ستارههایـــــــیکهسوسوزدند

جــام جهانــی 2022 برای فوتبــال ایران یک جام تلــخ بود. تورنمنتی که در آن آرزوهای بســیاری داشتیم اما رؤیاهایمان پوچ شدند و به جایی نرســیدند. جامــی کــه بــرای درخشــش و خلــق شــگفتی در آن نقشــههای فراوانــی کشــیده بودیــم امــا هیچکــدام از نقشــهها بــه هــدف منتج نشــد. فوتبال ایران در جام 2022 بیشــتر از آنکه چشمها را خیره کند، همه را ناامید کرد و ســهم ما بیشــتر از شادی و لبخند، گریه و غم بــود. تیمی که با یــک چمدان آرزو به قطر رفت اما چمدان آرزوها را خیلی زود بســت و دســت خالی بازگشت. در این جام اتفاقات تلخ بسیار بودنــد؛ از شکســت شــرمآور برابــر انگلیس که یــک آبروریــزی مطلــق بــود و مــا را مضحکــه خــاص و عــام کرد تا باخت تلــخ برابر امریکا در لبه تاریخســازی و صعود به مرحله بعدی. تنها نقطه روشن ایران در قطر بازی با ولز بود که در یــک درام تمــام عیــار حریــف را زمینگیر کردیم تــا بهتریــن بــرد ادوار تاریــخ جــام جهانــی ایران ثبــت شــود. بردی کــه همه تلخیهــای کابوس روز نخســت را شســت و از اذهــان پــاک کــرد تا از قعــر جهنــم بــه دروازههای بهشــت برســیم و رؤیاهایمــان دوباره زنده شــود.

در این جام بد، بدیهی بود که ستارههای ایران تلألو همیشــگی را نداشــتند و سو سو میزدند. نمایــش نومیدکننــده بخــش قابــل توجهــی از ســتارههای ایــران یکــی از عوامــل ناکامی ایران

در قطــر بــود. ســتارههایی کــه هرگــز در حــد و اندازههــای نــام خــود ظاهــر نشــدند و جملگی نمایــش زیر متوســط داشــتند تــا کاخ آرزوهای

ما ویران شود. در این نمایش ضعیف بسیاری از عوامــل دخیــل بودنــد؛ از ناآمادگــی بازیکنان

گرفته تا مصدومیت، فشــارهای روحی و روانی و صدالبته پلن و برنامههای اشــتباه کادر فنی.

اتفاقاتی که در تیم ملی رخ داد تا اغلب نفرات تیــم در حــد و اندازههــای خــود ظاهر نشــوند و

یــک جــام بد و تلخ را تجربه کننــد؛ آنچه یکی از دالیل اصلی ســقوط ایران بود. ســتارههایی که

بخش قابل توجهی از آنها در لیگهای اروپایی بــازی میکننــد و در یــک چرخــه حرفــهای قــرار دارنــد اما برخالف انتظــار پایینتر از حد انتظار

ظاهر شــدند. کنایهآمیز اینکه روی درخشــش ایــن ســتارهها حســاب زیادی بــاز کــرده بودیم امــا ایــن جام ثابــت کرد که لژیونر بــودن و بازی در یــک لیــگ حرفهای و اروپایی الزاما ًآمادگی و

کیفیــت را بــه همراه نخواهد داشــت. لژیونرهایــی کــه تقریبــا ًهمه آنهــا در لیگهای

درجــه 2 و 3 اروپــا بــازی میکننــد کــه توجــه رســانهای به آن کمتر اســت و بنابراین کمتر در

ویتریــن قــرار میگیرنــد و کمتر آنهــا را دیدهایم امــا ایــن جــام نشــان داد کــه حتــی برخــی از

آنهــا شایســتگی حضــور در تیــم ملــی را هــم نداشــتهاند. ایــن جــام البتــه روی دیگــری هــم داشــت. در

همین تیم ناکام و همین تیم ورشکســته چند ســتاره نمایشــی درخشان داشــتند و بار اصلی

تیم را بر دوش کشیدند. ستارههایی که تعداد آنها در تیم ناکام ایران کمتر از تعداد انگشتان یــک دســت بــود و همیــن ســبب شــد کــه ایــن درخشــش بــه چشــم نیایــد و بــه جایــی نرســد و زیــر آوار ناکامــی تیــم ملــی گــم شــود. آنهــا که

مأموریــت خــود را به نحو احســن انجــام دادند امــا در نهایــت درخشــش آنهــا بــرای موفقیــت کافی نبود. همین درخشــش کم تعداد ســبب

شــد که تیم ایران تا روز آخر در جام باقی بماند و امیدهایــش را زنــده نگــه دارد. افســوس کــه این درخشــش برای تعبیر ایــن رؤیا کافی نبود. ایــن جــام اما برای ما دو نیمه متفاوت داشــت؛

یک نیمه درخشــان و هیجان انگیز و یک نیمه تاریــک و تلخ. افســوس کــه نیمه تلخ جام برای مــا و ســتارههایمان بیشــتر بــود؛ ســتارههایی

که سوســو زدند تا رؤیاها روشــن نشود.