La fête manquée du 7e art
L’Eden de La Ciotat peut se targuer d’être le plus ancien cinéma du monde encore en activité. Du moins en temps normal. Car la salle obscure des Bouches-duRhône reste elle-aussi en ces temps de pandémie bien obscure. Construit en 1889, le cinéma est finalement inauguré en septembre 1895 autour de «quelques expériences de cinématographe» par un certain Antoine Lumière, qui vient tout juste de déposer son brevet de l’invention du Cinématographe. La première séance publique de cinéma a lieu le 28 décembre au Grand Café de Paris. 125 ans plus tard, le 7e art ne peut pas célébrer cet anniversaire et attend fébrilement de pouvoir reprendre son service. thi
dann muss ich auch einiges aussortieren und hergeben, wie überflüssige Möbelstücke, die nur
Platz wegnehmen.
Worauf kann ich verzichten? Um Raum zu schaffen für Gott und für meinen Nächsten? Was ich meinem Nächsten tue, das tue ich Gott. Das ist immer beides auf einmal, lese ich im Evangelium.
Verzichte ich zugunsten von Menschen, denen es viel schlechter geht als mir, dann ist das ein Gottesdienst. Zum Beispiel für die zu uns Geflüchteten oder für die Kirchengemeinde in Not, sei es im Nachbarland Frankreich, Mittelamerika, Asien oder Afrika.
Den Mitmenschen ihren Platz lassen
Verzicht hat auch eine ökologische Dimension. Über „fußabdruck.de“habe ich meinen ökologischen Fußabdruck ausgerechnet: Fragen beantwortet zum
Verzichte ich zugunsten von Menschen, denen es viel schlechter geht als mir, dann ist das ein Gottesdienst.
Wohnen, Essen, Konsum, zu Mobilität und Urlaubsreisen. Dabei ist mir deutlich geworden, wie bequem und komfortabel ich lebe. Und wie viel das mit meinen Mitmenschen und Gottes Schöpfung zu tun hat! Platz machen für Gott heißt auch: meinen Mitmenschen ihren Platz lassen, die Erde und unsere Ressourcen respektieren und sorgsam zu nutzen. Advent heißt: Gott zieht zu mir. Bald. Ich kann und ich muss etwas ändern, damit Gott Platz bekommt in meinem Leben.
Es ist höchste Zeit! Gott spricht: Ich komme, bald, und will bei dir wohnen! erop a Judäa gaang, an d’Davidsstad, déi Bethlehem heescht – hie war nämlech aus dem Haus an der Famill vum David –, fir sech aschreiwen ze loosse mat der Maria, déi him versprach war an déi an aneren Ëmstänn war.
Wéi si do waren, ass fir d’Maria den Dag komm, wou si nidderkomme sollt, an si huet e Jong kritt, hiren Éischtgebuerenen. Si huet hien a Wëndele gewéckelt an an eng Krëpp geluecht, well am Wiertshaus keng Plaz fir si war. An deemselwechte Streech hunn Hierden um fräie Feld gelieft an nuets bei hirer Häerd Wuecht gehal. Dunn ass dem Här säin Engel op si duerkomm, an dem Här seng Herrlechkeet huet si mat Liicht ëmginn. Eng freeschlech Angscht ass a si gefuer, ma den Engel sot zu hinnen: „Fäert net! Kuckt, ech verkënnegen iech eng grouss Freed, déi fir dat ganzt Vollek bestëmmt ass: Fir iech ass haut an der Davidsstad e Retter op d’Welt komm; hien ass de Christus, den Här. An dat hei ass d’Zeeche fir iech: Dir fannt e Këndchen, dat a Wëndele gewéckelt ass an dat an enger Krëpp läit.“An op eemol war bei dem Engel eng grouss himmlesch Arméi [vun Engelen], déi den Herrgott gelueft hunn a soten: „Herrlechkeet dem Herrgott héich do uewen an op der Äerd Fridden de Mënschen, déi a senger Gonscht stinn!“
Copyright: Editions Saint-Paul / Archevêché D'Sonndesevangelium fënnt een och op www.cathol.lu