تحریمخارجیهامصونیتنیست محدودیتاست

2عجیبتر و نامعقولتر از تمام قوانین بحثبرانگیزی که در گذشته در فوتبالمان برقرار بوده. قانون «منع جذب خارجیها» نه یکشبه و تحتتأثیر پسلرزههای فاجعه قرارداد ترکمانچای ویلموتس، بلکه از بهار سال گذشته بحث تصویب این قانون مطرح بود؛ آن هم نه بهعنوان یک فرصت برای کاهش پروندههای فوتبال ایران در فیفا، بلکه بهعنوان یک ریاضت اقتصادی که حتی به باشگاهداران متمول خصوصی و صنعتی کشور نیز تحمیلشده. تصویب این قانون، موج پنهان ولی سنگینی از اعتراضات فعاالن فوتبال باشگاهی در ردههای مختلف را در پی داشته که بهسرعت با تبعات اقتصادی و فنی ناگوار آن روبهرو شدهاند. البته یک نگاه مستدل به اهداف این قانون واضح خواهد ساخت که اعتراض این دسته بهحق است: )1 ضعفهای فنی لیگ را به هیچ عنوان نمیتوان بر گردن خارجیها انداخت. در لیگ نوزدهم، ۲۴ بازیکن و ۷ سرمربی خارجی شرکت کردند. یعنی بهطور میانگین، تنها 6/۲ بازیکن در هر تیم؛ و کمتر از یکچهارم سرمربیان فصل خارجی بودند. اگر لیگ ما ایراد فنی دارد که دارد، اتفاقاً نقش اکثریت داخلی لیگ در آن پررنگتر است. این یعنی، ما در بازیکن و سرمربی به خودکفایی کامل نرسیدهایم. ۲) هدف از این قانون خلقالساعه جلوگیری از ورود دالربگیرهای بیکیفیت بود؟ آیا نمیشد بهجای پاک کردن صورت مسأله قانون منطقیتری وضعکرد که خارجی باکیفیت و بیکیفیت را تفکیک کند تا هم دالرهای دولتی هرز نروند و هم پای دیاباتهها و بشارها به فوتبال ایران بازبماند؟ چنین قانونی، 5 سال در فوتبال ما

مصوب و الزماالجرا بود. آیا نمیتوان با مطالعه روی خارجیهای بیکیفیت لیگ در چند سال اخیر، این قانون را اصالحکرد تا نه سیخ بسوزد و نه کباب؟ )3 قرار بود این قانون بودجه باشگاهها را کنترل کند؟ االن که قیمت بازیکنان داخلی سر به فلک کشیده سازمان لیگ چه توجیهی دارد؟ باشگاهی که شاید قرار بود ۰5 هزار دالر به یک خارجی متوسط بدهد، حال ناگزیر است چندمیلیاردی با ایرانیهایی با همان سطح قرارداد ببندد. طرح قوانین مشابه در صنعت خودرو، نتیجهای بهجز افزایش بیرویه قیمت خودروی داخلی بدون ارتقای کیفیت آنها نداشت. ۴) در روزهای اخیر، مسئولین سازمان لیگ با لحنی تهی از عرق به فوتبال کشور گفتند: «تنها ایراد منع ورود خارجیها این است که احتماالً در لیگ قهرمانان آسیا نتایج خوبی نگیریم و سهمیه ما کاسته شود.» کمتر کسی میتواند نسخهای بپیچد که نمایندگان ما تنها با اتکا به قوای داخلی بهمصاف تیمهایی برود که ستارگان آنها جووینکو، کازورال، گابی، بنعطیه و مارکو مارین هستند. بیشک خارجیها عامل ورشکستگی کنونی باشگاههای ایرانی نیستند که با خداحافظی با آنها و «کرهشمالیسازی» فوتبالمان چرخ اقتصادی آنها بهراه بیفتد. اگر نیت مسئولین برای شکوفایی اقتصاد فوتبال ایران خیر است، یک پیشنهاد خوب وجود دارد: یک ریال از بیتالمال به باشگاهها ندهید؛ یک مدیر غیرورزشی به آنها تحمیل نکنید؛ محدودیتهای کارشناسینشده هم برای آنها اعمال نکنید. در ازا، تنها حق این فوتبال را بدهید. بگذارید باشگاهها با حق پخش، درآمد فروش بلیت و اقالم هواداری و همکاریهای بینالمللی درآمدزاییکنند و در مواقع زیاندهی نیز منت بیتالمال را نکشند.