What are human beings that you are mindful of them ...
looking at the fleeting flocks of sparrows, assured his followers facing uncertain futures of their infinite worth to God, who knows, understands, and cares for them.
In turn Jesus lived out that truth in tender care of neighbour, and in the way He reached out particularly to the outcasts of His day to offer healing and hope. In doing so He gave worth, and dignified and transformed the sort of lives that otherwise would so often have felt overlooked and marginalised in both life and death.
The wonder of human life
In the earlier Jewish Tradition, the Psalmist repeatedly asked, “What are human beings that you are mindful of them, mortals that you care for them …?” (Ps 8, Ps 144). Aware of the fragility and the transience of human existence (note the term “mortals”) the writer asks the question with a deep sense of wonder, even surprise.
And it is maybe that surprise that we need to recover, challenging both ourselves and the cold figure of one million, and putting us back in touch with the wonder
(die Bauleute haben den Eckstein verworfen) abtun und zur Tagesordnung übergehen, aber damit würden wir nur der zentralen Frage, die sich damals wie heute stellt, ausweichen: Was machen wir aus dem, was Gott uns anvertraut hat? Wie gehen wir mit der Schöpfung um? Und, vor allem, wie mit dem Glaubensschatz, den wir an die nächsten Generationen weitergeben sollen?
Liebe Leserinnen und Leser, ich verstehe das Evangelium an diesem Sonntag, so „unschön“, ja in seiner Schilderung so drastisch es auch sein mag, als eindringlichen Appell, aus dem, was Gott uns schenkt, was er uns an guten Gaben und Worten mit auf den Weg gibt, das Beste zu machen und aus dem geschéckt, fir säin Erdrag ze kréien. D’Wënzer awer hunn seng Kniecht geholl, deen een hunn si zerschloen, deen aneren doutgemaach an deen drëtte gestengegt. Nach eng Kéier huet hie Kniecht dohi geschéckt, an zwar der méi wéi virdrun, an d’Wënzer hunn et d’selwecht gemaach. Zu gudder Lescht huet hien säi Jong bei si geschéckt. Hie sot sech: ,Mäi Jong uechten si bestëmmt!‘ Wéi awer d’Wënzer de Jong gesinn hunn, soten si een zum aneren: ,Dat do ass den Ierwen. Kommt, mir maachen hien dout an huelen seng Ierfschaft fir äis!‘ An si hunn hie geholl, aus dem Wéngert erausgehäit an doutgemaach. Wann elo den Här vum Wéngert kënnt, wat mécht hien da mat dëse Wënzer?“Déi, déi am Tempel waren, hunn zum Jesus gesot: „Deene Béise mécht hien e béist Enn, an de Wéngert verpacht hien un aner Wënzer, déi him den
Erdrag mat Zäit ofliwweren.“Du sot de Jesus zu hinnen: „Hutt dir dat hei nach ni an de Schrëfte gelies: De Steen, deen d’Steemetzer verworf hunn, ass den Eckstee ginn. Duerch den Här ass en et ginn, an en ass wonnerbar an eisen Aen? Duerfir soen ech iech: Iech gëtt dem Herrgott säi Räich ewechgeholl, an et gëtt engem Vollek ginn, dat derfir suergt, datt d’Räich en Erdrag huet. Wien op dëse Stee fält, dee fiert a Stécker, an op wien de Stee fält, dee gëtt zerquetscht.]“
Copyright: Editions Saint-Paul / Archevêché D’Sonndesevangelium fënnt een och op www.cathol.lu