چرا آ لبر کامو عاشق فوتبال بود؟

حتــی اگــر خیلــی هــم بــه ادبیــات و

فلســفه اروپایــی عالقهمند نباشــید، احتمــاال ًنــام آلبــر کامــو، نویســنده

معــروف فرانســوی را شــنیدهاید. کامــو خالق آثــاری همچون «بیگانه»

و «طاعــون» بــود و در 7 نوامبــر 1913 در الجزایر متولد شــد که آن ســالها مســتعمره فرانســه بــود. او اگرچــه

بهخاطــر فعالیــت ادبــیاش مشــهور اســت و حرفهــای فلســفهای که در

کتابهایــش زده، امــا خودش جایی گفتــه: «همــه آنچه را کــه مطمئنا ًدر مــورد اخــالق و تعهــدات میدانــم،

مدیــون فوتبال هســتم.» بــد نیســت بدانیــد آلبــر کامــو از

کودکــی عاشــق فوتبــال شــده بــود، شــباهتهایی را بیــن ایــن ورزش،

ماهیــت انســان، اخــالق و هویــت شــخصی میدیــد و بــاور داشــت ســادگی در فوتبال بــا پیچیدگیهای

تحمیلشــده از ســوی مقاماتی مثل

دولــت و کلیســا در تضــاد اســت. شــاید بپرســید کامو چطور با فوتبال آشــنا شد؟

او در دانشــگاه الجزیره تحصیل کرد و از ســال 1928 تــا 193۰ بهعنــوان دروازهبــان بــرای تیــم نوجوانــان آنجا

بــازی کــرد. البته کامو در ســال 1928 رو بــه فوتبــال حرفــهای آورد و عضــو باشــگاه ورزشــی مــون پانســیه شــد اما ابتال به ســل در 71ســالگی، باعث

شد دوران ورزشی او نیز با پایان دوره تحصیلــیاش بــه اتمام برســد.

کامــو در جایــی از زمــان حضورش در دروازه گفتــه: «یــاد گرفتــم کــه تــوپ هرگــز آنطــور کــه انتظــارش را دارید نمیآیــد. ایــن به من در زندگی کمک

زیــادی کرد.» شــاید ایــن پرســش پیــش بیایــد کــه چــرا آلبــر کامــو دروازهبــان شــد؟

ا د و ا ر د و گا لئا نــو ، نو یســند ه اروگوئــهای گفتــه کامو نمیخواســته کفشهایــش خــراب شــود، بــرای همیــن دروازهبــان شــد تــا زیــاد نــدود. هربــرت لوتمــن، نویســنده بیوگرافــی آ لبــر کامــو هــم نوشــته که او در بچگــی آنقــدر نحیــف و کوچــک بــوده کــه همتیمیهایش بــرای آنکه صدمــهای در جریان بازی نبیند، او را درون دروازه میگذاشــتند. پاتریــک مککارتــی، نویســنده کتــاب «کامو: بیگانه»، نیز ب ُعد دالورانه دروازهبانی را کــه داوطلبانــه و بیگانــه اســت بــه ایــن برنــده نوبــل مربــوط دانســته چون نســبت بــه هر بازیکــن دیگری کمتــر جزئــی از تیــم اســت و گفتــه «احتماال ًکامو هم از همین خوشش آمــده». امــا روژه گرنیــه، نویســنده و روزنامهنــگار فرانســوی دلیل دیگری دارد: «شــاید چــون دروازه آدم را یــاد صحنه میاندازد و دروازهبان توی آن احســاس میکند که مثل هنرپیشــه است.» این به طور تلویحی اشارهای اســت بــه بــه تئاتــر. در ابتــدای قــرن بیســتم البتــه تئاتــر

در اوج شــهرت و قــدرت قرار داشــت و خــود کامــو هــم بعدهــا بــه یکــی از

دوستانش گفته بود که بدون تردید، تئاتــر را بــه فوتبــال ترجیــح میدهد.

هرچنــد کــه کامــو پــس از 71ســالگی دیگر نتوانســت فوتبال بازی کند اما

همیشــه تــا پایان عمر یک تماشــاگر پروپــا قــرص فوتبال باقــی ماند.

او در دهــه 195۰ در مصاحبــه بــا یــک مجلــه ورزشــی دربــاره تیــم

ســابقش، RUA گفت: «احساساتی میشــوم... چقــدر تیمــم را دوســت

داشــتم. بــه خاطــر شــادی پــس از پیــروزی، آنــگاه کــه بــا خســتگی پس

از تــالش در هــم میآمیــزد... چقــدر بینظیــر! همچنیــن بــه خاطــر میــل

احمقانــه گریســتن در شــبهای شکســت . . . » عشــق و عالقه آینــده کامو