شترسواری واقعی

روستای مصر در حاشیه کویر است و کمتر رنگ برف و باران را میبیند. اما یک بار آنجا سیل آمده و آب حاصل از آن در محلی نزدیک به روس �تا که پای پیاده 1 س �اعت راه است، جمع شده و یک نیزار در آنجا به وجود آورده که حالا جزو جذابیتهای این روس �تا محسوب می شود. وجه تسمیه علی ساربان این است که او گله مفصلی از اش �تران دارد. صبح با س �اربان هماهنگ کردیم و چند تا ش �تر گرفتیم و زدیم به دل کویر. آنجا بود که فهمیدیم ش �تر برخلاف ظاهر تنومندش تا چه حد حیوان رامی است. قبلا شنیده بودیم که شترها اگر افسارشان را به دست موش هم بدهی، هم �ه در پی همان موش خواهند رفت ولی تا وقتی ندیده بودیم دخترک 4 س �اله علی س �اربان چطور ش �تران را در پی خودش میکش �د، به صحت و س �قم این قصه پی نب �رده بودیم. صدای زنگوله شترها در دل سکوت کویر، منظره ماسههای روان و بالا و پایین رفتن بدن شتر از آن حس هایی است که تا تجربهاش نکرده باشید، لذت واقعیاش را درک نخواهید کرد. به خصوص که مثل بعضی مناطق که فقط چند دقیقه سوار شتر میشوید نیست؛ بلکه برای رسیدن به مقصد مشخصی، درست مثل کاروانهای تجاری قدیم با شتر سفر میکنید. ظهر خسته و گرمازده از صحرا برگشتیم. گرمازدگی من هم البته به این دلیل بود که کلاه حصیریام بین راه از س �رم افتاد و کسی از پش �ت س �ری ها هم آن را برنداشت. در ضمن در مصرف آب هم صرفهجویی نکرده بودم و این آخری تش �نگی هم بلای جانم ش �ده بود. بالاخره که برگشتیم و بعد از شستن سر و صورت که دوباره س �ر حالمان آورد نشس �تیم توی همان بهارخواب و یک پلو قیمه خانگی با دوغ س �رد زدیم به تن خس �ته. بعدش هم که مختصر استراحتی کردیم.