سندرم تغییربینتیجه

لی ِگ بیمار حاصل وجود تیمهای بیمار است و تیمهای بیمار نیز از هجوم افکاِر بیمار تولید میشوند. با توجه به شیب نزولی فوتبال ایران طی سالیان اخیر، آمار ٦٣ تغییر در کادرفنی تیمهای لیگ برتری شاید برای ۲ یا ٣ فصل رقمی تقریباً معقول به نظر برسد، اما این نرخ برای تنها یک فصل که آنهم هنوز به پایان نرسیده بیشتر شبیه به دیوانگی است. میانگین گرفتن از این رقم نمایان میکند که هرتیم لیگ برتری معدل ۵۲/۲ مربی در طول ۵۲ هفته را به خود دیده که این آمار در فوتبال اروپا شاید طی ٣ یا ۴ فصل بهدست بیاید. بهطور متوسط هر ۲۱ هفته یک مربی از جایگاه خود اخراج شده که این یعنی متوسط عمر سرمربیان در فوتبال ایران حتی از یک نیمفصل هم کمتر است. بین تیمهای لیگ تنها سپاهان، سایپا، فوالد و نفت مسجدسلیمان هنوز به قرارداد خود با سرمربیانشان پایبند ماندهاند تا تعداد تیمهایی که سرمربی خود را تغییر دادهاند فع ًال روی عدد عجیب ۲۱ بایستد. استقالل و پرسپولیس نیز امسال شرایط نابسامانی را تجربه کردند و با فسخ قرارداد سرمربیان خارجیشان، تن به سپردن سکان هدایت تیم به اسطورههای سابق خود دادند. تراکتور نیز فصل را با مصطفی پاشا شروع کرد اما توفان استقالِل استراماچونی در تبریز دنیزلی را به ترکیه فرستاد تا ساکت الهامی همهکاره نیمکت تیتیها لقب بگیرد. نکته جالب شیوع بحران صندلیبازی و تعویض ُکت ریاست بین سرمربیان تیمهای لیگ نوزدهم است. طی سناریوهایی عجیب و جالب تعدادی از مربیان تیمهای خود را در شرایط بحرانی رها میکنند تا به تیمهای دیگری بروند و جالبتر آنکه همه این تصمیمات از پیش تعیین شده است. رضا مهاجری نرسیده به قائمشهر قید نساجی را میزند تا هدایت ماشینسازی را برعهده بگیرد، افاضلی پس از رأی کمیته انضباطی و باالگرفتن احتمال سقوط پارس جنوبی به تبریز میرود تا نیمکت ماشینسازی را مدیریت کند، سرآسیایی ترجیح میدهد تا هدایت شهرخودرو را به بختیاریزاده بسپارد و خود نیز گلگهر را با مجید جاللی به بقا و کسب نتیجه امیدوار کند. تفکر مدیریت به سبک فوتبال کشورهای حاشیه خلیجفارس انگار وارد ذهن مدیران باشگاههای لیگ برتری شده و انتظار رقم زدن معجزه در طول مدتی بسیار کوتاه را دارند. تعویض پیاپی سرمربیها و عدم نتیجهگیری حتی با شوکهای روانی باعث شده تا همه به ستوه بیایند و لیگ را بیمارتر از همیشه بهحال خود رها کنند. مربیان نیز بدون تعهد ناشی از عدم وجود حاشیه امنیت در پس پرده با تیمهای دیگر توافق میکنند تا قبل از اخراج شدن، خودشان غائله را تمام کنند. استعفاهای پیامکی و قهرکردنهای عجیب از رخدادهای جدید فوتبال ماست که باید منتظر آماتوریسمهای بیش از این هم باشیم. با نگرش غیرحرفهای و انتظارات بیجا حتی یورگن کلوپ و پپ گواردیوال هم در ایران دوام نمیآورند، چه برسد به علیرضا منصوریان و عبداهلل ویسی و هومن افاضلی.