکنند. بازی دو مهاجمه در لیگی که بیشتر شرکتکنندگانش به چینش سهمهاجمه یا استفاده همزمان از پنج هافبک گرایش دارند، بیانگر آن است که برانکو جدای از فتوحات رویاییاش، توانسته یک میراث فنی برای پرسپولیس برجای بگذارد؛ میراثی که دو جانشین بعدیاش تا به حال به خوبی از آن مراقبت کردهاند. با تکیه بر این زیربنای فنی، پرسپولیس دو فصل با حملههای ویرانگر و عطش سیریناپذیر گلزنی به خاطر سپرده شد و در دو فصل بعدی، یک دفاع رسوخناپذیر در ذهن هوادارانش حک کرد. کالدرون از همین زیربنا استفاده کرد تا فلسفه بازی مورد عالقه خود را پیاده سازد. روزهای جدایی ناخواسته کالدرون و پرسپولیس باید نزدیک میشد تا هواداران سرخدل از اثرگذاری تفکرات کالدرون با 4-4-2 پرسپولیس را که مبتنی بر ضدحملههای پارتیزانی، سرعت انتقال موشکوار از دفاع به حمله و تکنیک فردی بازیکنان هجومی است، کمال لذت را ببرند.پیش از شیوع کرونا میدیدیم که یحیی گلمحمدی میتواند هم پرسپولیس کالدرون و هم پرسپولیس موردنظر خودش را به هنرمندانهترین نحو ممکن در زمین نقاشیکند؛ یک مورد خارقالعاده در لیگی با کیفیت لیگ برتر!

بیشک، بهکارگیری صحیح و اصولی سه مربی اخیر پرسپولیس از سیستمی که پی آن به زیبایی قالب گرفته، تأثیر خود را در انعطافپذیری فنی تحسینبرانگیز ارتش سرخ دارد اما مهمتر، تنوع قابلیتهای کادر بازیکنان پرسپولیس است که حتی اگر روزی گلمحمدی هم نباشد، بار روی دوش سرمربی بعدی را نیز سبک میکند. بهعنوان مثال، پرسپولیس لیگ نوزدهم، در مجموع (بر اساس آمار سایت متریکا) چهاردهمین تیم لیگ ازحیث آمار نبردهای هوایی است اما این موضوع قطعاً به این معنا نیست که شجاع خلیلزاده، حسین کنعانی، یا احمد نوراللهی فیزیک بدنی ایدهآلی ندارند یا در سرزنی ضعف دارند؛ کما اینکه شما هم میدانید اینگونه نیست. بلکه این بدین معناست که پرسپولیس، چه در زمان کالدرون و چه در زمان یحیی، به بازی روی زمین و شکافتن عمق دفاع حریفان گرایش بیشتری دارد. پیشبینی که از پرسپولیس مقابل پیکان داریم، یک بازی مالکانه، تکضرب، پرسرعت و با بهرهگیری هوشمندانه از فضای میان بازیکنان پیکان است. علی علیپور در مورد آخر به اندازهای آبدیده است که بتوانیم او را بخت نخست گلزنی پرسپولیس در نخستین چالش پساکروناییاش بدانیم. خالقیت مهدی ترابی، تکنیک وحید امیری، سانترهای محمد نادری و امید عالیشاه و بازی تخریبی نوراللهی، دست گلمحمدی را مانند کالدرون و برانکو باز گذاشته تا انتظار یک نمایش پرهیجان و جسورانه برابر چهارمین خط حمله قدر لیگ را بحق از سرخپوشان داشته باشیم.تنوع و ثبات باال در مهرههای فنی، پرسپولیس را به تیمی بدلساخته که یک چارچوب فنی در اختیار خودش داشته باشد؛ چارچوبی که میراث بزرگ دوران باشکوه برانکو است و باید با چنگ و دندان هم که شده حفظ گردد؛ میراثی که مانند آن به سختی در لیگ برتر نصیب یک باشگاه میشود و سختتر هم دوام میآورد.

قرمزها چند سالی میشود که با سیستم 4-4-2 بازی میکنند