با بابام مزاحمتون میشیم!
اما برنامه ما ناتمام است. ما برای خرید ترقههای خطرناکتر و غیر مجاز راهی مجتمع تجاری «.. .» میشویم که نشانیاش را از فروشگاه ترقههای مجاز گرفتهایم! به نزدیکیهای آنجا که میرسیم عکاسمان را در پشت یک درخت پنهان میکنیم و با دانیال و دادار به سراغ شناسایی فروشندههای غیرمجاز میرویم. خورشید تقریبا به میانههای آسمان رسیده است و در آخرین روزهای زمستان، بد جوری به زمین گرما میدهد. نوجوانی با چند نفر از دوستانش در نزدیکی مجتمع تجاری ایستادهاند. به نظر من که مشکوک هستند! دادار را به سراغ یکی از آنها میفرستم: دادار: سلام. ترقه فروشی دارین؟ فروشنده: برو بچه! به قیافهات نمیاد ترقه بخر باشی! دادار: قیافهام رو ولش کن. میخوام پول بدم مجانی که نمیخوام، حالا چیا داری؟
فروشنده: الان نمیفروشم. برو سر شب بیا. الان پلیس بازاره؛ برام دردسر میشه. درضمن شب خیلی از همکارام اینجا هستن که ترقههای باحالتری میتونی بخری!
دادار: راه خونهمون خیلی دوره. الان چیزی نداری دست خالی برنگردیم!؟
فروشنده: الان فقط یک سیلور دارم. قیمتش هزار تومنه.
دادار: باشه؛ پس شب با بابام مزاحمتون میشیم! دانیال: تفاوتشون چیه؟ فروشنده: قدرت تخریب و میزان صداشون متفاوته. 30 هزار تومانیهاش رو بندازی تو یک سطل آشغال و درشو ببندی، نیممتر میپره بالا و بعد منفجر میشه!
دانیال: راستش من 10 تا از اینها میخوام! میشه یکیش رو برام امتحان کنی؟
فروشنده: کار خیلی خطرناکیه ولی اگه واقعا خریداری، پولشو بهم بده تا بریم کوچه پشتی و امتحان کنیم.
دانیال: الان که 300هزار تومان همراهم
فروشنده: اینا خیلی خطرناک نیستن! اگه باباتم ببینه چیزی بهت نمیگه خیالت راحت! فقط جاهای خیلی گرم مثل نزدیک بخاری نگهشون ندار چون ممکنه منفجر بشن! دادار که حالا برای خودش یک پا خبرنگار شده است، در آخرین لحظه رگ روزنامهنگاری تازه شکوفا شدهاش گل میکند و میپرسد: مشتریهای شما بیشتر چه سنی دارن؟ فروشنده نیز در کمال صداقت پاسخ میدهد: همهشان هم سن و سال تو هستند. اگر شما نبودید ما در کسب روزی )!( مشکل داشتیم. دوباره به جلوی پاساژ برمیگردیم. تعدادی نوجوان دیگر هم برای خرید ترقه مقابل مجتمع تجاری دور میزنند. بالاخره با یک فروشنده به توافق میرسند و تعدادی ترقه میخرند. بعد از خریدن ترقه هم آنچنان میدوند که نمیتوانم به آنها برسم و درباره خریدها یشان با آنها صحبت کنم.