ÖLTEM DIALÈT (ultimo dialetto)

La poesia-testamento

Só ‘l rosignöl che l’ ciama fò la lüna /de sira, quando i ómbre i se fà grande. / Só l’arlechì che l’canta la fortüna /prima che ‘l fósch atùren a l’ se spande. / Dòma l’éco desèrta, disperada /de nòcc a la respónd ai mé domande. / Só ‘l ragn sö la sò tila ricamada, /che l’ trèma sóta i scròi de la tempesta. / Só l’öltem calesì d’öna bagada. / Só l’öltima bignaga de la sèsta. / L’öltima brasa... l’öltima falìa... / sènder e pólver... só töt chèl che rèsta: / l’öltem ciöf d’erba, l’öltima poesia./ L’öltem dialèt a l’ vusa disperàt / per fà che alméno l’éco la respónde. / Sóta ü cél de laméra, sofegàt, / gh’è piö gna ü sgul de róndene söi grónde / gna ü ciropà de pàssere söi piante / per consulà i paròle moribónde. / Se löce de per mé, totüra cante, / spissighe i córde de la mé chitara / sibé che i mà de spèss i trème e i stante. / La mé cansù no la pöl vèss che amara / perchè dòpo de mé l’ vé piö nissü: / l’öltima poesia nissü i la ‘mpara, / l’öltem dialèt a l’ resta de per lü. / Ma dóca, töt él destinàt a mör? / Pròpe negót alura l’ rèsterà/de chèl che m’à cantàt con töt ol cör? / Fòrse vergü ü bèl dé i a sircherà, / chèle pàgine zalde e trasandade, / la nòsta sula e bèla redità. / O poesie, che ü dé sarì salvade / da la pólver del tép e di scafài /coi paròle uramai desmentegade, / turnerì da la cua fina al bandài / per cantà co la ùs d’ògne poéta. / L’öltem dialèt issé l’ mörerà mai. / La nòsta sènder la gh’à ü bóf de éta.